- 22 -

Percy wist dat hij en zijn broers vroeger nauwelijks naar meisjes hadden durven te kijken, maar Wesleys zoon scheen dat probleem niet te hebben. Zodra Percy en Lucy het huis van de Westenbergs betraden, schoot Thomas op Lucy af om haar zijn gigantische racebaan voor plastic miniversies van auto’s te laten zien. Het speelgoed kon zelfs gelanceerd worden om over een gat in de weg te springen. Muggles bleven Percy verbazen.
      “Sorry,” zei Wesley, terwijl hij twee koppen koffie inschonk en er eentje naar Percy toe schoof over de tafel.
      Percy keek even naar de suikerpot en het kannetje melk, maar besloot toen toch ze te laten staan. Olivers carrière redden leek een gelegenheid voor zwarte koffie. “Waarom?” vroeg hij. “Het smaakt prima.”
      “Haha,” zei Wesley. “Natuurlijk is het goed. We hebben een muggle koffiemachine, dus geen van die rare toverbrouwsels die smaken als verdunde modder. Ik bood mijn verontschuldigingen aan omdat Thomas er alles aan lijkt te doen om Hot Wheels op Lucy’s volgende verlanglijstje te krijgen.”
      In de hoek van de kamer leken Thomas en Lucy al te zijn vergeten dat de wereld uit meer bestond dan die paar vierkante meter. Ze waren enthousiast bezig met het verzinnen van een episch verhaal over plastic autootjes, aan de explosiegeluiden en het getoeter dat ze nabootsten te horen. Percy was blij dat hij zijn zucht kon maskeren door net te doen alsof hij de koffiegeuren opsnoof. “Het zal eens wat anders zijn om over te struikelen dan poppen en pluizige draken.”
      “Dat is een verfrissend positieve instelling. Precies wat we nodig hebben hier.”
      “Ik heb het hele weekend zitten brainstormen en heb vrijwel niets kunnen bedenken dat enige kans zou maken om Oliver te helpen. Dit is gedoemd te mislukken.”
      Wesley staarde Percy aan. “Gast,” was het enige wat hij zei.
      Percy sloeg allebei zijn handen om de koffiemok om te voorkomen dat zijn vingers zonder toestemming nerveus op tafel begonnen te tikken. “Sorry. Positieve instelling, ik weet het. Heb jij een idee?”
      “Nee.”
      Percy’s hart zonk in zijn schoenen. Dit was hoe dan ook een gestoord plan, want hoe moesten twee buitenstaanders iemand in een machtspositie ervan weerhouden iemand anders zwart te maken als hij daar zin in had? Zelfs als Percy op zoek had willen gaan naar huurmoordenaars, zou hij geen idee hebben gehad waar te beginnen. Hij had dit soort dingen van tevoren moeten bedenken.
      Wesley had zijn kopje weer op tafel gezet en schepte er twee royale lepels suiker in, bovenop de drie die hij er al eerder in had gegooid. “Het viel me echter op dat je het had over ‘vrijwel niets’. Dat klinkt verdacht veel alsof er toch een klein iets was, ergens in de storm in jouw brein.”
      “Is dat niet wat te veel suiker voor goede koffie?”
      “Hallo subtiele onderwerpswissel. En als je het echt moet weten, nee. Dit is de perfecte verhouding koffie-suiker.”
      Percy draaide het handvat van zijn kopje naar links en naar rechts. Hij hield Wesley tegen toen die de deksel weer op de suikerpot wilde duwen. Met Wesleys brede grijns op de achtergrond gooide hij een half schepje in zijn drinken, want een klein beetje zoetigheid klonk bij nader inzien toch heel wat aantrekkelijker dan helemaal pure koffie. Hij besteedde meer aandacht dan nodig aan het terugplaatsen van de deksel, en daarna aan het roeren van zijn lepeltje.
      “Goed,” zei hij uiteindelijk, toen Lucy en Thomas weliswaar nog een hoop tegen elkaar fluisterden over hun auto’s, maar Wesley vastbesloten leek niets meer te zeggen tot hij praatte. “Hier is mijn plan.”