A ranger's apprentice tale 18

“Ja.” De spanning viel weg nu. Maddie omhelsde haar zo enthousiast dat Lilliane voor een seconde geen lucht kreeg. “Wel dat was nu wat ik bedoelde met die band!” Iedereen lachte.
“Meld je morgen om zes uur bij Wil’s hut. Voor nu raad ik je aan om verder te slapen, Maddie breng jij haar terug?” Beiden knikten en liepen in stilte terug naar de slaapzaal. Het verschil was nu dat ze naast elkaar liepen in de plaats van achter elkaar. De tocht leek veel korter te duren dan de vorige keer. Bij de deur van de slaapkamer stopten ze. Lilliane ging terug naar binnen en legde zich neer. Maar slapen lukte niet meer.
Om iets voor zes uur stond ze op de veranda, ze wou aankloppen maar de deur ging al open. Omdat ze het eerder had zien gebeuren verschoot ze niet. “Doen jullie dit altijd?” Een grijnzende Maddie stond in het deurgat. “Meestal, Kom binnen!” lichtjes glimlachend ging ze naar binnen.
“Zet je maar neer, heb je al iets gegeten?” Een luid gerommel antwoordde in Lilly’s plaats. “Dat zal ik dan maar als een nee nemen.”
Samen aten ze de spek met eieren en een boterham op. “Wat doen grijze jagers eigenlijk?” Will leunde achteruit op zijn stoel. “Wij zijn de ogen en oren van het rijk. We houden alles een beetje in het oog dat er niets mis gaat.”