Proloog • Part I

Iedereen wordt doodstil als het enorme lichaam de grond raakt en een aardschudding teweegbrengt. Ook Leah kijkt met wijd open gesperde ogen toe hoe de draak op een van de vele steigers van Meerstad valt, erdoorheen zakt en half in het water blijft liggen. Zijn gigantische, eerst nog stralende buik kleurt langzaam donker: de verzengde levensvlam van het reusachtige dier dooft samen met het lawaai dat eerst nog de stad heeft geterroriseerd.
Ondanks het geweken gevaar bonst haar hart nog fanatiek in haar borstkas. De angst vloeit nog steeds door haar aderen en neemt enkel toe naarmate zenuwslopende minuten voorbij kruipen.
Nu haar eigen leven niet langer in de waagschaal ligt, maakt ze zich zorgen om dat van haar familie en vrienden. Velen zijn gevallen onder het spervuur van de draak, die zomaar vanuit het niets is komen opduiken. Niemand heeft zijn furie zien aankomen, niemand heeft zich voorbereid.
'We moeten papa en mama zoeken,' zegt ze tegen Horace en ze pakt zijn hand vast.
Haar dertienjarige broertje knikt met een bleek gezicht. Ze weet dat Horace er altijd van gedroomd heeft om een ridder te worden en het kwaad te bestrijden, maar vermoedt dat hij die geromantiseerde droom laat varen nu hij alle ellende ziet die het heet voortgebracht.
Ze stappen over lichamen heen en springen over de missende planken in de bruggen. Aan weerszijde staan rokende huizen. Zonder dat Leah het heeft doorgehad, is het gaan regenen, wat gelukkig voorkomt dat het vuur razend snel om zich heen grijpt en van het ene naar het andere gebouw overspringt.

Het gekerm van velen bereikt haar oren. Het liefst wil Leah ervan wegrennen. Ze wil de stad verlaten en haar heil in de bossen zoeken, maar ze weet dat ze dat niet zomaar kan doen. Mensen hebben haar hulp nodig. Ze zal zich ervan verzekeren dat haar ouders in veiligheid zijn en daarna zal ze de gewonden gaan helpen.
Leah zet haar plan voort. Ze leidt haar broertje langs de in paniek verkerende mensen en brengt hem naar de smidse toe. Dit deel van de stad is gelukkig nog niet zo heel erg toegetakeld en een zucht van verlichting ontglipt haar lippen als ze naar binnen stapt.
'Pap? Mam?'
Hollende voetstappen weerklinken en vader komt op hen afgerend en omhelst hen stevig. 'Mijn kinderen,' fluistert hij, 'ik was zo bang dat jullie iets was overkomen.'
'We zijn in orde.' Met een glimlach probeert Leah zijn zorgen te absorberen, maar de verontruste blik verlaat zijn ogen niet.
'Je moeder is gewond geraakt.'
Zijn woorden vegen de glimlach onmiddellijk van haar gezicht. 'Is het ernstig?'
'Dat weten we nog niet.'
De greep van Horace' vingers verstevigt zich om de hare en ze weet dat haar broertje niet veel meer kan verdragen. Ze volgen vader naar het slaapvertrek van hun ouders.
'Sigrid!' Leah laat haar broertje los om haar vriendin te kunnen omhelzen. 'Wat fijn dat je in orde bent. Is je familie in veiligheid?'
De fluisteringen onderweg hebben haar al verteld dat haar vader de draak heeft weten te doden, dus eigenlijk verwacht ze niets anders dan een bevestigende knik.
'Gelukkig.'
Sigrid glimlacht even triest en Leah loopt om haar heen om haar moeder te kunnen zien.
'Mam ...'
Leah weet niet wat ze verder kan zeggen. Haar moeder heeft haar ogen gesloten en haar voorhoofd glimt. Toch is er op het eerste gezicht niets te zien en ze keert vragend haar gelaat naar Sigrid, die het gezicht van haar moeder weer begint te deppen. 'Wat scheelt er?'
'Ze is bedolven geraakt onder puin,' zegt ze zacht. 'We weten niet of ze ooit nog zal kunnen lopen.'
Leah bijt verschrikt op haar lip. Haar moeder houdt ervan om door de natuur te wandelen. Ze is een geneesvrouwe en verzamelt haar kruiden altijd zelf. Leah probeert de krop in haar keel weg te slikken. Het moet vreselijk zijn om je hele leven lang anderen te verplegen en dan zelf door zoiets verschrikkelijks te worden getroffen ...