- IV.

Calum scande de enorme woonkamer met zijn ogen - niet dat er veel te zien was. Overal waar hij keek was dansend jeugd te spotten. Hij voelde hoe hij ruw aan de kant werd geduwd en vurig richtte hij zijn hoofd op. Een stelletje dat wild aan het zoenen was had hem omver gebeukt. Calum besloot het te laten zitten, maar was hierdoor niet minder geïrriteerd. Waarom was hij ook alweer meegegaan?
"Dude, kom je nog, of blijf je hier staan dromen?"
De stem van Luke had hem ruw uit zijn gedachten gehaald en verstoord keek Calum op, voor de tweede keer deze avond.
"Ja, ja, ik kom al," mompelde de jongen, net hard genoeg voor Luke om het te kunnen verstaan.
Luke keek Calum met vernauwde ogen aan. "Zeg, je gaat toch niet de hele avond chagrijnig staan doen, hè?" waarschuwde de blonde jongen hem.
Calum zuchtte, maar schudde toch zijn hoofd. Luke had toch wel een klein beetje gelijk, het hielp niets als hij de hele avond maar bleef mokken - ook al was dit iets wat hij normaal wel deed. Meestal als hij alleen thuis was. Dan lag hij op zijn bed met zijn oortjes goed in zijn oren gestopt en zijn muziek op zijn hardst aan. Hij sloot dan zijn ogen en liet zijn diepzinnige gedachtegang over zich heen stromen. Nee, hij deed dit niet wanneer zijn moeder en zus allebei thuis waren. Hij wilde hen niet teleurstellen.
"Dude, nu doe je het alweer," gromde Luke geërgerd. Hij greep met zijn hand Calum bij zijn arm en trok hem mee door de dansende menigte, opzoek naar een goed drankje. Luke had er zó geen zin in om met een chagrijnige Calum rond te moeten hangen. Daarom zou hij Calum eens wat losser maken.
Calum had natuurlijk al lang door wat Luke van plan was. Hier zou hij een stokje voor steken.
"Luke, ik weet dat je van plan bent me dronken te voeren. Stop," mompelde Calum boven de muziek uit.
"Dude, ik wil alleen dat je wat plezier gaat maken," zuchtte Luke geïrriteerd. Waarom moest Calum hem altijd doorhebben?
"En stop met me 'dude' te noemen, mijn naam is Calum."
"Als jij stopt met zeuren en klagen en doen, stop ik met je 'dude' te noemen, dude," grijnsde Luke.
Calum rolde geërgerd met zijn ogen. Stom kind dat Luke was.
Ze kwamen aan bij een tafel die vol stond met lekkere hapjes en vooral veel drank. Héél veel drank. Luke's ogen begonnen te glimmen en gretig greep hij naar het eerste, beste rode bekertje. Hij goot verschillende soorten drank in de beker en begon het te mixen met een lepel die hij ergens vandaan had gehaald. Breed grijnzend hield hij de beker onder Calum zijn neus. Calum trok zijn neus op. Hij kon de alcohol van een afstandje al sterk ruiken en wist hierdoor dat de hoeveelheid alcohol in het drankje niet normaal was.
"Nee, Luke. Ik hoef niet," gromde Calum donker. Hij duwde Luke's hand voorzichtig weg om geen spul op zichzelf te morsen.
Luke bleef echter doordringen. "Kom op, nou, Cal," zeurde de jongen, "maak nu eens gewoon weer een beetje plezier. Je bent al weet ik veel hoeveel jaar zo donker. Je moet weer tot leven komen, Calum."
Calum liet zijn ogen contact maken met die van Luke. Luke's ogen stonden bezorgd dit keer, niet dwingend. Hij wist dat Luke gelijk had, alweer. Maar Calum vertikte het om zich nog maar een beetje levendig te gedragen. Het enige stukje wat hem levendig maakte, was juist uit zijn leven verdwenen.