Hoofdstuk 005.

Leah had nooit iemand ontmoet die zoveel wilskracht had. Iedere dag stond de dwerg vroeg op en zette hij kleine stapjes. Hij stopte er pas mee wanneer hij er letterlijk bij neerviel.
Ondanks de pijn die hij ervoer, werden de afstanden die hij afgelegde steeds groter. Na verloop van de tijd kon hij via de trap naar de begane grond komen en gisteren was hij er zelfs in geslaagd om een ommetje door de stad te maken.
Ofschoon hij zeker vooruitgang boekte, kwam zijn mededeling dat hij van plan was om te vertrekken volkomen onaangekondigd.
‘Waar ga je naartoe?’ vroeg Leah verschrikt.
Thorin haalde zijn schouders op. Hij leunde zwaar op de staf die hem ondersteuning bood, maar weigerde te gaan zitten.
‘Er zijn nog veel zaken die ik moet afhandelen.’
‘Wat voor zaken?’ vroeg ze geschokt. ‘Vind je niet dat je te hard van stapel loopt?’
‘Waarschijnlijk ben jij de enige ter wereld die insinueert dat ik te hard loop.’
Leah glimlachte droevig. Ze zou hem ontzettend gaan missen, want ze was de afgelopen maanden erg aan hem gehecht geraakt en hoewel ze hun diepste wezen dan misschien wel niet met elkaar hadden gedeeld, was er niemand met wie ze zoveel had gesproken.
Ze hadden samen zoveel tijd doorgebracht dat ze bang was in een ontzettend diep gat te vallen als hij zou vertrekken.
Leah veerde op toen ze een ingeving kreeg. ‘Laat me met je meegaan! Ik kan voor je koken en je op andere manieren steunen en ik zou zo graag wat van de wereld zien!’
‘Het wordt geen pleziertochtje,’ bromde hij. ‘Ik zal de twee elfen vinden die mijn familie en vrienden hebben omgebracht en ik zal hen de pijn die ik gevoeld heb laten voelen.’
Leah schrok van die wrokkige woorden. Ze kon begrijpen dat hij zich zo voelde, maar ze geloofde dat wraak hem geen vrede bracht. De gedachte dat hij een moordenaar zou worden, deed haar pijn en ze wilde hem voor dat lot behoeden. Zou ze daar in slagen, als ze met hem zou meegaan?
‘Ik zal nog steeds met je meegaan,’ hield ze vol. ‘Zonder mijn hulp kom je het dorp niet eens uit.’
Thorin keerde zijn vergulden masker naar haar toe. Ze kon de emoties erachter niet zien, maar kon zich wel indenken dat hij er niet blij mee was dat ze hem met zijn neus op de feiten drukte.
‘Ik zal een pony voor je regelen,’ beloofde Leah. ‘En een lijfwacht.’
‘Een lijfwacht?’ herhaalde hij geïrriteerd. ‘Dat heb ik niet nodig.’
Leah betwijfelde dat ten zeerste, maar hield dat maar voor zich. ‘Jij misschien niet,’ zei ze uiteindelijk, ‘maar ik wel.’

‘Leah! Het is lang geleden dat ik je buiten heb gezien! Gaat het wel goed met je? En met de dwerg die we gered hebben?’ Hamán keek haar bezorgd aan.
‘Het gaat prima met ons. We vertrekken binnenkort.’
‘Vertrekken?’ herhaalde hij verbijsterd. ‘Waarheen?’
‘Er zijn een aantal steden die hij wil bezoeken en hij zal het niet zonder mijn hulp redden.’
‘En wie zal over jou waken, lieve Leah? Een invalide dwerg?’
Leah haalde diep adem en keek hem recht aan. Iets wat ze vroeger nooit gedurfd zou hebben – maar het was nu of nooit.
‘Ik hoopte dat je met me mee wilde gaan. Je roept al jaren dat je de wereld wilt verkennen.’ Ze bloosde, wetend dat Hamán waarschijnlijk de enige persoon was bij wie ze zich veilig zou voelen. ‘Je kunt nu je droom waarmaken.’
‘Rondtrekken met een getraumatiseerde, misvormde dwerg staat nou niet echt op mijn wenslijst.’
Leah keek hem teleurgesteld aan. ‘Alsjeblieft, Hamán. Denk erover na.’
Hij slaakte een zucht en bestudeerde haar gezicht. ‘Goed dan. Ik denk erover na.’
‘We willen morgen weg.’
‘Leah?’ reageerde hij ongelovig.
‘En ik heb een pony nodig.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je bent onverbiddelijk.’
Ze glimlachte nerveus. De verzorging van de grimmige dwerg had haar loslippiger gemaakt.
‘Jij bent de enige die pony’s in de stal heeft staan.’
Hij haalde een hand door zijn donkerblonde haar. ‘Juist …’