- II.

Sloom slofte Calum door de gangen van het enorme gebouw. Waar was nou dat verdomde lokaal gebleven? Ook al zat hij hier nu al een jaar op school, hij raakte nog altijd verdwaald als hij alleen door de gangen liep. Langzaamaan begon hij steeds geïrriteerder te raken, tot hij het lokaal ineens voor het oog kreeg. Een kleine grijns groeide om zijn lippen en hij versnelde zijn pas iets - niet dat het veel uit zou maken, hij was nou toch al zo'n twintig minuten te laat. Een briefje halen zou hij zeker moeten. Hij hief zijn vuist op en klopte twee keer met zijn knokkels op de houten deur van het klaslokaal voor hij de deur opende. Direct werd hij aangestaard door zijn klasgenoten. Calum's ogen schoten van zijn medeleerlingen naar de docente die hem met een grote frons op haar voorhoofd aankeek.
"Meneer Hood," begon ze, "vertel eens, waarom bent u zo laat?"
Calum voelde hoe een lichte grijns zich om zijn lippen vormde. Hij keek even naar zijn schoenen voor hij zijn blik weer op de docente richtte.
"Ik kon het lokaal niet vinden," mompelde hij terwijl hij zichzelf nonchalant tegen de deurpost aan zette.
De jonge vrouw trok haar wenkbrauwen kort op. "Doe niet zo raar, je zit hier al vanaf het begin op school. Ga een briefje halen."
Calum haalde zijn schouders op. "Als u zich daar beter van gaat voelen, zal ik dat zeker doen," grijnsde de jongen brutaal. Een paar leerlingen gniffelden zachtjes en Calum grijnsde kort toen hij zag hoe de docente sprakeloos en voor blok gezet voor de klas stond. Hij was blij dat ze genoeg verstand had om te begrijpen dat ze nu beter haar mond kon houden.
"Moet ik nog terug komen hier, of wat?" snoof Calum lichtjes.
De vrouw haar hoofd schoot omhoog en vurig keek ze hem aan. "Wat denk je zelf, jongeman?" snauwde ze.
Calum haalde enkel zijn schouders op ten teken dat ze duidelijker moest zijn. Natuurlijk wist hij dat hij zich nu moest gaan melden bij de rector vanwege zijn brutale houding, dus besloot hij haar nog iets langer te stangen.
"Natuurlijk niet, je kan je direct gaan melden." Ze spuugde de woorden haast uit. "Jouw brutale gezicht hoef ik hier niet te zien, schijnheilig joch."
Calum's mond vertrok tot een smalle streep op zijn gezicht. Hier had de vrouw hem wel tuk. Altijd was het weer hetzelfde liedje, Calum kwam altijd bij dezelfde docente te laat en altijd wist zij hoe ze hem stil moest krijgen.
De klas staarde Calum afwachtend aan, wachtend op een reactie van hem. Deze kregen ze echter niet. Calum vernauwde slechts zijn ogen, keek de vrouw donker aan (ze leek toch ietwat te schrikken van zijn donkere blik) en beende toen het lokaal uit, de deur hard achter zich dichtslaand.

"Yo, maat, wat doe jij hier nu nog?"
Calum keek op van zijn mobiel en zag Gregory James staan. Breed grijnzend kwam Calum op hem afgelopen.
"Moet een uur nakomen bij Morrison," zuchtte Calum. "En jij? Wat doe jij hier nog het achtste uur op school?"
Gregory haalde zijn schouders op. "Weet niet, eigenlijk. Ik wacht op Vanessa." De jongen keek wat wazig om zich heen.
"Oh," mompelde Calum. Vanessa Milburn, één van de populairste en knapste meisjes van school. Calum moest niets van haar hebben, hij had het niet zo op haar. Op de een of andere manier vond hij haar maar kattig en arrogant. Hield hij niet zo van.
"Ik ga er maar eens vandoor, voor ik problemen krijg met Morrison omdat ik nog eens te laat ben." Calum grijnsde voor hij Gregory vriendelijk op zijn schouder klopte en zich uit de voeten maakte.