OO1 - Start of Something new

---

Een zucht rolt over mijn lippen terwijl ik voor het vliegveld met mijn koffers wacht op de man die mijn vader is. Zou het verkeer in London zo vast zitten dat hij in de file staat of zo?
In ieder geval zou ik weten bij wie ik in de auto moet stappen aangezien ik met hem gechat heb de afgelopen twee maanden en zo hebben we veel foto’s uitgewisseld om een beeld van elkaar te krijgen…
Ondanks dat ik zou willen dat ik hier niet was maar gewoon thuis bij mijn moeder, vind ik het toch wel leuk. Eindelijk leer ik mijn vader kennen, ook al heb ik niet echt een geweldig gevoel over hem aangezien hij me twaalf jaar in de steek gelaten heeft en nooit naar me om keek. Tenminste, dat zei mijn moeder altijd.
Een witte auto stopt voor mijn voeten en de bestuurder kijkt me aan, het duurt even maar uiteindelijk heb ik door dat het mijn vader is –ook pas wanneer de man uit de auto stapt- en ik pak mijn koffers om die in de kofferbak te leggen. Mijn vader helpt me met mijn koffers waarna hij de kofferbak dicht doet en we stappen in de auto.

De rit naar het huis van mijn vader duurt best lang en het is dood stil in de auto. Langzamerhand word ik gek van de stilte. Het word gewoon extreem ongemakkelijk nu ik erachter ben dat ik gewoon niet weet waar ik het met mijn váder over moet hebben, dus heb ik halverwege maar mijn oordopjes in gedaan en muziek van mijn mobiel op gezet.
Stranger Danger. Klinkt het in mijn hoofd en ik moet moeite doen om niet te grinniken.
“We zijn er” klinkt het van de bestuurders kant en ik kijk op van mijn mobiel –ik was weer foto’s aan het kijken- en zie een enorm, vrijstaand huis voor me staan. Mijn vader woont net buiten London en heeft dus een aardig stukje grond met een huis erop…
“Hier woon je?” vraag ik hem ongelovig terwijl ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aan kijk.
“Ja, en jij nu ook” zegt hij met een zelfvoldane glimlach.
Ik knik: “Oké”
Hij pakt mijn koffers uit de achterbak en sluit de auto af waarna hij met mijn koffers naar de voordeur loopt. Zelf heb ik ook een koffer mee, aangezien ik al mijn spullen mee genomen heb vanuit Nederland. Ik heb zo’n drie koffers en een sporttas vol met kleding en spullen.
John, mijn vader, opent de deur en ik loop voor hem uit naar binnen.
“Je kamer is boven, aan het einde van de gang links” zegt John dan met een glimlach tegen me. Ik knik weer waarna ik mijn koffers pak en naar boven loop.
Als ik mijn kamer binnen stap, kijk ik mijn ogen uit. Mijn kamer is aan één kant heel breed en ruim en aan de andere kant is een versmalling waar mijn bed staat, versierd met lichtjes en aan de lamp hangt een mooie dromenvanger. Het bed is helemaal met zwart bekleed en het raam ernaast heeft er een paar zwarte gordijnen bij hangen. Aan de bredere kant is een hoekje iets dieper waar een soort bank in verwerkt zit met ernaast een soort bureau, deze kant van de kamer is weer een stuk vrolijker qua kleuren.
Ik loop naar de kasten die in het midden van de kamer staan en zet mijn koffers er voor, veel zin om mijn kasten nu al in te ruimen heb ik niet echt.

Wanneer ik de bovenverdieping heb onderzocht loop ik weer naar beneden, richting de woonkamer waar mijn vader ook zit.
“Ehm... John?” mompel ik, een beetje beschaamd omdat ik hem John noem. Aan zijn gezicht te zien vind hij het zelf ook een beetje apart dat ik hem bij zijn naam noem maar hij legt zich er al snel bij neer.
“Ja?”
“Wanneer is mijn eerste schooldag en waar is mijn school?” vraag ik hem dan.
“Je moet aankomende maandag naar school, en je school is op een kwartier afstand fietsen” glimlacht hij tegen me “Morgen laat ik je wel de makkelijkste route zien” vervolgt hij dan.
“Oké, Thanks” glimlach ik waarna ik de woonkamer uit loop en opzoek naar de keuken ga, ik heb honger. Nog nooit heb ik moeite gehad me ergens thuis te voelen dus heb ik er niet echt moeite mee dat ik gewoon in de keukenkastjes kijk om te zien wat er allemaal in huis is. Veel gezond voedsel, maar na goed zoeken heb ik ook eindelijk een kastje met allemaal snoep, koekjes en chips gevonden. Na even kijken pak ik de pot met Chocolate chip koekjes uit het kastje en zet deze op de keukentafel waarna ik begin met eten.
Dan begint mijn mobiel in mijn broekzak te trillen, en het houdt niet op. Snel pak ik mijn mobiel uit mijn broekzak en zie wie er belt: Demy Smit, mijn beste vriendin uit Nederland. Met een glimlach neem ik op.
“Heee” zeg ik vrolijk als ik opneem.
“Omygohd ben je veilig aangekomen?” komt ze meteen met de deur in huis vallen.
Een lach rolt over mijn lippen “Jazeker, dit huis is enorm” fluister ik dan tegen haar, ik ga niet hardop zeggen dat dit huis enorm is… enorm kan ook gehorig zijn.
“Cool!” roept Demy vrolijk door de speakers “De eerst volgende vakantie kom ik langs! Mijn moeder gaat zo meteen de vlucht al boeken” vervolgt ze nog vrolijker.
“Nee! Echt? Geweldig!” roep ik uit.
“Ja! Maarreh heb je al wat knappe Britten gezien?” vraagt Demy me grinnikend.
“Uhh, Deem, ik ben hier nog niet eens een uur” lach ik.
“Oké, ja dat klopt” zucht ze dan teleurgesteld, maar een paar seconde later is ze alweer super vrolijk: “Trouwens! Jonah is echt zielig” lacht Leonie vrolijk.
“Hoezo?” ik grinnik zacht. Jonah is ook een vriend van Demy en mij, hij heeft mij altijd al beschouwd als zijn vriendin –vraag me niet waarom- en hij was dus ook echt stik jaloers toen Demy tijdens ons afscheid begon over dat er in Engeland heel erg knappe jongens zullen wonen.
“Hij is bang dat je er vandoor gaat met een Brit en nooit meer naar hem om kijkt” lacht Demy vrolijk.
“Vertel hem maar dat hij op moet geven” grinnik ik.
“Okee doe ik”
“Hé, maar Deem, ik moet gaan” zucht ik dan.
“Jammer, maar maakt niet uit! Skype me maar wanneer je kan, is ook wat goedkoper” lacht ze vrolijk.
“Oké! Is goed!”
“Doeeg!”
“Doeii”