1

De zaal was enorm en aan het plafond hingen enorme kroonluchters. Nu was dat niet zo heel gek. De school zag er van de buitenkant uit als een soort kasteel. Net iets moderner dan de kastelen van al best lang geleden, maar veel minder modern dan de kastelen van nu. Voor zover dat nog kastelen genoemd worden. Verschillende tafels stonden in rijen in de zaal opgesteld. Tegenover de laatste tafels was een verhoging voor het bestuur. Er stond daar ook een lange tafel waar alle bestuursleden aan zaten. De directeur noemde namen op van nieuwe studenten en heette ze welkom. Een voor een stonden ze op om zichzelf voor te stellen. Daarna namen ze weer plaats. Ik had geen idee hoeveel hij er al gehad had, maar het voelde alsof hij al eeuwen bezig was. Misschien kwam dat omdat ik doodszenuwachtig was. Ik was zestien en ook een nieuwe student. Ik moest nog opgenoemd worden, zoals altijd als laatste. Het was niet dat ik bang was om opgenoemd te worden, maar meer omdat ik vannacht zeventien zou worden. Dat klinkt onschuldig. Voor de meeste was dat het ook. Volgens mijn ouders zou alles wel goedkomen. Het komt immers maar bij heel weinig mensen voor. Het probleem was dat het niet via familie overgedragen kon worden, maar dat iedereen het kon krijgen. Precies om twaalf uur s‘ nachts. Precies de dag van je zeventiende verjaardag. Ik had gehoord dat het hele proces niet veel meer zou zijn dan een heftige droom met veel flashbacks naar vroeger. Vervolgens zou je badend in het zweet wakker worden. Dat was de onschuldige versie. Maar niemand wist wat er gebeurde als je het teken wél kreeg. De meeste studenten deden zich niet bang voor. Maar dat waren ze wel. Iedereen ging naar een van de colleges die door de overheid gefinancierd werd. Iedereen in het jaar dat ze zeventien werden. Dat was voor mij dus dit jaar, deze dag. Ik keek even om me heen. Tegenover me zat een meisje met donkerbruine haren en lichtbruine ogen. Ze was een tijdje geleden opgenoemd wat betekende dat ze ook nieuw was. Ik probeerde me te herinneren wat haar naam was. Iets met een a… Ik kon het me niet herinneren. ‘… en als laatste nieuwe leerling stel ik jullie voor aan Elizabeth Yard!’ Ik schrok toen er iemand tegen mijn been aanschopte. ‘je bent opgenoemd’ fluisterde mijn broer, die naast me zat. Hij was ouder dan ik en had zover ik het wist het teken niet gekregen. Ik schonk hem een neppe glimlach en stond op. De studenten keken me verwachtingsvol aan. Waarschijnlijk omdat ze wilden dat ik opschoot zodat ze eindelijk deze zaal konden verlaten. Ik haatte het als ik aangekeken werd. ‘ik ben dus Elizabeth Yard… en uhm ik ben zestien.’ Een aantal jongens die aan dezelfde tafel als ik zaten, grinnikten. Iedereen die nieuw is is zestien, sukkel, klonk het door mijn hoofd. Snel nam ik weer plaats. ‘Dan kan iedereen nu de zaal verlaten en naar de kamers gaan. Ik wil dat de nieuwe studenten hier nog even blijven zitten’. Besloot de directeur zijn welkom ‘’toespraak’’. Meteen stond een groot aantal studenten op om zich richting de uitgang te begeven. Ik zuchtte. Het kon nog lang duren voor ik uit deze zaal zou komen. Na een tijdje waren de meeste studenten verdwenen. Degene die er nog wel waren, moesten de nieuwe studenten zijn. Sommige zagen er erg verveeld uit. Anderen zaten zenuwachtig aan hun haar of kleding te frunniken. ‘goed, nu alle andere studenten weg zijn, kan ik eindelijk aan mijn verhaal beginnen.’ Zei de directeur op een ernstige toon. ‘Jullie zijn allemaal zestien nu en worden dus ook allemaal zeventien dit jaar. Jullie weten wat dit inhoud?’ hij wachtte niet of er antwoorden kwamen, maar vervolgde gewoon zijn verhaal. ‘Jullie zullen zelf begrijpen of jullie het teken krijgen of niet. Ik wil dat jullie naar een van de bestuursleden toekomen wanneer jullie denken dat jullie het teken hebben gekregen. Dit gebeurt waarschijnlijk niet. In deze regio zullen er zeventien zijn die het teken wel krijgen. Dit zijn er maar zeventien op de twaalfduizend. Het is heel belangrijk dat als je het teken krijgt, je het aan niemand, behalve het bestuur, verteld. Dit houdt in dat je het ook niet tegen familie of vrienden verteld. Je kunt niemand vertrouwen. Ik wil jullie vooral even duidelijk maken dat jullie nergens bang voor hoeven te zijn. Nu goed, jullie mogen naar jullie kamers.’ Eindigde de directeur zijn verhaal. Hij zag er vriendelijk uit met zijn heldere ogen en zijn haar dat net niet helemaal netjes naar achter zat. Hij was niet dik en ook niet dun. Ik gokte op een jaar of 40. Ik stond op en liep richting de deur. Ik had geen zin om mensen te ontmoeten.