Ik geloof dat ik een heleboel van jullie heb teleurgesteld. Het was zeker niet goed van me om zo plotseling niets meer te posten, terwijl mijn aanvragen bleven oplopen. Ik verontschuldig me dan ook duizenden malen en ik weet dat dit niet genoeg zal zijn. Het feit dat ik niet echt een perfecte reden heb om jullie te vertellen waarom ik zolang niets meer gepost heb. Het enige wat ik kan zeggen dat er wel enkele periodes zijn geweest waar ik het enorm druk heb gehad en ik echt geen tijd meer voor had om hier aan te werken. Ook was mijn inspiratie bubbel even weggevlogen en kon ik werkelijk niets goed uit mijn vingers halen, zij leken ook de weg kwijt te zijn.
      Ook kan ik eerlijk toe geven dat ik heel stom ben geweest door aan meerdere wedstrijden deel te nemen, terwijl ik helemaal niet dacht om hier aan verder te werken. Dus bij deze accepteer ik jullie boze reacties en meningen, daar hebben jullie allemaal recht voor.
      Al heb ik toch wel goed nieuws en dat is dat ik weer verder ga met deze imagine store en dat ik zo snel mogelijk al jullie aanvragen afmaak. Ik wil zeker alle 36 abbo's bedanken voor deze zodanig een lange tijd te behouden, dit had ik nu eenmaal niet verwacht.
Shank/Kangster is weer helemaal terug en ik hoop dat ik jullie innerlijke fangirls weer mag bevredigen. Dat klinkt een beetje raar, niet?
Thank you all, Greets Kangster!!

Zijn vingers grepen de stof van zijn stoel zo strak vast, dat zijn aders bijna door zijn vel heen leken te breken. Met zijn kiezen diep in de binnenkant van zijn wang gedrukt, probeerde hij zo zijn emoties onder controle te houden. Hoezeer hij niet wou op kijken naar de gruwelen rondom zich heen, keek hij toch zonder enige moeite op. Newt kneep zijn oogleden strak tegen elkaar toen hij voelde hoe de helikopter het contact verbrak met het droge, goudgele zand. Ongecontroleerd begonnen de prikkende, zouten druppels over zijn wangen te rollen toen hij realiseerde dat jij niet naast hem zat, dat jij nooit meer naast hem zou zitten. Nooit...
      Langzaam keek hij op naar de grijze, stenen muren van het labyrint, waarna hij voelde hoe een immense haat zijn bewustheid beetje bij beetje opvrat. Hij kon gewoonweg niet geloven dat hij jou had verloren aan een labyrint, die van deze hoogte, zo vanzelfsprekend leek te zijn. Zo voor de hand liggend, dat het een kinderspel leek te zijn.
      Thomas greep de schouder van Newt beet en vervolgens knikte hij met zijn hoofd, diezelfde knik dat hij had gegeven voordat ze het labyrint inrende. Een bemoedigend, positief gebaar dat Newt weer tot rede leek te brengen. Zijn ogen keken sereen weg van het verdomde labyrint, waarna hij deze op zijn hand richtte die zachtjes in zijn broekzak rustte, zijn vingers rond het voorwerp gehuld. Het voorwerp dat ooit nog van jou was geweest.
      "I love you (Y/N)... I always will..."

Reageer (2)

  • Wander

    Awwwh it's beautifull!

    8 jaar geleden
  • Kjalaney

    IM HAPPY BC RANI IS BAAAACK

    8 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen