- V.

Calum schrok op toen er ineens een meisje naast hem op de bank neerplofte. Snel keek hij strak voor zich uit toen het meisje hem aankeek. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij haar. Bruin haar dat tot haar borst kwam, spits neusje, volle roze lippen. Het enige wat hij niet kon zien was de kleur van haar ogen - jammer, hij had ze graag willen zien.
Ineens draaide ze haar hoofd weer zijn kant op. Crap, betrapt. Ach ja, nu kon hij in ieder geval wel haar oogkleur zien. Groen. Net als...

Hij aaide zachtjes haar haren terwijl ze rustig tegen hem aan lag. Haar blik was gevestigd op de televisie waar haar favoriete programma te zien was: Pretty Little Liars. Hij had een gloeiende hekel aan de serie, maar zij vond het geweldig. Dat was ook de reden waarom hij er nooit tegen protesteerde wanneer ze dit keken. Ze was er gek op en dat maakte dat hij deze slechte serie ook keek. Samen met haar. Zijn meisje.
Het meisje hief haar hoofd op. Ze had gevoeld dat hij haar bekeek. Ook al zou ze hier gewend aan moeten raken, ze vond het nog steeds een apart gevoel dat hij zo naar haar keek.
Een glimlach groeide rond haar lippen toen ze de vrolijke fonkeling in zijn ogen zag. Wat zag hij er schattig uit, zo zorgeloos, zo gelukkig. Kwam dat echt door haar?
Hij bekeek haar lieftallige gezichtje. Geen enkel vlekje was er te vinden. Geen enkele sproet. Ze was perfect. Haar mooie bruine haar dat tot haar borst viel, haar spitse neusje, volle roze lippen en mooie groene ogen.

"Hey, ik vroeg je wat."
Calum keek op van de stem. Werd hij nu weer uit zijn gedachten gehaald, bah.
"Sorry, wat zei je?" Altijd beleefd blijven.
"Ik stelde mezelf net aan je voor. Ik vroeg wat je naam was." Het meisje glimlachte hem lief toe. Haar mondhoeken waren sierlijk omhoog gekruld, bijna net zo sierlijk als...
"Maat, hier ben je."
Kon hij nou niet gewoon voor een moment met rust gelaten worden?!
"Wat," snauwde Calum.
Luke hield aangevallen zijn handen in de lucht. "Sorry, rustig maar," mompelde de jongen. Wat was Calum zijn probleem?
Calum keek naast zich, waar het meisje de twee jongens vragend aankeek.
"Wat moet je?" zuchtte Calum.
Luke haalde zijn schouders op. "Niets. Ik wou gewoon weten waar je was, maar blijkbaar vermaak je je wel, zie ik." De jongen keek Calum grijnzend aan.
Calum rolde met zijn ogen. "Nou, ik ben dus hier. En ik ben ook niet echt van plan om hier de komende tijd weg te gaan."
Luke's ogen gleden snel in de richting van het meisje dat naast Calum zat waarna hij grijnsde en begrijpelijk knikte. "Ik snap je, maat. Ik zal je voor de rest van de avond met rust laten. By the way, ik ben niet van plan te gaan drinken vanavond dus stuur me een bericht als je 'm wilt peren."
Zonder op een reactie van Calum te wachten stond Luke op en verdween in de menigte. Dit meisje kwam hem erg bekend voor, maar hij zou niet weten van wat. Het kon geen scharrel zijn, want zijn scharrels vergat hij nooit. Hij wist precies wie hij al had gehad. Nee, dit meisje was te mooi om een scharrel van wie dan ook te kunnen zijn.
Ondertussen waren Calum's ogen weer op de dame naast hem gericht.
"Mijn naam is Calum. Calum Hood," beantwoordde hij de al eerder gestelde vraag van het meisje. Met zijn ogen scande hij vluchtig haar lichaam. Haar lange benen waren gehuld in een zwart/grijze high waisted skinny jeans terwijl haar naveltruitje net niet haar hele buik kon bedekken. Haar armen waren ontbloot vanwege de korte mouwtjes van haar truitje, waardoor Calum haar zacht getinte huid kon zien.
"Leuk om kennis met je te maken, Calum," glimlachte het meisje lieflijk. "Ik ben Grace. Grace June Yorkwill."