08 - Dekentjes en rugleuningen

Na een lange vliegreis van ongeveer twaalf uur in het vliegtuig zitten, landde het vliegtuig eindelijk in Brazilië. De vliegreis duurde lang. Te lang volgens degene die niet de hele vlucht hadden geslapen zoals sommigen hadden gedaan. Romée was ergens boven zee in slaap gevallen en Milou kort daarna ook. Maar Romée was degene die na twee uurtjes alweer wakker werd, want slapen in voertuigen was niet haar ding, vooral niet in een wiebelt vliegtuig. Volgens hun biologische klok zou het ergens diep in de nacht zijn, waardoor de meesten aan het slapen waren, of dat in ieder geval probeerden, of ze zaten een filmpje te kijken. Het enige wat je hoorde was wat gefluister tussen degene die wakker waren en de vliegtuig motoren. Romée had niks te doen. Milou wilde ze niet wakker maken, want ze wist hoe hard ze haar slaap nodig had en zijzelf eigenlijk ook. Maar ze was klaarwakker en had niks te doen. Haar ogen gleden door het vliegtuig. De mensen op haar heen sliepen zover ze kon zien en het was wel raar om te zien. Al die bekende voetballers die lagen te slapen. Zo'n vreemd om iedereen zo te zien terwijl ze ze normaal in volle actie zag. Romée zuchtte. Ze had niks te doen. De films die ze kon kijken waren klassieker en dat betekende voor haar dat ze ze al te vaak had gezien. Even dacht ze er over na om Milou ook echt wakker te maken, maar de goede vriendin die ze was, deed ze het toch niet. Ze kreunde zachtjes en zakte onderuit in haar stoel die ineens niet meer zo comfortabel was als voorheen. Achter haar hoorde ze gerommel. Het was Daley die weer over haar stoel hing. Ze keek omhoog en keek recht in die blauwe kijkers van hem, ze keken haar nieuwsgierig aan en ze kon wel zien dat hij ook moe was.
"Kan je ook niet slapen?" Vroeg ze zachtjes en hij knikte.
"Teveel lawaai en beweging." Reageerde Daley en leunde met zijn kin op de rugleuning van Romée haar stoel. Ze knikte.
"Same here, ik kan ook niet in bussen of auto's slapen, of ik moet letterlijk omvallen." Fluisterde ze en Daley grinnikte zachtjes.
"Dat kan ik nog net wel, maar vliegtuigen niet." Romée knikte en glimlachte naar hem. "Zullen we achteraan gaan waar nog stoelen vrij zijn, want anders maken we iedereen wakker?"
"Wie zegt dat ik mijn slapeloze vlucht met jou wil doorbrengen aan het andere kant van het vliegtuig, Blind?" Zei Romée brutaal met een grijns en Daley haalde zijn schouders op.
"Het is dat, of hier nog een stuk of vijf uur je vervelen." Grijnsde hij en Romée glimlachte.
"Is goed, want ik heb het gevoel dat ik anders Milou zou wakker maak en ik wil graag nog blijven leven." Zei Romée nog en stond op, waarna ze zachtjes met haar dekentje in haar hand achter Daley aan naar de vrije plaatsen achter in het vliegtuig liep, waar ze naast elkaar bij het raam gingen zitten.
"Waarom heb je dat dekentje mee genomen?" Vroeg Daley lachend. "Je gaat toch niet slapen?" Romée haalde haar schouders op
"Ja hallo, wat als ik het koud krijg ofzo." Lachte ze en ging met haar hand door haar haar en legde het dekentje over haar schoot heen. Ze kon sowieso niet slapen zonder iets over haar heen dus dat zou nog wat worden in Brazilië. Even was er een stilte tussen naar en Daley, wie uit het raam naar buiten aan het kijken was, niet dat er veel te zien was.
"Ben je eigenlijk gespannen voor het WK?" Vroeg Romée om de stilte te verbreken tussen haar en Daley, wiens ogen naar haar schoten en hij trok zijn wenkbrauwen op net als zijn schouders.
"Ik ga gewoon mijn best doen en proberen niet teveel te stressen voor de wedstrijden, kan ik natuurlijk niet beloven, maar ik wil mezelf echt bewijzen." Mompelde Daley terwijl zijn blik weer op het raam werd gevestigd.
"Hoezo jezelf bewijzen?" Vroeg Romée nieuwsgierig en legde haar hand op zijn arm en nogmaals schoten zijn ogen naar haar. Snel legde ze haar hand weer op haar schoot. Daley schudde zijn hoofd, duidelijk had hij er geen zin om het te zeggen. Hij vertrouwde haar niet goed genoeg ervoor. Maar ze kenden elkaar ook pas een paar uurtjes.
"Vertel ik nog wel eens, maar niet nu. Nu is niet het moment, Romée." Zei hij zacht en beet op zijn lip. Romée wist zeker dat hij zijn blik had zien veranderen, maar besloot er niet op in te gaan.
"Is goed hoor Daley, geeft niks." Zei ze toen ze zag dat hij er duidelijk moeite mee had en ze begon over een nieuw onderwerp. Waar hij woonde, hoelang hij al voetbalde, wat hij van voetbal vond, hoe hij tegenover de fans stond, dat soort dingen. En Daley vroeg haar ook dingen, over haar leven, haar familie, haar vrienden, haar school. En op een gegeven moment viel Romée in slaap, haar hoofd hing tegen Daley aan en Daley's hoofd lag tegen Romée aan. Zijn krullen vielen over de hare en ook hij viel in slaap. Samen onder het dekentje van Romée achter in het vliegtuig. Eindelijk kregen die twee nog wat slaap voordat alle drukte zou beginnen.

_______________________________________

sorry dat ik zolang niets heb geschreven, maar ik heb gewoon nul procent inspiratie of iets dergelijks en ik heb best wel veel voor school te doen en allemaal andere onzin, maar ik ga proberen weer een beetje te schrijven, want ik heb nog steeds heel veel kleine dingetjes die ik in dit verhaal wil verwerken. hope you don't hate me oops x