O11 - Fun with the Boys

---

Mijn vader had niet gewild dat de jongens –en dan bedoelde hij vooral Louis- bij mij waren, maar ik heb hem gezegd dat ik het juist heel graag wilde. En sindsdien zijn de jongens bijna elke dag langs geweest. Het was leuk om ze te spreken over de Webcam, via Niall’s skype, maar in het echt is het nog veel leuker. Inmiddels heb ik al een aantal dagen ter observatie op mijn kamer gelegen, alleen lig ik niet meer op de IC, maar gewoon een kamer met minimale observatie. Als het mis is kan ik op een knop drukken, maar verder komen er geen dokters en zusters vier maal daags mijn kamer binnen stormen om te kijken hoe het met me gaat.
Het is fijn dat er niet meer zoveel dokters om me heen hangen, maar toch zou ik het liefste gewoon naar huis gaan vandaag.
“kom nou, Rosy, niet zo sip kijken!” klinkt het vanuit de deuropening. Een lach siert mijn lippen als ik op kijk naar de bron van het geluid.
“Niall!” roep ik vrolijk.
“Surprise Surprise!” roept een andere stem vrolijk, Harry komt de kamer binnen gesprongen.
Vragend kijk ik het tweetal aan, niet veel later is het een drietal. Ook Louis komt de kamer binnen gestapt.
“Je mag naar huis!” roept Louis vrolijk met zijn handen in de lucht en een lach op zijn gezicht.
“En wij zijn je escort!” roept Harry vrolijk, waarna hij met Jazz-hands naast Louis gaat staan.
Niall lacht en rolt met zijn ogen waarna hij naar me toe komt en een tas op mijn bed legt.
“Je vader heeft ons een setje kleren mee gegeven, aangezien de kleren die je aan had toen je hier kwam niet echt meer… draagbaar zijn” verteld Niall me met een klein lachje.
Ik knik en pak de tas waarna ik van het bed af stap, de tas pak en naar het kleine badkamertje loop om me om te kleden.
Als ik eenmaal aangekleed en wel ben loop ik terug de kamer in. De drie jongens kijken me opgewekt aan.
“Waar is de rest?” vraag ik ze dan.
Een vlaag van stress vliegt over hun gezichten, terwijl ze elkaar vragend aankijken.
“ehh…” begint Louis.
“Thuis” antwoord Harry dan snel.
“Ja, ja. Ze zijn thuis, Zayn voelde zich niet goed en eh… Liam bleef bij hem om te zorgen dat hij snel beter word” vervolgt Niall met een ongemakkelijke lach.
“Oh, vervelend voor Zayn” zeg ik, een tikkeltje argwanend. De jongens slaken een diepe zucht van opluchting waarna ik ze vragend aan kijk. Ik besluit het verder maar te laten voor wat het is, ze zullen wel voor mijn eigen bestwil liegen of zo, tenzij Zayn en Liam me niet mogen en gewoon niet willen komen. Maar dat zal wel niet… hoop ik.

Een half uur later zit ik bij het drietal in hun auto, niet de nieuwe rode auto –die was total loss verklaard na het ongeluk, had Louis me vol teleurstelling verteld twee dagen geleden-
“Sorry dat het geen limousine was, Rose” verontschuldigt Harry die op de bijrijdersstoel zit.
“Ja ik vind het eigenlijk wel een teleurstelling hoor, Harry” lach ik sarcastisch “Dat had ik eigenlijk wel verwacht met jullie als escorte”
“Ja, sorry Rosy, het was dit of het riskeren dat er een horde gillende meiden voor je huis staat” lacht Niall, die naast me op de achterbank zit.
“En ik neem aan dat je dat niet bepaalt kan hebben” grinnikt Louis.
“Nee, oh nee zeg!” reageer ik melodramatisch op Louis “Nee dan word ik jaloers! Jullie zijn van mij nu” vervolg ik als het stereotype rijk-meisje wat je in films en series altijd ziet.
De jongens schieten in de lach.
“Nou ik ben blij dat Zayn en Liam thuis zijn, dan hebben we ten minste een redding als we in een kelder eindigen” grapt Harry terwijl hij me met een speelse grijns aan kijkt.
“Ik heb geen kelder” zeg ik zielig.
“Zolder dan?”
“ja, dat zou kunnen…” lach ik “Maar als jullie dan gaan gillen kunnen de buren je denk ik horen” zucht ik teleurgesteld.
“Maar als je lief voor ons bent zullen we niet gillen, oké?” lacht Louis zonder om te kijken.
“Oké!” lach ik.
Het volgende moment liggen we alle vier bijna in een deuk, alleen Louis probeert het lachen een beetje in te houden aangezien hij achter het stuur zit.
Een leuk nummer komt op de radio en Louis zet het geluid wat harder, niet veel later vind ik mezelf in een duet met de jongens. We zingen allemaal luidkeels mee met de muziek, en niemand lijkt te merken hoe mijn stem klinkt alsof er een kat word afgeslacht. Een lach siert mijn lippen als de jongens geen commentaar leveren op mijn stem, ik hou van zingen alleen heeft mijn stem nooit echt mee gewerkt. En vaak genoeg heb ik moeten aanhoren van anderen dat ik beter kon stoppen omdat ik toch niet kon zingen. Maar dat ik niet kan zingen betekent niet dat ik ga stoppen met zingen. Het is niet dat ik ooit mee ga doen met X-factor ofzo.

We rijden de straat van mijn vader in en als Louis de oprit oprijd drukt hij op zijn toeter.
“waarom dat?” vraag ik Louis grinnikend.
“Oh, je pa vroeg of we konden laten weten wanneer we er waren zodat hij zijn ‘welkom thuis ontbijt’ klaar had als we binnen waren” grijnst Louis tegen me.
Ik kijk de jongens met opgetrokken wenkbrauwen aan, en dan is het tijd om uit te stappen. Niall, die voor mij de auto uit stapte, houdt de deur voor me open en pakt mijn hand vast terwijl ik uitstap. Zo galant.
Een zucht rolt over mijn lippen terwijl we naar de voordeur lopen. De laatste keer dat ik hier was had ik staande ruzie met mijn vader..Harry maakt de deur open met een sleutel die hij onder de mat vandaan haalt en het drietal loopt achter mij naar binnen.
“Eh, waarom is het zo donker?” vraag ik.
Er klinkt gegniffel achter mij en als ik me omdraai zijn de jongens verdwenen.
“Oh, geweldig” zucht ik waarna ik met mijn ogen rol “en dan doe ik het licht aan en…” zeg ik terwijl ik naar het lichtknopje reik en het licht aan zet “iedereen spring tevoorschijn!” zeg ik met een sarcastische ondertoon. Als ik tot de conclusie kom dat de woonkamer leeg is kijk ik met opgetrokken wenkbrauwen voor me uit.
“Of toch niet” mompel ik. Het maakt me niet zoveel uit, ik houd toch niet zo van die cliché verassing feestjes. Je ziet ze te vaak in films, en ze zijn altijd hetzelfde.
Dan gaat ineens het licht uit, en het is nog donkerder dan eerder. Een naar gevoel bekruipt mijn lichaam als ik ineens geluiden hoor van geschuifel in de kamer en achter mij. Goedgelovig als ik ben reik ik weer naar het lichtknopje. Het volgende moment kijk ik naar een horde personen voor, naast en achter me. Een luide gil ontstaat in mijn longen en de groep mensen doen de armen omhoog waarna ze ‘Surprise!’ roepen.
“O MY GOD!” roep ik geschrokken “willen jullie dat ik weer in het ziekenhuis beland ofzo?” lach ik vervolgens “Ik kreeg zowat een hartverzakking!”
“Ja, zo’n erge hartverzakking dat je je niet eens realiseert wie er allemaal voor je staan” zucht een veel te bekende stem teleurgesteld. Ik kijk beter om me heen en zie mijn vriendinnen van school staan, alle vier kijken ze me vrolijk aan. Maar de stem kwam niet van hen…
Dan kijk ik naar rechts, waar drie hoofden me met een lach van hier tot tokio aan kijken.
“DEMY!” gil ik enthousiast “Jonah! Finn!” vervolg ik vrolijk waarna ik het drietal in mijn armen sluit.
“Rose! Het is zo goed je weer levend te zien” klinkt het van Demy.
“Ja, je had Demy moeten zien toen Niall haar vertelde dat je in een coma lag” grinnikt Jonah.
“Jonathan!” roept Demy verontwaardigt “je was zelf anders ook in een shock”
“Klopt, maar ik viel niet bijna flauw”
“Ach, we schrokken ons alle drie kapot” zucht Finn, die me nog in een extra knuffel trekt, “We zijn blij dat je er weer en nog bent”
“Ik ben blij dat jullie hier zijn” glimlach ik dan met tranen van vreugde.
“Volgens mij zijn wij overbodig, jongens” klinkt het achter me. Vijf jongens staren me grinnikend aan als ik me om draai.
“Ik dacht dat Zayn en Liam…-“
“Ja dat was een smoes” knipoogt Harry naar me.
“ze moesten hier zijn met de voorbereidingen” legt Niall grinnikend uit.
“Slimmerikken, ik dacht al dat er niets van klopte” lach ik.
Het drietal kijkt me met een ongemakkelijk-lachend aan.
Liam lacht, “Nee, ze zijn niet zo goed in smoesjes”
“Maar, hé. We zijn hier voor een feestje!” klinkt het dan achter mij.
“Hé, Rose, ik schrok me dood toen de leraar vertelde dat je in het ziekenhuis lag…” ik draai me om naar Poppy. Een lachje siert mijn lippen.
“Maar ik ben er weer” glimlach ik “gezond en wel”
“Ja, gelukkig wel. Sorry dat we niet zijn langs geweest in het ziekenhuis. Er werd gezegd dat je veel moest rusten aangezien je situatie zwaar kon zijn voor je lichaam. Hoop dat je je niet verveeld heb daar?” Caitlynn kijkt me met een schuldig glimlachje aan.
“Nee, ik heb veel gezelschap gehad van een vijftal jongens en mijn vader” glimlach ik terwijl ik de jongens aan kijk.
De vier meiden kijken me jaloers aan, maar het feit dat de jongens hier nu ook zijn maakt hen vrolijk. Ze raken allemaal in gesprek met de jongens, en zo heb ik wat rust aan mijn hoofd. Het begon me al wat te duizelen, maar ik ben gaan zitten en heb het gezelschap hun gang laten gaan.
Na een paar minuten van alleen zitten komt Niall bij me op de bank. Hij kijkt me met een glimlach aan.
“Die vriendinnen van je zijn toch niet zo geïnteresseerd in mij” grinnikt hij waarna hij naar de meiden achter hem wijst met zijn duim. Finn en Jonah maken kennis met mijn vader, Demy en Caitlynn staan met Louis te praten. Lyndsae is druk in gesprek met Harry, Poppy praat met Zayn en Denise bij Liam.
“Maakt mij niet uit, zit ik niet alleen en heb ik nog het leukste gezelschap van de avond ook” zeg ik met een speelse lach tegen de blonde jongen.
Zijn wangen lopen rood aan en een lach siert zijn lippen... een geweldige avond werd belooft.

~×××~
Een extra lang stukje zoals belooft :p
Drie pagina's in Word x'D

Hope u like it!
Love you all<3
Leave a comment below(flower)
××Roww