#002

Ik hoor een piepende wekker afgaan en ik graai geïrriteerd naar dat klote ding tot hij stil valt. Ik kreun inwendig, weer een nieuwe dag school. Een nieuwe dag van pesterijen. Ik trek de dekens over mijn hoofd. Ik kom vandaag gewoon mijn bed niet uit. Helaas voor mij denkt mevrouw Grishman daar anders over. Ze komt onze kamer binnen gestormd en ze trekt de dekens van me af. Het kippenvel verspreid zich als een gek over mijn blote armen en ik probeer protesterend mijn deken terug te pakken. Dat levert me een klap op en ik stop met mijn pogingen. 'Je had 5 minuten geleden al aan tafel moeten zitten. Wat denk je dat het hier is, een 5 sterren hotel?' Nee, eerder een gevangenis. Denk ik zuur terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf.

Gapend loop ik naar beneden en ik schuif aan tafel. Voor me uit starend smeer ik een broodje tot ik besef dat ik er smeerworst op heb gedaan terwijl ik vegetariër ben. Met een zucht stop ik het toch in mijn tas, ik gooi het op school wel weg. Hier worden ze toch alleen maar boos. Tijdens de afwas staar ik naar buiten. Hey, wat deed die verhuiswagen nou bij die boerderij? Kregen we nieuwe overburen? Tegenover het weeshuis staat een grote boerderij, met stallen, weides en een bak. We doen daar altijd verstoppertje met de kleinere omdat het toch leeg stond. In stilte vraag ik me af wat voor mensen er komen wonen. Zouden ze kinderen hebben? Zo ja, zouden die van mijn leeftijd zijn. Ik hoop het niet, die mochten mij meestal niet. Zouden ze dieren hebben? Honden, katten en misschien zelfs wel een paard. Vroeger voordat mijn ouders overleden hadden wij ook een pony. Haar naam was Sweety en ze was de allerliefste pony ter wereld. Helaas werd ze verkocht toen ik naar het weeshuis moest. Ik kijk op de klok. Shit! De bus komt over 5 minuten. Ik prop snel een appel in mijn tas en ik flans een paardenstaart in mijn haar. Ik schiet in mijn jas en laarzen, gris mijn tas van de bank en open de deur. 'Tot vanmiddag!' Roep ik over mijn schouder terwijl ik naar de bushalte ren. De bus staat er al en ik begin nog harder te rennen. 'Wacht.' Roep ik zwaaiend naar de bus. Tot mijn opluchting blijft hij staan. 'Net op tijd meissie.' Zegt de buschauffeur zuchtend. Hijgend ga ik op een bank zitten.

School was niet eens zo erg, Diana en haar groepje hadden besloten om vandaag te spijbelen dus het was erg rustig. Sommige mensen deden zelfs een poging om aardig te zijn. Na mijn een na laatste les haal ik snel mijn boeken voor bio ui mijn kluisje. Onderweg kom ik een jongen met bruin haar tegen en ik kijk hem verbaasd aan. Hem ken ik niet, en geloof me dat is speciaal op onze school. Vooral in zo'n klein stadje als Adelaide. Volgens mij is hij nieuw maar de zoemer geeft aan dat ik weer moet rennen.

Eindelijk geeft de bel aan dat mijn laatste uur er op zit. Snel pak ik al mijn spullen en ik ga op het bankje zitten, wachtend op de bus. De jongen die ik eerder in de gang zag komt erbij staan. Dan zie ik de bekende gele bus aankomen en als de deuren zich sissend openen stap ik in. Ik kijk de hele rit naar buiten. Als ik word afgezet zie ik tot mijn vreugde dat er meerdere trailers voor de boerderij staan. Ze hebben paarden! Al kijkend stap ik uit. Opeens hoor ik mijn naam en ik draai me om. Luna en Evy komen enthousiast op me afgerend en Evy, die altijd al de onoplettende van de twee was, steekt zonder kijken de straat over. Luna blijft met grote ogen staan en ik heb niet eens tijd om te schreeuwen. De toeter en de geur van brandend plastic dringen niet tot me door als ik zie dat de jongen die ik in gangen tegen kwam de straat over rent en net op tijd Evy voor de auto wegsleept.