OO8

In eerste instantie word ik kwaad op hem. “Wat ben jij eigenlijk voor vriend?” Snauw ik hem toe. In tweede instantie op Blaise. “En hoe kan hij ook maar denken dat ik..” Ook ik maak mijn zin niet af en maak een soortgelijk handgebaar in Draco zijn richting als wat hij eerder gebruikte. Wat dacht Blaise nou? Dat ik met zo’n arrogant stuk vreten vreemd zou gaan. Dat ik überhaupt vreemd zou gaan? “Ho! Dat dacht hij helemaal niet. Hij waarschuwde mij toch! Trouwens je zou willen dat ik met jou vreemd zou willen gaan.” Zegt hij met een vuile blik op me. Zijn ogen glijden even over me heen en dan haalt hij zijn schouders op. “Als ik je niet kende en voor de eerste keer tegen kwam misschien. Maar daar gaat het nu niet om. Dat voorval heeft een klein deukje geslagen in onze vriendschap. Nou zag hij Vera niet zo zitten als dat hij jou ziet zitten, god vertel me alsjeblieft wat hij in je ziet, maar dat maakt het nu gewoon wel een gevoelig puntje.” Legt hij uit.

Ik heb ondertussen wel weer genoeg gehoord. Boos werp ik hem nog een blik toe en dan marcheer ik demonstratief weg. Na twee stappen is hij bij me en ligt zijn hand weer om mijn pols, blijkbaar is hij nog niet uit gepraat. Ik daarentegen wel en terwijl hij me omdraait trek ik met mijn vrije hand mijn Wand uit mijn zak en druk die tegen zijn borst. “Ik heb genoeg gehoord. Wat hij in mij ziet? Wat ziet hij toch in jou als vriend. Je bent arrogant, denkt dat je over alles en iedereen de baas bent en flikt hem dan ook nog eens zoiets. Wat zien al die meiden toch altijd in jou?” Bijt ik hem toe. Hij lijkt helemaal niet onder de indruk van mijn uitbarsting. “Denk je dat ik altijd zo ben? Dat komt door jou, ik mag jou gewoon niet. Je haalt het slechtste in me naar boven. Ik weet wel hoe ik een meisje het hof moet maken. Geloof me maar jij zou niet weten wat je overkomt. En wat Blaise betreft, die weet wel beter. Eva was zo losbandig als de pest. Het was gewoon een kwestie van tijd voor ze vreemd zou gaan.”

Het is echt verbijsterend hoe zijn gedachten in elkaar steken. “Het maakt niet uit hoe losbandig zij was. Dan was het na een tijdje wel misgegaan ja dat zal dan wel. Maar waarom dan jij? Hoe kan je je beste vriend zo in de rug steken. Heb je dan helemaal geen loyaliteit?” Zeg ik zacht me bedenkend dat we nog nooit zo serieus tegen elkaar hebben gepraat als nu. Hij lacht schamper en ik steek mijn Wand weer weg beseffend dat het helemaal geen indruk op hem maakt. “Loyaliteit serieus? Gooi je het daarop. Ik durf te wedden dat ik meer loyaliteit heb dan jou.” Sist hij me ondertussen kwaad toe. “Denk je dat? Volgends mij weet je niet eens wat het betekend.” De woede in zijn ogen is er zo plotseling dat ik vermoed dat hij die al die tijd al zorgvuldig verborgen heeft gehouden. Hij grijpt me vast en komt zo dicht bij me staan dat ik iedere spikkel grijs in zijn irissen kan tellen.

“Loyaliteit word hoe langer hoe fragieler.” Fluistert hij me toe, en dan is hij weg, mij als versteend achterlatend. Het verbazingwekkende aan dit verhaal is niet zijn reactie op mijn woorden. Het is mijn reactie op hem.