2

De gangen waren enorm, net als de deuren trouwens. Ik vroeg me af of ik het ooit voor elkaar zou krijgen om in een keer ergens goed heen te lopen. Na een tijdje eindigde de gang waar ik in liep en ging hij over in een trap. Aan de muur hing een bordje met daarop nummers. Helemaal in het begin had de directeur verteld dat dit de kamernummers waren. Bij elke trap omhoog zou er een bordje met nummers hangen. In dit geval stond er 1-50. Dat betekende dat ik nog een aantal trappen te gaan had. Ik had kamernummer 241. Even later stond ik dan toch op de goede etage. 200-250 gaf het bordje aan. Opgelucht liep ik de gangen door. Halverwege een van de gangen zag ik de kamerdeur met mijn nummer. De deur was donkergroen en had verschillende versieringen. Vooral veel krullen en tierlantijnen. Ik opende de deur en ging naar binnen. Het was groter dan verwacht. Er stonden twee bedden. Op beide bedden lag een bordeaux rood bed overtrek en kussen. In het midden van de kamer stond een ronde houten tafel op een kleed, wat overigens ook rond was. Verder stonden er in de hoek twee kasten. Er was één raam. Ik probeerde het te openen maar kreeg het niet in beweging. Ik zuchtte en gooide mijn koffer op een van de bedden. Op dat moment ging de deur weer open. Het meisje dat tegenover me had gezeten stapte de kamer binnen en keek om zich heen. Toen zag ze mij staan. In het midden van de kamer. Ik glimlachte wat ongemakkelijk. Dit verklaarde vast waarom er twee bedden in de kamer stonden. ‘Hi, ik ben Autumn Hazelfield.’ Zei ze terwijl ze haar hand naar me uitstak. Ik pakte hem niet vast. ‘ik ben Elizabeth Yard.’ Antwoorde ik en draaide me om naar mijn koffer. Ik begon aan het lintje te trekken wat ik om het slot had gedaan, omdat het anders steeds open viel. Na een aantal tevergeefse pogingen draaide ik me weer om naar Autumn en verklaarde haar met een zo onschuldig mogelijk gezicht dat het knoopje verder aangetrokken was. Vervolgens beende ik de kamer uit. Op de gang was helemaal niemand en de stilte was beangstigend. Ik liep wat op en neer door de gangen om uiteindelijk toch maar weer terug naar de kamer te gaan. ‘Hey, ben je weer terug?’ Vroeg Autumn. ‘Ik heb het lintje losgekregen’ glimlachte ze erachteraan. ‘Dankje’ antwoorde ik. Ik zag inderdaad dat mijn koffer open was gemaakt. Hij puilde uit van de kleren en spullen. ‘uhm, het is kwart voor zes… Ze hadden gezegd dat er om zes uur eten zou zijn’ Ik knikte, maar kon me niet herinneren dat dat gezegd was. ‘laten we dan maar gaan’ antwoorde ik. Samen verlieten we onze kamer om vervolgens de trappen weer af te dalen en naar de zaal toe te gaan. Het zat al aardig vol. De tafels waren gedekt. Ik vroeg me af wie er nou in vredesnaam voor duizend leerlingen tafels zou dekken. Ik zou dat dus echt nooit doen. Ik zocht een plekje aan een van de voorste tafels. Autumn was achter me aangelopen en ging naast me zitten. Op de tafel waar vanmiddag het bestuur nog zat, stond een buffet opgesteld. Ik kon niet zien wat ze er hadden maar ik gokte op soep aangezien er diepe borden voor ons stonden. Achter de tafel stond een aantal mensen van het bestuur. Een van hen had een wit schort om, wat ondertussen niet meer zo heel wit was omdat er allemaal vlekken opzaten. Zij was vast de kok. Net zo’n gek als degene die de tafels gedekt had. Vanuit mijn buik klonk gerommel. Autumn lachte. ‘Zullen we maar eten gaan halen? Je buik heeft het hard nodig.’ Ik knikte en pakte mijn bord om vervolgens naar de tafel te lopen. Autumn kwam achter me aan gesneld. De vrouw met het schort glimlachte vriendelijk naar ons. Ze pakte de enorme lepel en schepte ons een berg eten op. Ik dacht dat het soep zou zijn. Dat nam ik terug. Op mijn bord lag iets wat leek op groene aardappelpuree met brokjes. Een misselijk gevoel overviel me. Snel liep ik door naar de volgende pan waar ik een stuk vlees op mijn bord geworpen kreeg. Ik bekeek het en trok de conclusie dat ik er maar mee moest leven. Aan de tafel zaten ondertussen al wat meer studenten. Een aantal zagen er nieuw uit en een paar leken al wat ouder. Ik schoof aan en begon aan mijn eten. De smaak viel mee. Ik had verwacht dat het niet te eten zou zijn. Ik keek even om me heen. Tegenover me zat een jongen met redelijk lang haar. Zijn ogen zaten wat dichtgeknepen. Hij was lang en dun. ‘Dus jij bent een van de groentjes?’ zei hij toen hij me zag kijken. Ik keek snel weer naar mijn bord. ‘Wordt je al snel zeventien?’ Ik bleef strak naar mijn bord kijken en gaf geen antwoord. ‘De meeste groentjes praten wel iets meer dan jij.’ Grinnikte hij. ‘Ik ben Wes… 3e jaars. Ik weet nog goed dat ik doodsbang was voor die nacht.’ Omdat ik nog steeds niet reageerde vervolgde hij zijn verhaal. ‘Die nacht durfde ik niet eens te gaan slapen. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Je hoeft nergens bang voor te zijn.’ Ik keek even op en glimlachte. Dit verhaal had ik ondertussen echt al duizend keer gehoord. ‘Ik wordt over twee weken zeventien.’ Autumn had meegeluisterd en vond dat het tijd was om er iets op terug te zeggen. Ik keek haar aan. ‘Ik vannacht’ fluisterde ik. Ik kreeg het niet voor elkaar om op een duidelijke toon te praten. Met die zin was ons gesprek afgelopen. Wes begon een gesprek met wat studenten naast hem. Waarschijnlijk zijn vrienden. Ik keek weer naar mijn bord. De berg prut was iets kleiner geworden maar ik had er geen behoefte aan om hem verder op te eten. Net zo min als ik behoefte had om een gesprek te beginnen. Volgens mijn familie was ik te stil. Ik hield nu eenmaal niet van gesprekken. Ik wist nooit waar ik mee moest beginnen. Het kwam vanzelf wel een keertje. Een aantal studenten verliet de zaal. Ik wilde hier ook weg. Autumn zat naast me naar haar bord te staren. Die had er blijkbaar ook geen zin in. Ik bekeek het bord dat boven de deur hing. Regels. Om tien uur naar de kamers, om zeven uur s ’ochtends ontbijt, om half een lunch en om zes uur avondeten. Verder was diefstal en vernieling van spullen strafbaar. Ik keek op de klok: kwart voor zeven. Ik vond dat het zo langzamerhand tijd was om naar de kamer te gaan. Of misschien gewoon rondlopen. Bij die gedachte stond ik op en begon richting de deur te lopen. Achter me hoorde ik een verbaasd geluid. Snel draaide ik me om en legde uit dat ik even naar buiten ging.