|| 33

“Luke, ik weet dat ik misschien niet degene ben van wie je de armen rond je wilt hebben, maar weet dat je gewoon nog vier beste vrienden daar binnen hebt die alles voor je willen doen. Die je willen zien lachen en ik, ik wil dat ook.” Tranen springen in mijn ooghoeken, waarom kwam dit net uit mijn mond? Waarom zeg ik niet eerlijk dat ik het ben, dat ik zijn Jade ben en hij mijn Luke? Maar nu was het te laat.
“Weet ik Jade en het was gewoon even moeilijk, maar jullie zijn alle vijf ook speciaal voor mij en ik weet dat ik jullie heb. Ik mis haar gewoon ontzettend hard, maar weet je? Jij maakt dat gevoel al een stuk beter.” Een rode blos kleurt mijn wangen en Luke krult terug zijn armen om me heen, waarna ik een kus in mijn haren voel en hij zich rechtstelt. “Kom we zullen terug gaan? Ik moet nog repeteren.” Ik knik en neem zijn hand aan. Samen wandelen we naar binnen, waar drie jongens direct op Luke afvliegen, Dylan staat van op een afstandje te kijken en geeft me een knipoog waardoor ik nog harder begin te blozen. Ze zouden allemaal eens moeten weten hoe belangrijk Luke voor me is, hoe mijn gevoelens voor hem zijn. Luke knijpt nog eens in mijn hand, waarna hij me loslaat en samen met de andere jongens terug het podium oploopt.

Na de repetitie moesten de jongens naar hun manager en ben ik samen met Dylan terug naar zijn huis gegaan. “Gaan we filmpje kijken, Di?” Dylan knikt en snel open ik Netflix op zijn tv, waarna ik begin met een filmpje uitzoeken. “Cola en chips?” Ik kijk Dylan aan en begin enthousiast te knikken. “Zout please?” Dylan lacht en loopt zijn keuken in. Net wanneer hij terug de living binnen komt zet ik de film Divergent klaar, waarna hij goedkeurend knikt en de chips en twee glazen cola op het tafeltje voor ons zet.
Verstoord kijk ik op en Dylan zucht, waarna hij zijn gsm neemt die ligt te trillen naast ons in de zetel. “Deze moet ik even opnemen, sorry.” Ik knik dat het niet erg is en zet de film op pauze, waarna Dylan de living uitloopt en vaag onduidelijk hoor ik hem praten. Even neem ik ook mijn iPhone erbij, want dit zou volgens mij nog eens een lang gesprek kunnen worden. Ik open het gesprek met Luke en wanneer ik zijn foto zie staan, komt er een glimlach op mijn lippen.
<< Voel je je al wat beter? Xx J
>> Ja, nogmaals dankje voor deze ochtend. X Lukey
Hij sloot zijn sms’en nog altijd hetzelfde af als enkele jaren terug.
<< Is niks hoor, daarvoor heb je vrienden. Xx J
"Jade?" Ik kijk vragend op naar mijn beste vriend. Iets in zijn stem, baart me zorgen.
"Ja?" Bijtend op zijn lip kijkt hij me aan, voor hij begint te praten. “Ik vertrek binnen twee weken terug op tour, samen met mijn vader en de jongens." Even slikte ik. “Voor hoelang, Dylan?" Ik wou zijn antwoord eigenlijk niet weten. "Toch voor minstens 6 weken." Nee, ik kon mijn beste vriend geen 6 weken missen. Wat als hij me vergeet? Wat als Luke me vergeet? "Ik ga je missen." Zei ik met een gebroken stem. "Ga je niet gewoon met mee?" Dylan keek me vragend aan. Mee op tour, met mijn beste vriend en die vier crazy ones? "Mag dat dan wel?" Even klaarde de lucht weer voor me open. Dylan keek me lachend aan en knikte. "Natuurlijk ga ik dan mee, als ik 6 weken bij jou kan zijn!" lachte ik. Dylan sloeg zijn armen om me heen en glimlachte tegen mijn oor. "Je zal het je niet beklagen, Jade." Dat hoopte ik, maar met Dylan bij me kon dat ook niet anders.