Jursena - 11

“Lizzie, kan je ons nog een kom water brengen?”, vroeg Yue.
“Natuurlijk”, zei ik. Ik stond op, liep naar Jursena’s badkamer en vulde daar nog een grote kom met water, die ik naar Yue en Diana bracht. Net toen ik Yue de kom gaf, kwamen mijn ouders terug binnen.

“Keylina ligt in bed”, zei mam. “En Yle en Katara hebben ook wat ze nodig hebben.”
“Goed”, zei ik opgelucht.
“Jij gaat hier toch ook niet de hele nacht zitten hé?”, vroeg mijn moeder streng. “Jij moet ook slapen, Lizzie, en Keylina heeft je overdag minstens even hard nodig.”
“Ik heb het haar net beloofd, mam”, zei ik zacht. Ze zuchtte.
“Ik neem straks wel over, goed?”
“Oké”, ging ik akkoord. Ik kon inderdaad best wel wat slaap gebruiken. Ik keek naar Yue en Diana.
“Hoe is het met Jursena?”, verwoordde pap mijn gedachten. Yue en Diana keken elkaar aan voor ze antwoord gaven.
“Airi heeft een wonder verricht”, zei Diana zacht. “Te merken aan hoe het nu met haar is…”
“Eerlijk gezegd is ze half dood, het is een wonder dat ze nog leeft”, zei Yue zacht. “We zullen doen wat we kunnen, maar ik betwijfel of we haar erdoor krijgen.” Ik beet op mijn lip. Dat zou Keylina niet graag horen. Ik vond het ook geen fijn idee, maar ik kende Jursena nog maar een jaar. Keylina kende haar al haar hele leven.
“We proberen een paar dagen”, zei Diana. “Als het dan niet beter is…” Ze hoefde haar zin niet af te maken. We begrepen het allemaal. Het was zinloos hier weken te zitten en te helen als Jursena niet meer wakker werd.
“Heeft ze veel pijn, denken jullie?”, vroeg mam.
“Dat hangt er vanaf”, zei Yue. “Of ze het beseft of niet. Soms beseffen mensen in coma alles wat er om hen heen gebeurt en dan voelen ze de pijn ook, maar soms merken ze nergens iets van.”
“Dat is iets wat wij niet weten”, zei Diana. “Het is maar de vraag wat het beste is voor haar.” Ik knikte begrijpend.
“We zullen ons best doen, Lizzie”, zei Yue zacht. Ze besefte waarschijnlijk het best van iedereen hoeveel moeite ik hiermee had. “Echt waar. Maar we kunnen niets beloven.”
“Oké”, zei ik zacht.