Sneeuwballengevecht

~Jennifer~
'Laten we hier maar stoppen,' zei Wilma. Ze stopte de slee.
We duwden de dekens van ons af en stapten uit de slee.
'Hoe laat is het nu eigenlijk?' vroeg Wilma, die de honden van de slee aan het losmaken was. De husky's waren goed afgericht en liepen nooit weg.
Ik haalde mijn telefoon uit mijn jaszak. 'Half vijf.' Wilma knikte.
Ik kreeg een geschrokken uitdrukking op mijn gezicht en duwde mijn telefoon omhoog, boven mijn hoofd, en liep met mijn telefoon in de lucht een rondje om de slee heen. Daarna stond ik stil en keek ik nog een keer op het display. Nu kreeg ik een wanhopige trek op mijn gezicht. Ik deed een paar stappen van de slee vandaan en keek weer op mijn display.
'Wat ben jíj nou weer aan het doen?' vroeg Amy, die mij rustig gadesloeg.
'Ik heb geen bereik!' riep ik in paniek. Ik liep nog wat verder van de slee vandaan waar Joris en Lia een paar hopeloze pogingen deden om de grote tent op te zetten. Daar aangekomen keek ik weer op mijn display. 'NEE! IN WAT VOOR GÁT ZIJN WE BELAND!?'
Lia liet van schrik de tent weer in elkaar zakken, waardoor Joris bedolven werd onder de flappen van de tent.
'Oh ja, je hebt hier geen bereik,' vertelde Wilma me doodleuk.
Ik keek haar even ontzet aan voordat ik boos antwoorde. 'Dan wil ik hier NU weg!' Ik stampte boos door de sneeuw heen naar de slee, waar ik chagerijnig op de dekens in de slee neerplofte. 'Maak de honden maar weer vast,' commandeerde ik.
'Jennifer,' zuchtte Amy. 'Doe niet zo stom en kom mee.' Ze probeerde me uit de slee te trekken.
'Nee! Ik blijf hier absoluut niet! Geen sprake van. Ik ga hier niet zond...' Ik kreeg een ijskoude sneeuwbal in mijn gezicht.
Ik tufte de sneeuw woedend uit en wreef de sneeuw van mijn gezicht om te kijken wie de dader was.
Ik zag Amy naast de slee staan die op haar knieën sloeg van het lachen. 'Jou...gezicht!' lachte ze.
'JIJ!' siste ik woedend. 'Jij gaat eraan!' Ik sprong uit de slee en graaide een flinke hoop sneeuw bij elkaar. Amy rende gillend weg richting Lia, die Joris onder de tent uit probeerde te helpen.
Ik plakte de sneeuw stevig tegen elkaar aan en mikte... BAM! De sneeuwbal suisde rakelings langs mijn zus heen en raakte haar op een haar na niet. De sneeuwbal vloog met een noodvaart langs Amy heen en kwam met een flinke klap tegen Lia's rug aan, die geschrokken de flap van de tent die ze omhooghield los liet. 'Waar sloeg dat op?' vroeg ze kwaad.
'Sorry, die was voor Amy bedoeld,' stotterde ik.
'Die krijg je terug!' riep Lia. En voordat ik het wist kreeg ik een sneeuwbal tegen mijn nek aan. De koude sneeuw liep met straaltjes langs mijn nek in mijn jas. Ik gaf een gilletje van de kou.
Ik pakte een hoop sneeuw vast, en zonder de moeite te nemen om er een bal van de te maken, gooide ik hem richting Lia.
Ik miste.
Joris, die eindelijk onder de tent uit wist te komen, kreeg gelijk een hap sneeuw in zijn gezicht. Hij klopte de sneeuw van zijn gezicht en sjaal, duwde het laatste beetje tent van zich af en ging overeind staan. 'Wie gooide die?' vroeg hij verbouwereerd.
Ik sloeg mijn handen geschrokken voor mijn mond. 'Oeps,' zei ik zachtjes.
Lia en Amy schoten in de lach, maar ze renden (inclusief ik!) hard weg, toen Joris op ons af kwam stormen met zijn armen vol sneeuw.
De volgende tien minuten renden we allemaal lachend achter elkaar aan en gooiden we sneeuw in elkaars gezicht. De husky's renden enthousiast blaffend met ons mee.