De tent opzetten

~Amy~
Het sneeuwballengevecht liep af zonder gewonden. Gelukkig.
Daarna was het tijd om de tent op te gaan zetten. Wilma bond de honden even vast aan de slee zodat ze niet in de weg konden lopen.
Wilma, die al vaker een tent had op moeten zetten voor haar werk, hielp mee. Ik en Jennifer hadden ook al wel eens eerder een tent opgezet. Vroeger gingen we heel vaak met onze ouders in Frankrijk kamperen.
Helaas bleek de tent niet zo makkelijk op te zetten dan we dachten. Het was een veel nieuwere en ingewikkeldere tent dan de tent die wij altijd mee hadden genomen op vakantie. Ook Wilma wist het niet zo goed want het Zweedse compagnon had pas geleden nieuwe tenten aangeschaft. Dit was de eerste keer dat Wilma deze tent mee had gekregen om op te zetten.
Joris, die niet meer onder de tent wilde gaan zitten, had de taak om de haringen in de grond te steken samen met Lia. Jennifer zat onder de tent helemaal in het midden en hield de lange zwarte stok omhoog die de tent overeind moest houden. Wilma hield de flappen van de tent tegen en ikzelf gaf de aanwijzingen.
'Daar, daar en daar moeten de haringen in de grond, dan zit die stok van Jennifer precies in het midden,' commandeerde ik.
'Helemaal niet,' zei Lia eigenwijs. 'De haringen moeten hier, hier en hier.' Ze stak de haringen op een heel andere plek in de grond dan ik had aangewezen.
Wilma trok hard aan de flappen van de tent, die nét niet vastgemaakt konden worden aan de haringen. Wilma trok nog wat harder, waardoor Jennifer haar evenwicht verloor en de hele tent weer instortte.
'Ik zei toch dat je ze daar, daar en daar in de grond moet doen,' riep ik boos. Ik trok de haringen uit de grond en duwde ze op de goeie plekken in de grond. 'Daar,' zei ik tevreden. Ik klopte de sneeuw van mijn broek.
Lia mompelde wat.
'Jullie missen een paar haringen. Ik heb er ook nog een paar,' zei Joris en hij hield een paar haringen omhoog die Lia vlug uit zijn handen griste.
'Ik dacht al, want de tent staat nu zo scheef,' mompelde Wilma bedenkelijk.
'Uuh, hallo?' klonk Jennifers gedempte stem onder de tent vandaan. 'Zou iemand mij misschien even kunnen helpen?'
We negeerden haar. Zoals gewoonlijk.
Lia stak de laatste paar haringen in de grond.
Ik schudde mijn hoofd maar liet haar maar even doen. Ze zou er uiteindelijk zelf wel achter komen dat hier helemaal niks van klopte.
Lia ging onverstoorbaar door en sjorde de flappen van de tent aan de haringen vast. Ze ging overeind staan, veegde haar handen aan haar broek af en plantte haar handen in haar zij. Ze keek tevreden naar de tent die heftig bewoog (Jennifer zat er nog steeds onder en kon er niet onderuit komen. Ook al hielp Joris haar nu om eronderuit te komen omdat hij wist hoe het was om onder een tent vast te zitten!)
Ik lachtte Lia hard uit.
'Wat nou? Hij zit toch vast?' vroeg Lia geïrriteerd.
'Ja dat wel,' zei ik lachend. 'Maar de volgende keer moet je de tent wel omdraaien!'
Lia keek naar de tent en zakte met een diepe zucht in de sneeuw toen ze zag wat ik bedoelde. De binnenkant van de tent zat aan de buitenkant en andersom.
We maakten met z'n allen de tent weer los en bevrijdden Jennifer. Ze was rood aangelopen en haar anders altijd perfect gestijlte haren stonden alle kanten op. Voordat we op pad waren gegaan had ze uren lang haar haren lopen stijlen omdat ze wist dat er hier geen stopcontact was. En ook geen fatsoenlijke wc! 'Ik ben blij dat ik niet ongesteld ben!' had Jennifer gezegd, en daar was ik het absoluut mee eens!

Na twee uur lopen puffen stond de tent eindelijk overeind. Niet heel erg stabiel, maar hij stond er.
Vervolgens haalden we mijn grasgroene reistas, Jennifers twee rode reistassen, Joris en Lia's blauwe reistas en Wilma's witte sporttas van het compagnon uit de slee. We sleurden ze achter ons aan door de sneeuw om onze tent een beetje in te richten. Wilma haalde de slaapzakken en dekens uit de slee die ze mee had gekregen van het compagnon.
Toen was het nog een hele klus om een goed vuurtje te laten branden. Gelukkig was Wilma daar goed in en even later brandde er een knapperend, warm vuurtje.
We installeerden ons samen met de honden rond het kampvuur om te eten en elkaar vervolgens griezelverhalen te vertellen.
Het was al laat in de avond toen we het Noorderlicht zagen. Het was echt geweldig. Overweldigend mooi gewoon! Iedereen was sprakeloos.
'Dit is echt een topvakantie,' fluisterde Lia, die dicht tegen Zanna de hond aan lag.