Jursena - 19

“Beloof me dat jullie goed voor mijn Azulena zullen zorgen”, fluisterde die.
“Dat beloven we”, zei mam meteen.
“We laten haar niet in de steek”, zei pap. Ze trokken zich terug in de kamer.

Yle en Katara kwamen dichterbij en zeiden Jursena gedag. Jursena bedankte hen voor de verzorging en bedankte ook meteen Yue en Diana en Rin en Airi.
“Ik zal nooit vergeten wat jullie voor me gedaan hebben”, zei ze zacht. Ze keek hen aan.
“Ik zal nooit vergeten wat u voor ons gedaan heeft”, zei Rin. “Die jaren dat we hier gevangen waren op het paleis, waren loodzwaar, maar u was degene die ons altijd een sprankje hoop bood.”
“Jullie boden mij hoop, Rin”, fluisterde Jursena. “Vooral toen Azulena bij de waterstam verbleef… zonder jullie had ik haar niet meer teruggezien.” Jursena tilde met veel moeite haar hand op en stak dat uit naar Keylina. Die nam het snikkend aan. Rin trok zich terug. Ik haalde diep adem en kwam naar voren.
“Bedankt”, fluisterde ik. “Bedankt voor alles.”
“Geen dank”, fluisterde Jursena. “Beloof me alleen dat je ...” Ze maakte haar zin niet af.
“Beloofd”, zei ik. Ik begreep wat ze wilde zeggen. Ik moest er voor Keylina zijn. En naar Azlaï gaan. Ik ging aan het voeteneind van het bed zitten, naast Keylina, en legde mijn hand troostend op de schouder van mijn zusje.
“Mijn lieve Azulena”, zei Jursena.
“Ik wil je niet kwijt, mama”, snikte Keylina.
“Je zal me nooit echt kwijt raken, niet zo lang je nog aan me denkt”, zei Jursena zacht. “Azulena, lieverd, ik… je hebt geen idee hoe trots ik op je ben, op alles wat je bereikt hebt, wat je gedaan hebt… Ik kan niet trotser zijn.”
“Ik had het niet gekund zonder u en Lizzie.”
“En Lizzie zal er altijd voor je zijn”, zei Jursena zacht. “Net als je ouders. Je bent niet alleen, meisje. Je zal nooit echt alleen zijn. Er zijn zoveel mensen die om je geven.”
“Ik ga u zo missen”, snikte Keylina.