- 21 -

Oliver was nergens te bekennen. Percy had de hele vergadering lang blikken om zich heen geworpen, maar Oliver zat niet in het publiek, stond niet naast het schoolhoofd en had zich ook niet ergens achter in de zaal verstopt. Percy’s hart deed zijn best een paar ribben stuk te slaan om te ontsnappen.
      Hij had Kilrush de verkeerde indruk gegeven, wat de bal aan het rollen had gebracht. Dit was zijn schuld.
      Hij luisterde maar met een half oor naar wat er werd besproken, maar er waren een paar woorden die wel echt bij hem aankwamen. “Dan is hiermee de officiële agenda voor vanavond afgewerkt,” kondigde de voorzitter van de vergadering aan. Dat moest meneer Kilrush zijn, al zou Percy hem niet meer hebben herkend van die ene ouderavond waarop hij hem een keer was gepasseerd. “Er is nu tot elf uur gelegenheid voor iedereen in de zaal om petities in te dienen of onderwerpen die hen na aan het hart liggen ter sprake te brengen. Ik zou graag zelf-”
      Percy schoot zo snel omhoog dat zijn stoel bijna kantelde. Hij hield hem tegen, maar had daarmee wel onmiddellijk de aandacht van alle aanwezigen naar zich toe getrokken. Hij ontweek de licht geïrriteerde fronsen van beide Kilrushes.
      “Ehm,” zei hij, en begon toen te filibusteren zonder echt naar zichzelf te luisteren. Het was een van de eerste keren dat zijn op het Ministry aangeleerde talent om helemaal niets te zeggen in heel veel woorden echt van pas kwam buiten een werksetting. Wat hij precies zei was van geen enkel belang, maar zolang hij door bleef gaan, kreeg niemand de kans om Oliver te ontslaan.
      Toen de klok die links aan de muur hing aangaf dat het bijna kwart over elf was, gebaarde het schoolhoofd naar haar pols. Percy ging abrupt zitten, zonder helemaal zeker te weten of hij zijn laatste zin nog had afgerond, want hij stond al voor wat voelde als een week, minimaal. Zijn benen trilden, hij begon langzaam schor te worden en hij kon zich geen woord herinneren van wat hij had gezegd.
      Een vrouw drie rijen voor hem begon te klappen. Percy zakte nog iets dieper onderuit op zijn stoel, ervan overtuigd dat het sarcastisch moest zijn, toen opeens de hele zaal in applaus uitbarstte, met uitzondering van de twee vrouwen direct voor hem en de man die op het podium precies in het midden zat. Hij keek onderhand iets meer dan licht geïrriteerd.
      “Goed,” zei hij. “Dat was, laten we zeggen, indrukwekkend. Zeer gepassioneerd, meneer…”
      “Weasley,” antwoordde Percy zwakjes.
      “Meneer Weasley, juist. Er is geen tijd meer voor een stemronde - aangezien u zojuist al onze tijd voor deze avond hebt opgebruikt - maar dit onderwerp zal zeker worden genoteerd en over twee maanden terugkomen.” Meneer Kilrush leek hier een stuk minder vrolijk over dan de moeder die naast hem zat en Percy een knipoog gaf terwijl ze deed wat de voorzitter had gezegd en een aantekening maakte. “Bij dezen hef ik deze zitting op. Bedankt voor uw buitengewone enthousiasme deze avond.”
      Overal om Percy heen stonden mensen op en schuifelden richting het gangpad. Een paar keer werd Percy op zijn rug geklopt, maar hij bleef zitten en deed zijn best om op adem te komen.
      “Goh,” zei iemand achter hem, waardoor hij uiteindelijk toch moest opstaan, “je hebt hier wel sterke gevoelens over.”
      “Wesley! Hallo.” Percy was zo opgelucht een vriendelijk, bekend gezicht tegen te komen, dat hij Wesley had kunnen omhelzen. Toen drong zijn opmerking door. “Sterke gevoelens waarover?”
      “De dikte van kinderketelbodems? Dat onderwerp waar je net de laatste driekwartier van de vergadering mee vol hebt gekletst en waar je bijna een staande ovatie voor kreeg van de helft van de ouders?”
      “Oh,” zei Percy, want dat zou wel verklaren waarom hij zo gemakkelijk over dit onderwerp had kunnen praten.
      Wesley fronste. “Is alles in orde?”
      Het was een hele simpele vraag, maar Percy had er geen goed antwoord op. Ja, aan de ene kant, want het was hem gelukt iets te brabbelen over kinderketelbodems wat samenhangend genoeg was dat mensen de moeite hadden genomen naar hem te luisteren, zelfs al deed hij dat zelf niet, maar trots kon hij zich daar niet over voelen. Het loste het probleem niet op, het verschoof het enkel een eindje in de toekomst.
      “Percy?” vroeg Wesley. “Je ziet er niet uit alsof je dagdroomt over Oliver.”
      Percy moest nogal betrapt gekeken hebben bij het horen van die naam, want Wesleys wenkbrauwen schoten de lucht in. Percy haalde diep adem. “Hé,” probeerde hij, “zou je me ergens mee willen helpen?”
      En Wesley was of gek, of veel te aardig, of maakte zich vrij terecht zorgen over Oliver, maar wat de reden ook was, hij knikte. “Natuurlijk. Wat is er?”