Een persoon met een bord?

~Amy~
Daar stonden we dan met onze koffers, voor het vliegveld in het plaatsje Östersund in Zweden. Het eerste wat ons opviel was de kou en de sneeuw. We trokken gelijk onze dikke winterjassen aan (inclusief wanten, sjaals en mutsen. De muts die ik op had was lichtblauw en uitgekozen door Jennifer tijdens het shoppen (toen we ook Bodi tegenkwamen). Eerlijk gezegd was het best een mooie en ook fijnzittende en warme muts. Erg praktisch. Ik trok hem diep over mijn oren).
Op de site van ons compagnon waar we zouden gaan logeren had gestaan dat we op het vliegveld te Östersund zouden worden opgewacht door iemand van het Zweedse compagnon die ook gelijk de berijder van de slee zou zijn tijdens ons verblijf. ('Onze eigen sleeënrijder!' had Jennifer geroepen toen ik haar dat vertelde. Ik had haar erop gewezen dat dat waarschijnlijk niet een echt bestaand woord is).
We keken in het rond. We zagen niemand die ook maar in de verste verte leek op iemand van het Zweedse compagnon (niet dat we wisten hoe zo iemand er eigenlijk uitziet).
'En nu? Ik zie niemand hoor,' merkte Joris op. Hij had hetzelfde ontdekt als ik.
'Geen idee,' zei ik naar waarheid.
'We are lost!' riep Jennifer dramatisch, en ze zakte neer op haar gigantische roze koffer.
Ik keek haar geïrriteerd aan. 'Nee, dat zijn we niet.'
'Misschien staan we op de verkeerde plek,' opperde Lia.
'Dat denk ik niet schat,' probeerde Joris voorzichtig.
Ik dacht na. Wat moesten we nu doen? We hadden geen vervoer om bij het Zweedse compagnon te komen. Een taxi was te duur want me moesten wel tien uur rijden voordat we er waren. De files nog niet eens meegeteld!
Ik peinigde mijn hersens. Had het compagnon niet doorgegeven hoe we hun werknemer zouden kunnen vinden? Het enige wat ik wist, was dat die werknemer een bordje omhoog zou houden met onze namen erop, maar we zagen helemaal nergens iemand die zo'n bord omhoog hield. Opeens dacht ik aan de e-mail met informatie over het compagnon, waarin had gestaan dat er samen met ons nog een aantal anderen mensen zouden worden opgehaald vanaf het vliegveld die met een ander vliegtuig zouden komen en ook op vakantie gingen naar hetzelfde Zweedse compagnon om ook een sledetocht met husky's te maken. Één van die mensen die ook opgehaald moest worden, zou bij ons in hetzelfde vliegtuig zitten want die kwam ook uit Nederland.
Ik herinnerde me het verhaal van Edward Jansen (de dikke aan een stuk door pratende medepassagier van Joris), die vertelde dat hij naar een Zweeds compagnon zou gaan waar je sledetochten kon maken met husky's. Aangezien iedereen helemaal gek werd van zijn gepraat en zich zoveel mogelijk van de arme man wilde afsluiten door weg te duiken in een tijdschrift (in het geval van Jennifer), of oortjes indoen om muziek te luisteren (in het geval van Joris), had niemand het bewust gehoord. Maar ík herinnerde me het! En dat was maar goed ook!
'We moeten Edward zoeken!' riep ik naar de anderen.
Iedereen keek me aan alsof ik gek was geworden (dat was me de afgelopen paar uren in het vliegtuig wel vaker overkomen. Ik begon er zowaar aan te wennen!).
'Wie?' vroeg Joris tot overmaat van ramp.
'Je buurman,' zei ik.
'O die...' mompelde Joris. 'Waarom moeten we hem in hemelsnaam gaan zoeken?'
Ik legde uit waarom, waarna ik een heleboel vermoeide gezichten kreeg.
'O nee!' riep Joris gelijk. 'Drie uur naast die man was al erg genoeg. Ik ga niet ook nog eens tien uur achter een stuk naast hem zitten.'
'Dat hoeft misschien ook helemaal niet. Maar als we hem niet zoeken dan vinden we de medewerker van ons compagnon nooit!'
Daar was iedereen het mee eens, en dus gingen we op zoek naar Edward. Het was niet erg moeilijk om een flink gedrongen man te vinden die met al zijn koffers door de sneeuw ploeterde. We keken waar hij heenging. Zo te zien liep hij naar een grote witte bus aan het einde van de parkeerplaats. Naast die bus zagen we iemand staan die een bord omhoog hield.
Ongelooflijk! Hoe hadden we die knoeperd van een bus kunnen missen!?
We liepen er gelijk opaf.
'Niet in de sneeuw!' riep Jennifer gelijk. Ze wees naar Edward die de grootste moeite deed om door de halve meter hoge sneeuw te komen, en wees toen naar haar XXXL roze koffer.
Ik lachte.