47.

Zakaria:

'Verdomme!!' Schreeuw ik door de ruimte na het sms'je te hebben ontvangen van Rania. 'Is ze helemaal gek geworden? Hoe haalt ze het in haar hoofd om zoiets gevaarlijks te doen?!' Spuw ik er kwaad uit. 'Rustig Zakaria, ze zal je zo bellen.' Probeert Amin mij te kalmeren. Het lijkt hem niet te lukken mij gekalmeerd te krijgen. Wat hij ook probeert, ik heb er geen gehoor voor. Het enige waar ik aan kan denken is Rania die gevaar loopt. Niets meer, niets minder. 'We gaan NU naar haar opzoek!' Amin stemt in en gaat opzoek naar vier vuurwapens. Twee voor hem en twee voor mij. 

Niet wetend wat ik aan het doen ben verlaat ik mijn kantoor. 'waar gaat u heen meneer?' vraagt mijn secretaresse genaamd Kelly me verward. Ik heb een vergadering, schiet het me te binnen. 'Oh nee!! Luister Kelly, ik ga weg en kom denk ik niet terug. Stel de vergadering uit. Zorg ervoor dat iedereen voor morgen een plekje vrijlaat.' 'Maar waarom?' Vraagt ze nog steeds even verward. Ze is echt een schat van een meid. Ik ben er trots op om haar als mijn secretaresse te hebben. 'Ik moet er nu echt vandoor. Ik vertrouw erop dat jij alles wel in orde zult brengen.' Ik kijk haar vragend aan waarna ze breed glimlacht. 'Dat zal geen probleem zijn!' Ze aait met haar verouderen handjes over mijn haar. 'Ga maar snel, ik zie dat je haast hebt.' Lacht ze. Ik knik en verlaat vervolgens samen met Amin het gebouw. 

'Is dat niet de wagen van Rania?' Ik kijk uit het raam en merk op dat Amin gelijk heeft. Haar wagen staat hier geparkeerd, maar waar is zij dan? Ik besluit daar ook te parkeren en te voet opzoek te gaan naar haar. Terwijl Amin en ik door de bos wandelen proberen we alert te blijven. Er kan zomaar iemand uit die bosjes springen of dergelijke. We zijn nu veel verder gelopen dan het huis, omdat we haar daar niet konden vinden. Ze zal vast zijn gevlucht naar hier nadat ze hetgeen dat haar, haar leven kan kosten geflikt heeft. 'Rania, waar ben je?!' Roep ik ongerust. We zijn een hele eind verwijderd van het huis, waar zal ze kunnen zijn? 'Rania!!' Roep ik iets luider. Als ik en Amin wat geruis horen van bladeren wisselen we een blik. 

We richten ons wapens op de boom waar het geluid vandaan komt. Tot mijn schrik springt iemand uit de boom. Net dan ik mijn wapen wil laden en schieten hoor ik haar schreeuwen. 'Rustig, ik ben het!' Zegt ze buiten adem. Ik uit een diepe zucht van blijdschap. 'Verdomme Rania!' Rustig neem ik haar in mijn armen waarna ik haar stevig tegen me aan houd. Ze laat haar hoofd op mijn borstkas rusten en haalt een paar keer diep adem. 'Doe maar rustig aan, je bent veilig nu.' Stel ik haar fluisterend gerust. 

Het is echt heerlijk om haar in mijn armen te houden, kon ik dat maar elke dag doen. Ik verlang met heel mijn lichaam naar haar. Ik verlang ernaar elke dag wakker te worden en haar naast me te zien. De dingen over Fouad heb ik haar vergeven zonder te vragen naar de reden van haar betrokkenheid. Fouad zal haar vergeven hebben, wat het ook was. Zo zit hij eenmaal in mekaar. Ooit, ooit zal ik ernaar vragen. Nu moet ik ervoor zorgen dat ze veilig is. Met sam in huis is ze alles behalve veilig. Niet dat hij haar niet zal beschermen wanneer er iets gebeurd, want dat zal hij zonder te twijfelen doen. Maar bij mij is ze veiliger, ik zal door het vuur gaan voor haar. Ik weet hoe ik met dingen om moet gaan, daar ben ik eenmaal gespecialiseerd in.

'Ben je een aap of zo?' Hoor ik Amin ongelovig roepen. Ik kijk hem verward aan en schiet dan in de lach. 'Hoe ben je daar boven gekomen?' Lacht hij. Rania schiet ook in de lach en ik merk dat ze zich begint te ontspannen. 'Ik weet het echt niet. Ik werd gevolgd en ineens zat ik in die boom.' Met z'n drieën lopen we lachend naar onze wagens. Terwijl Amin mijn wagen van me overneemt en me in de oor fluistert dat ik met Rania moet meerijden hou ik haar in de gaten. Ik knik en loop op haar af. Ze ziet er erg vermoeid uit. 'Kom, het is geen goed idee om jou achter het stuur te laten.' Ze lacht flauwtjes en overhandigd mij haar sleutels. Ik start de auto en onderweg is het behoorlijk stil. Ik voel de spanning tussen ons gewoon. Met mijn ogen strak op de weg gericht kuch ik. 'Gaat het wel goed met je.' 'Jawel.' Piept ze. 'Rania, ik wil je wat vragen.' de onzekerheid is in mijn stem te horen. Ze kijkt me vragend aan. Ik raap alle moed bij elkaar en kijk haar een paar seconden diep in de ogen aan. 'Ik zou graag willen dat je bij me intrekt.' Haar mond valt open van verbazing. Ik ben zo benieuwd naar haar antwoord dat mijn handen ervan beginnen te jeuken.