Vier

Moeder Simone POV.

alles wat ik zei, ik meende het niet! en nu was ze weg, en ik had geen idee waarheen...
dit was mijn eigen schuld. ik had haar geslagen, ik had haar veracht, ik had haar niet de liefde gegeven die een moeder hoort te geven...

ik was radeloos, de hoofdpijn stak. ik zat alleen in de keuken. ik had al een dag niets gegeten en ik had ook geen honger. Sven had ik weggestuurd, hij was verschrikkelijk kwaad geworden, maar ik had me daar niets van aangetrokken.
ineens wist ik wat ik zou doen. ik trok bijna een sprintje naar het kantoortje achter in het huis. ik zette de computer aan en starte Word op. ik zou flayers maken.
terwijl ik een poging deed een duidelijke foto van Simone te vinden belde ik de politie om haar als vermist op te geven. "U spreekt met de politie Winterswijk, wat kan ik voor u doen?" "goedemiddag meneer, ik wil mijn dochter als vermist opgeven" "Hoe lang is uw dochter al weg?" "sinds gisternacht" "Het spijt me mevrouw, we kunnen uw dochter pas als vermist opgeven als ze langer als 24 uur weg is" "Waarom, wat is dat voor onzin!!" zei ik met een mengeling van woede en paniek in mijn stem. "het spijt me, het zijn de regels." zei de man weer "nou, dan alvast nìèt bedankt en geen prettige middag nog" zei ik kwaad en gooide de telefoon kwaad naast me neer.


Simone POV.

Ik werd wakker met een vreemd gevoel. Waar was ik ook al weer? "O, ja" fluisterde ik in mezelf. Ineens wist ik wat ik zou doen, Ik ging europa rond, en ondertussen mijn vader zoeken. Ik had nu in ieder geval een doel, maar ik moest nog wel ergens beginnen. Terwijl ik peinsde over waar ik zou beginnen bedacht ik me dat ik nog niets gegeten had en ik had ook helemaal niets meegenomen! Ik stond op van de harde vloer in het stalletje en liep naar een oude, vervallen deur. toen ik de deur probeerde te openen viel deze, snel sprong ik achteruit. ik ontweek de deur, maar mijn hart bonsde in mijn keel. ik zag dat er een klein hokje was waar waarschijnlijk vroeger het voer voor de dieren had gestaan. ik liep het muffe stalletje uit en keek waar ik eigenlijk precies was. ik zag dat ik een heel stuk buiten Winterswijk was, ik was naar het oosten gerend.

ik besloot te vertrekken toen de avond viel, omdat er 's avonds minder mensen op weg waren had ik dan minder kans te worden gezien door bekenden. ik liep nog verder naar het oosten. na ongeveer een uur lopen kwam ik langs een grote boerderij waar al tijden niets meer aan gedaan was zo te zien. ik zag iemand in de gigantische tuin staan en besloot snel door te lopen, maar helaas had de man mij al gezien en riep "meisje, wat doe je zo laat nog op straat?!" ik liep stug door, maar ik hoorde dat de man over het grindpad voor de boerderij achter me aan kwam. ik rende, voor de tweede keer in twee dagen was ik op de vlucht.

het was inmiddels ongeveer een uur schatte ik en de man had me laten gaan en had niet de moeite gedaan achter me aan te rennen. ik zag een bord staan, er stond iets op wat ik niet duidelijk kon zien in het duister. ik besloot te schijnen met het licht van mijn mobiel, het gaf niet veel licht maar ik zag dat het een Duits plaatsnaam bordje was. ik besloot dat ik veilig genoeg was voor de nacht en ging een schuilplaats zoeken. ik liep het kleine stadje in en liep langs een supermarkt die vierentwintig uur per dag open was, zo te zien, ik zag een paar bakken met fruit buiten staan en onmiddellijk rommelde mijn maag. ik had de hele dag niets gegeten op de overgebleven koekjes die ik gelukkig nog gevonden had in mijn schooltas, waar nu mijn kleren in zaten.
ik keek of er bewakingscamera's buiten hingen en of er meer mensen in de buurt waren. toen ik zag dat dat niet het geval was liep ik snel naar de bakken met fruit en griste een tros bananen mee. geruisloos liep ik verder, ik voelde me opgelaten met de tros bananen in mijn hand en besloot ze in mijn tas te proppen. terwijl ik dat deed zag ik een verlaten bouwplaats. ik liep ernaartoe en keek er wat rond, al kon ik niet veel zien in het nacht donker. ik zag een fles staan, ik liep er naartoe en keek wat er in zat. ik besloot dat het gewoon water was en wou verder lopen, tot ik me bedacht dat ik natuurlijk ook geen drinken had. ik nam de fles ook mee. plotseling voelde ik me uitgeput en ging achteraan op de bouwplaats in een hoek zitten. ik at en dronk wat en viel meteen in slaap.

toen ik de volgende ochtend wakker werd zag ik iemand tegenover me zitten. ik schrok zo dat ik een gilletje slaakte. ze deed niks. het was een meisje met bruin rood haar en een vrij bleke huid. ze had een versleten spijkerbroek aan en zat gehurkt. ik schatte haar rond de achttien of negentien jaar. ik stond op "Wie ben je en wat doe je hier?" vroeg ik op mijn hoede "ik ben Scarlett" zei ze bits en ze stond op en liep weg, ik liep achter haar aan en vroeg nogmaals "Wat doe je hier?" "Dat gaat jouw niks aan. O ja, je bananen waren lekker" en ze liep weg. mij verbijsterd achterlatend...


Reacties