Bedankt, broer Drew.

'God, Chloë,'schrok hij toen hij me zag. 'Gaat het wel?'
'Tuurlijk,'zei ik toonloos. 'Het gaat fantastisch. Ik ga even naar mijn kamer.'
'Uuhm...'Drew aarzelde even. 'Goed.' Hij keek me nog even aarzelend aan. 'Goed,'zei hij nog eens voor hij met Isabelle (mijn kleine zusje) op zijn arm terug de woonkamer inliep.
Ik liep de trap op naar mijn kamer. Het enige wat me nu echt kon helpen was muziek of hardlopen. Toen ik een blik naar buiten wierp, wist ik dat het muziek zou worden. Het regende pijpenstelen.
Ik zette de radio aan, op zijn luidste.
'I never knew I'd get like this, girl, what-'
Ik herkende het liedje al na 2 seconden. Favorite Girl. Justin Bieber.
Ik gaf een harde schop tegen de radio, die van zijn kastje viel, maar Justin bleef rustig voortzingen. 'You're who I'm thinking of, and girl you-'
De volgende schop raakte zijn doel ook en de radio vloog tegen de muur. 'what, you're always number one, my prized posession, one and only, adore ya, girl I-'
'Aah,'gilde ik boven de radio uit. 'Godverdomme! Waarom nù?! Jullie spelen, godverdomme, nooit liedjes van Justin! Nooit! En nu, nu ik ze niet wil horen, nu opeens wél? Fuck you!'gilde ik tegen de radio.
De kamerdeur vloog open en Drew keek één keer van mij naar de radio, die ondanks de staat waarin hij verkeerde, nog steeds verder speelde. Hij liep naar de radio, en zette die af. Dan liep hij naar me toe, trok me naast hem op mijn bed en sloeg zijn arm rond mijn schouders.
Zo zaten we een tijdje. Drew wreef zacht over mijn rug en, ook al waren we nooit goede vrienden geweest als broer en zus, toch leek hij precies te weten wat ik nodig had. En het hielp. Ik werd weer rustig.
'Wil je erover praten?'vroeg hij, na een bezorgde blik op mijn gezicht. Het leek alsof hij bang was dat ik terug zou beginnen.
Ik schudde mijn hoofd en hij keek alsof hij het begreep.
'Het was een teleurstelling.'Het was meer een conclusie dan een vraag. Ik knikte en plots vroeg ik me af waarom ik hem niet gewoon alles vertelde. Hij wist toch al af van mijn roekeloze verliefdheid en mijn afspraak voor de fotoshoot van vandaag. Hij had zelfs tegen mama gezegd dat 'je elke verliefdheid een kans moet geven' toen iedereen me uitlachte.
En dus vertelde ik het hem. En hij luisterde, bleef stil na mijn laatste woorden.
'Dus...dat was het,'zei ik, me afvragend waarom hij niets zei.
'Je bent écht verliefd hé?'
Ik knikte.
'Nou, het lijkt erop dat je wel een hele teleurstelling hebt moeten verwerken vandaag.'
Ik knikte weer. 'Ik denk dat ik ga lopen.'
Hij knikte. 'Hardlopen bedoel je, toch?'
Ik knikte. Het leek wel alsof we broer & zus knikkers waren, dus zei ik maar 'Ja.'
Hij keek even naar buiten. 'Blijf niet té lang weg, mama maakt zich vast zorgen als je in dit weer buiten loopt.'
'Oké,'mompelde ik en ik liep naar mijn kast om mijn hardloopkleren te pakken.
'En ik ook.'Hoorde ik Drew nog mompelen voor hij de gang inliep.
Ik maakte me in 2 minuten klaar en ging dan snel naar buiten. Dan bedacht ik me, liep terug naar binnen en omhelsde Drew. 'Dank je,'mompelde ik. Ik had nooit gedacht dat een gesprek met mijn een jaar oudere broer zou helpen. Maar het leek alsof hij me echt begreep.
Toen ik buiten was begon ik te lopen. Mijn normale parcours. Éen keer, twee keer, drie keer. Na de derde keer keek ik even op mijn horloge.Shit, al 10 na 5. Mama is vast al thuis. En ze is waarschijnlijk weer overbezorgd. Dus liep ik maar naar huis.
Toen ik thuiskwam, kwam Drew weer naar me toe.
'Gaat het al beter?'vroeg hij, terwijl hij me een handdoek aangaf om mijn kletsnatte haar wat te drogen.
'Ja. Is mama-'
'Nee, nee,'onderbrak hij me. 'Ze is nog niet thuis. Ze heeft net gebeld dat ze een half uurtje later zou zijn. Als je snel bent kun je misschien nog even bellen.' Hij glimlachte een beetje.
'Bellen?'echode ik.
'Ja. Ik meende dat ik daarnet een telefoontje kreeg van iemand. En hij wou jou spreken.' De glimlach werd breder.
'Ik heb nu niet zo'n zin om te bellen, Drew.'
'Natuurlijk wel.' Hij grijnsde nu.
'Wie belde er?'vroeg ik achterdochtig.
'Ik dacht iets met... Goh, wat was het nu weer? Uuhm...' Ik porde hem. 'Kom op, wie was het?' Ondanks mijn somberheid, wilde ik toch weten wie er voor me gebeld had. Wie kon het zijn geweest? Ik ging snel de mogelijkheden af. Jonas? Neuh. Die had vast even genoeg van me gehad. Lucas? Degene die me een maand geleden elke dag belde om af te spreken? Nee, die zou nooit naar het thuisnummer bellen. De broer van Sascha, Maarten? Naah. Die bemoeide zich niet met mij als Sascha en ik ruzie hadden.
'Het was een zekere Bieber, maar de voornaam ben ik vergeten.' De grijns op Drew's gezicht was nu zo groot dat ik me afvroeg of het geen pijn deed. Tot het tot me doordrong. Bieber. Justin. Justin Bieber. Justin Bieber. JUSTIN BIEBER!
'Wat? Justin Bieber?'vroeg ik. Ik snakte naar adem. Justin Bieber! Hij had gebeld?!?
'Jep. Ik geloof dat het dat was.' Hij grijnsde nog steeds. Hij vroeg me of ik zijn nummer door wou geven. Ik heb het ergens opgeschreven. Owh. Ik geloof dat ik dat papiertje daarnet heb weggesmeten.' Hij kreeg een geschokte blik in zijn ogen, maar de grijns bleef op zijn gezicht hangen.
'Drew? Zeg me nù waar ik zijn nummer kan vinden of anders...'Ik wist dat dit dreigement afmaken niet nodig was. Ik zou het nummer wel krijgen. Dat Drew het had weggesmeten geloofde ik helemààl niét.
'Misschien kan je eens in je gsm kijken?' opperde hij onschuldig.
'Oh my god! Dank je Drew!' Ik omhelsde hem en rende naar de tafel waar ik mijn gsm op had laten liggen vanmorgen.
Ik zocht meteen in mijn contacten naar Justin Bieber. Justin Drew Bieber! Hij stond er in! Ik drukte snel op bellen, terwijl mijn hart twee keer zo snel begon te bonken...