Hoofdstuk 26

(Jazz pov)

De bomen flitsen langs me heen als ik het verboden bos in loop. Andy zit me nog steeds op de hielen en als ik over één ding struikel, ben ik er geweest. Toch is het geen optie om trager te gaan lopen, want dan ben ik er ook geweest. Ik hoor dat Andy al begint te hijgen, maar ik ben het gewoon van te lopen en in normale omstandigheden vind ik het nog leuk ook.
"Je kan zo hard lopen als je wilt, maar ooit kom ik er toch wel achter wie je bent, dus je kan je beter overgeven!" Roept Andy naar me.
Ik negeer hem gewoon en ga nog een Vitesse harder. Onze schoenen bonken hard op de zachte bodem van het bos. Hoe verder ik in het bos verdwijn, des te donkerder het wordt. De bomen worden moeilijker en moeilijker om te ontwijken aan deze snelheid. Bijna wil ik in een wolf veranderen maar dan zou morgen de hele school mijn geheim weten en dat zou echt een enorme ramp zijn. Het is ook moeilijk uit te leggen aan een ander dat ik op commando in een wolf veranderen kan, de gewone weerwolf is enkel verplicht te veranderen bij volle maan en herinnert zich er later niet meer veel van, ik daarentegen kan altijd vrijwillig veranderen wanneer ik maar wil. Alleen bij volle maan word mijn wolf ook sterker, maar ik kan hem temmen eens ik hem los heb gelaten. Toen ik nog heel erg jong was ging ik hard rennen in het bos en huilen. Huilen naar de maan. Maar sinds ik 6 ben, verstop ik me in een kast, zodat niemand me kan zien. Het maakte me immens ongelukkig, want een opgesloten wolf is als een boek zonder woorden, erg dus.
"Wacht maar. Ik kom er nog wel achter." Hoor ik Andy hijgend roepen.
Zijn voetstappen zijn opgehouden en ik blijf gewoon rennen. Ik kijk achter me en zie hem voorovergebogen uit hijgen. Plots bots ik ergens tegen aan en val ik hard op de grond. Wanneer ik opkijk zie ik een reusachtige spin over me heen hangen. Mijn gil gaat door merg en been.

Melding: Oké, dat is het voor deze ochtend!
Straks misschien meer als ik een gaatje vind ^^