Wilma Lindfors

~Jennifer~
Toen we er eenmaal in geslaagd waren om mijn grote koffer door de letterlijk halve meter hoge sneeuw te krijgen, hielden we stil bij de bus. Er stond al een hele groep, inclusief Edward Jansen die ons vrolijk zwaaiend begroette. Hij was eigenlijk best aardig (als hij niet te veel praatte). Behalve Edward stonden er nog een gezin (ouders met twee kinderen), een jong koppel van ongeveer onze leeftijd (misschien iets jonger), en twee vrouwen met hun mannen. De twee vrouwen en mannen knikten ons vriendelijk toe. We glimlachten terug. Dit vond ik eigenlijk niet zo'n heel erg groepje om mee in de bus te zitten. Geen irritante kleuters, lelijke aandacht trekkende jongens of mensen die gewoonweg niet aardig waren.
Degene die het bordje omhoog had gehouden (maar het nu liet zakken), was een jonge vrouw met donkerbruine krullen en amandelvormige bruine ogen. Ze had een gemiddeld figuur en zag er vriendelijk uit. Ze kwam op ons aflopen en schudde onze handen een voor een waarbij ze zichzelf in gebrekkig engels voorstelde als Wilma Lindfors. 'Fijn dat jullie er eindelijk zijn,' zei ze opgewekt in het engels. ' Ik zag jullie al aankomen vanuit de verte. Ik wist gelijk dat jullie mijn laatste passagiers moesten zijn. Hebben jullie een goede vlucht gehad?'
We knikten.
'Ik ben wel heel erg moe nu,' pufte ik.
Wilma lachte en wees naar mijn roze koffer. Even verwachte ik dat ze er een opmerking over zou gaan maken (ik werd onderhand helemaal gek van alle mensen die mijn koffer overdreven vonden), maar dat deed ze niet. Ze wees in plaats daarvan ook naar de andere koffers. 'Je zult wel niet de enige zijn. Zo'n vlucht is erg vermoeiend en vooral als je daarna ook nog tien uur moet rijden. Ik denk dat het het beste is als we snel vertrekken. Jullie kunnen jullie koffers aan de buschauffeur geven, die jullie koffers onderin de bus zal stoppen. De koffers van de andere passagiers zitten er al in. Ik zal vlug even wat uitleg geven en dan kunnen we vertrekken.' Ze gaf het bord (dat ze nog steeds in haar handen had) aan de chauffeur, en vroeg om de aandacht van de passagiers. Ik mocht deze Wilma Lindfors wel.
'Dames en heren, mag ik alstublieft even uw aandacht?' begon Wilma. Toen ze ieders aandacht had, schraapte ze haar keel en ging ze verder. 'Ik hoop dat u allen een fijne vlucht achter de rug heeft. Helaas moeten we nog iets meer dan tien uur in de bus zitten voordat we in het Zweedse compagnon aan zullen komen waar u warm zal worden ontvangen. Eenmaal daar kunt u uw bungalow inspecteren en uw koffers uitpakken. Vervolgens zal uw eerste ontmoeting met de vijf honden die uw gehele vakantie bij u zullen blijven plaatsvinden, gevolgd door een eerste uitleg. Zullen we nu dan maar vertrekken? Als u uw bagage nog bij u heeft dan kunt u die nu aan de buschauffeur geven. Hebben we er zin in?'
'Ja zeker!' riepen er een paar.
'Hebben jullie er zin in?' vroeg Wilma nog een keer.
'JA!' riep iedereen nu heel hard en enthousiast.
Wilma lachte. 'Goedzo.'