O1O

De rest van de dag blijft Draco bij me uit de buurt zo lijkt. Het levert mij een vrij ontspannen middag op en ik krijg het zelfs voor elkaar de dingen die we die ochtend hebben besproken naast me te leggen. Blaise en ik eten samen in de grote zaal, gaan na het eten een stukje lopen buiten het kasteel en laten ons pas tegen tien uur weer zien in de Common Room.

Het is er rustig maar iedereen van ons eigen groepje is nog wakker. Vincent en Gregory zitten knalpoker te spelen terwijl Pansy verveeld toe kijkt. Het feit dat ze daar naar kijkt moet betekenen dat Draco of naar bed is of zelfs voor haar doen te chagrijnig om te benaderen. Aangezien ik tegen zijn blonde achterhoofd aan kijk is het de laatste optie.

Blaise ploft naast hem op de bank en ik beperk me tot de bankleuning terwijl ik me ook op het spelletje knalpoker richt. Na de derde poging een gesprek met hem aan te knopen geeft ook Blaise het op en wenkt mij. Met mijn rug naar Draco toe kruip ik schuin bij Blaise op schoot en ik nestel me gemakkelijk tegen zijn borst. Het word steeds stiller om ons heen en binnen ons clubje vind niemand het momenteel nodig te praten. Zo komt het er dus van dat mijn gedachten ongestoord hun gangetje kunnen gaan en toch betrap ik mezelf er op weer terug te denken aan mijn confrontatie met Draco.

‘Loyaliteit word hoe langer hoe fragieler.’ Zijn woorden weerklinken weer in mijn hoofd en ondertussen weet ik voor honderd procent zeker dat zijn woorden een diepere betekenis hebben. Ervaring? Voelt hij zich minder loyaal tegenover Blaise? Hoe zou zoiets zwakker worden. Blaise is nauwelijks veranderd in de laatste jaren dus het kan niet zo zijn dat Draco het niet eens is met keuzes of dat Blaise op een pad is beland waar hij het niet mee eens is. Goed, hij is misschien niet zo gesteld op mij, maar ik kan me niet voorstellen dat zijn loyaliteit daardoor verminderd.

Het kan ook helemaal niets met Blaise te maken hebben, misschien is hem zelf iets overkomen in het verleden of het heden met een heel ander persoon. Ik kan er lang en breed over peinzen maar zonder het te vragen zal ik er nooit achter komen. En hem zoiets vragen is wel het laatste wat ik van plan ben. Misschien heb ik het wel gewoon verkeerd geïnterpreteerd. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik spoken zie.

En dan zijn mijn gedachten terug bij de woedende grijze ogen en de verleidelijke geur van de jongen die chagrijnig achter me op de bank zit. Weer dat schuldige gevoel. Zo nonchalant mogelijk kruip ik nog wat dichter tegen Blaise aan en ik doe alsof ik tevreden zucht. Wanneer ik diep inadem door mijn neus ruik ik zijn vertrouwde geur. Zie je wel, precies wat ik dacht. Iedere jonge heeft een voor vrouwen prettige lichaamsgeur. Die van Blaise is me ondertussen gewoon zo bekend geworden dat mijn hart niet meer als een wilde gaat kloppen. Het geeft alleen dat prettige warme gevoel in mijn buik. Een mengeling van tevredenheid, geluk en vertrouwen.