21.

Nee natuurlijk gaat het niet goed met me! Sam is verdomme gewond en dan kom jij mij zo'n idiote vraag stellen? Niet te geloven. Verdwijn alsjeblieft gewoon.' Ik heb mezelf helemaal niet onder controle. Het zweet breekt me op mijn voorhoofd uit en de tranen springen me weer in de ogen. 'Oh nee nee niet weer gaan huilen. Je moet sterk blijven Rania. Voor sam.' Spreek ik mezelf streng toe waarna ik mijn ogen voor een paar tellen sluit. Hopend dat de tranen nog even kunnen wachten. 

Zakaria kijkt naar mijn been. Tot mijn schrik draait hij zich dan om en loopt op zijn gemak weg. 'Waar ga je naartoe?' Piep ik nog net verstaanbaar. 'Waar ik naartoe ga? Ik moet toch verdwijnen? Zo te zien heb jij geen hulp nodig en zal je het wel halen. Ik ga me tijd niet aan dit verspillen. Heb wel wat beters te doen.' Zegt hij met zijn rug naar me toe. Ik kijk hem ongelovig aan en hetzelfde doet de jongen die ongemakkelijk naast hem staat. Ik ben gewoon kwaad. Ziet die klootzak dat dan niet? Hij klonk zo kalm toen hij die woorden uitsprak. Te kalm, na mijn gevoel. 

'Ga maar, klootzak!' Mompel ik en draai me om, om vervolgens weg te lopen. De verpleegster die mij ondersteunt stopt en draait zich om. Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Wat is er?' 'Hij staat er nog.' Grinnikt ze. Ik draai me om en zie dat hij samen met zijn vriend op een stoel is gaan zitten. Hij kijkt wat bedenkelijk voor zich uit. Ik schud met mijn hoofd en trek een pijnlijke gezicht. De tranen beginnen weer achter mijn oogleden te branden. Ik ben bang, zo bang om hem te verliezen. Ineens zak ik in mekaar en houd mijn handen voor mijn gezicht. Ik begin te huilen en negeer de pijn in mijn been. Ik ga tegen de muur zitten en trek mijn benen op. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en snik hevig. 'Alsjeblieft. Hij mag mij niet verlaten.' Mijn hart bloed, de gaten daarin worden dieper. Het doet zo'n pijn. 

'Mevrouw, u moet nu echt met mij meekomen.' Zegt de verpleegster nerveus en ietswat geschrokken. Ik kijk haar met betraande ogen aan. 'Het gaat echt goed met me. Ik mankeer niks. Ik wil gewoon zo graag dat hij bij me blijft. Weet je, ik wil hem gewoon niet verliezen. Ik weet niet of ik dat wel aan kan.' 'Het komt vast wel goed met hem.' Hoor ik Zakaria's geruststellend stem zeggen. Ik schud met mijn hoofd. 'Je had hem daar moeten zien. Hij zat er zo levenloos bij.' Piep ik terwijl de tranen langs mijn wangen stromen. 

'U moet met mij mee. Ik heb net een melding gekregen van mijn collega's.' 'Waarom glimlacht u?' Vraag ik de verpleegster geschrokken. 'Hij leeft.' Breng ze er blij uit. Ik spring op en huil van blijdschap. Onbewust vlieg ik Zakaria om zijn hals en doe tot mijn verbazing precies hetzelfde bij zijn vriend. 'Hij leeft!' Breng ik er gelukkig uit. Zakaria kijkt me met een brede glimlach aan. Hij is oprecht blij voor mij kan ik zien. 

'Oh wat ben ik blij sam.' Zeg ik terwijl ik over zijn wang strijk. Mijn tranen willen maar niet op raken. Dit keer zijn het tranen van blijdschap. Ik plaats teder een kus op zijn voorhoofd en ga ook wat slapen. Hij heeft er maar een lichte hersenschudding aan over gehouden. Niks ernstigs dus. Morgen zal hij helemaal de oude zijn volgens de dokter. 

Dagen verstreken en sam is nu helemaal bij me ingetrokken. Hij heeft van de logeerkamer zijn eigen kamer gemaakt. Hij heeft het echt heel mooi ingericht. Hij heeft nog een paar krasjes overgehouden aan het ongeluk. Verder gaat het goed met hem. Ik zelf ben weer gaan werken. Volgens Reda zijn complimenten doe ik het heel goed. En daar ben ik blij om. Ook zijn mijn nieuwe collega's erg vriendelijk. Ik heb zelfs vriendinnen kunnen maken. Maar toch zal ik niemand kunnen vertrouwen. Ik zal het wel willen, maar dan zal het me veel moeite moeten kosten. Ze zouden mijn vertrouwen nooit volledig kunnen winnen.

Ook Selma, Reda's zusje is heel erg aardig. We hebben een paar keer samen geluncht en dat was echt gezellig. We hebben gelachen en bij gepraat. Gelukkig begon ze niet over mijn familie. Daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil de verleden niet weer herleven.