7.1: Opheldering

Voor een tijdje zitten we zwijgzaam naast elkaar, terwijl ik opnieuw mijn tranen probeer te bedwingen. Het wicca-gedoe en de heimwee doen er gewoon een schepje bovenop. Ik ben veel te gevoelig voor een jongeman. Ze horen stoer, dapper, onoverwinnelijk te zijn. En zie ons hier zitten. Niet alleen ik, maar ook de keizer van het rijk heeft het even moeilijk.

“Louis.” Verbaasd kijk ik op.

“Ga je me Louis blijven noemen?” Stiekem geniet ik er enorm van dat hij éindelijk, éindelijk mijn naam correct uitspreekt. Harry glimlacht enkel vaag terwijl hij met de ringen rond zijn vingers speelt waarna hij zijn zin mysterieus gewoon weer hervat. Me in het ongewisse latend. Bij het achterwerk, de lever, en andere niet te noemen ledematen van God in de hemel, als hij zo blijft doen krijg ik mezelf nooit helemaal goed bij elkaar.

“Ik heb nagedacht. En als we rationeel blijven, zijn er drie opties voor jou.” Ik knik begrijpend en haal even diep adem. Het moment van de waarheid. “Éen is Rune’s voorstel. Je wordt bij ons in dienst genomen en we leren je op als wicca. Dit is niet altijd even simpel en kan gevaarlijk worden.” Ik knik opnieuw, de gevaarlijkheid maakt me niet uit. Die zal toch altijd blijven. “Twee, je blijft hier als ‘mens’ tot je twee jaar voorbij zijn. Tot er een nieuwe Comes komt.” Ik slik pijnlijk en draai mijn hoofd in zijn richting. Hij kijkt me niet aan. Hij weet evengoed als mij dat me dat minder als twee jaar te leven geeft. Daarna word ik vermoord, als ik dat nog niet was, en doen ze mijn bloed in bloedzakken. Deze optie valt gegarandeerd af. “Drie.” Zijn stem doorbreekt mijn gedachtegang opnieuw. “Je voorziet me van genoeg bloed voor deze twee jaar en je keert terug naar je familie, als wicca of niet. Dat is jouw keuze.” Ik knik en voel wederom hoe een pijnlijke steek door mijn borst gaat. Mijn familie.

“Het derde klinkt het aanlokkelijkste voor je, maar… je bloed zal vampiers blijven aantrekken en dan ben je onbeschermd daar. Tenzij je moeder echt een wicca is.”

“Ik- ik denk dat we daar dan eerst moeten achter komen. Dit is iets wat ik niet alleen wil beslissen, maar twee valt sowieso al af.” Harry knikt langzaam en begrijpend terwijl ik onherbergzaam schuifel met mijn voeten. Zenuwachtig voor mijn volgende vraag.

“En het on-rationele deel?” Ik merk hoe Harry zijn handen even ontvouwd en terug in elkaar slaat. Stiekem wens ik dat hij dat met mijn vingers deed. Ze verstrengelen. Ondanks het feit dat ik enorme zweethanden heb nu.

“Je weet dat- wat ben je eigenlijk Louis? Op wie...” Hij laat de onuitgesproken woorden hangen in de lucht. Ik zucht en verberg mijn gezicht door mijn handen ervoor te slaan. Als dat nog niet duidelijk was. Ik heb het alleen nooit hardop uitgesproken. Enkel tegen mijn moeder.

“Ik- ik ben samen geweest met een meisje, het mooiste meisje uit het dorp, verloofd geweest, maar het ging niet voor mij. Het ging gewoon niet…” Ik zucht verslagen, en merk hoe Harry even verstijfd langs me zit. Zijn ogen staren in het diepe, oneindig terwijl zijn tanden op de binnenkant van zijn wang kauwen. Ik heb nog steeds spijt van hetgene wat ik het meisje heb aangedaan. Ze begreep me wel, maar ze verdiende zoveel beter. Ze was een van mijn beste vriendinnen, niet mijn vrouw. Nu ik er aan begonnen ben, kan ik het ook maar beter afmaken. “Gesprekken en dergelijke zijn geen probleem, maar- de intimiteit schrikte me… enorm af. Als ik een vrouwen lichaam zo zie dan-“ Ik denk dat hij er zelf wel uitkomt. “Voor mijn familie is het oké, ze vinden het enkel jammer dat ik geen eeuw later geboren ben. Als ik het zeg dan- het is een taboe. Er zullen slechte dingen met mij en mijn naasten gebeuren. Dat wil ik absoluut niet, ik wil niet-“ Verbitterd bijt ik op mijn lip en merk ik hoe mijn ademhaling toch hevig hapert, uiteindelijk. Mijn tranen zijn op. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mijn emoties. Harry zit nog steeds bewegingloos naast me, al is zijn hoofd nu neergebogen, met zijn krullen in mijn richting. “Ik denk- ik denk dat ik wel weet hoe jij je erover voelt. Vrouwen zijn goed in bed voor jou. Geen probleem, ik snap het.” Ik sta op en draai me om, terwijl een eenzame traan naar beneden over mijn wang sijpelt. Toch.

“Louis.” Met trillende handen en onderlip staar ik naar zijn gezicht. Hij huilt. Grote grove tranen verlaten zijn ooghoeken en verbijsterd sta ik een moment stok stijf stil. Al snel merk ik hoe ik langs hem zit en mijn armen rond zijn schokkende schouders sla. Hier zitten we beiden. Gebroken. Zonder dat ik er nog veel van besef veeg ik de tranen van zijn gezicht. Een kleine glimlach breekt door op zijn gezicht waarna er terug tranen rollen met een sarcastische diepe lach. Zijn stevige schouders trillen mee. Ik doe hetzelfde als hetgene wat hij daarstraks met me deed. Hem zo stevig mogelijk vasthouden en hem niet meer loslaten. Als dat later maar geen probleem wordt. Hem loslaten.

“Het spijt me. Ik zal gaan, en me gedragen als een gewone Comes.” Deze keer klink ik besluit vast, maar zijn armen lijken dat ook te zijn. Hij weigert me simpelweg los te laten.

“Doe niet zo mal.” Zijn stem is een fluistering in mijn oor zorgt voor de zoveelste rilling over mijn lichaam. Toch frons ik onbegrijpend. Hij is niet anders zoals mij – ik weet niet eens hoe ik mezelf moet noemen. Antifeministisch? Ik ben niet tegen vrouwen, enkel tegen fysiek intensief contact met hen.

“Verklaar jezelf want ik snap er helemaal niks meer van.” Onbeweeglijk blijft de man zitten, zonder iets te zeggen. Zachtjes zorg ik voor een druk op zijn lichaam waardoor ik hem terug kan aankijken als zijn armen toegeven.

“Ik leef al meer als 300 jaar Louis, en ik heb vele vrouwen gehad. Geen enkele bevredigde me op alle vlakken. Jij lijkt dat wel te doen.”

“Maar ik ben geen vrouw,” spreek ik hem tegen. "En ik heb je nog niet bevredigd op...alle vlakken." Op dit moment is hij volslagen gek aan het redeneren. Een relatie tussen twee mannen wordt nooit mogelijk in deze tijd. Zelfs niet als keizer. Bijna iedereen is gelovig en in de Bijbel staat overduidelijk dat er enkel trouw mogelijk is tussen vrouw en man. Altijd. Dat is een van de redenen waarom ik niet gelovig ben. De verhalen zijn leuk, maar daar blijft het bij. Er is geen God, geen hemel en geen hel, al geloof ik in de hemel wel graag. “Denk eens na Harry! Al die katholieken gaan tegen je in opstand komen, hoogstwaarschijnlijk je eigen bestuur ook! Je zult alles verliezen, of een vervallen keizer worden, en dat heb ik er echt niet voor over. Je bent beter af zo.” Harry’s tranige ogen zijn nu grijziger en verdrietiger als ooit maar kijken me toch steevast aan.

“Mijn koninkrijk is niet het belangrijkste. Ik denk dat jij, als revolutionaire wicca, geliefd zal zijn bij het volk, en ze betere tijden kan geven.” Ik schud mijn hoofd.

“Zonder een relatie misschien, maar-. Nee, ik zie het echt niet in voor realistisch.” Het doet pijn zo’n dingen te zeggen, maar het is de waarheid. Ik ken het volk veel beter als hem, en opstanden in deze tijden zijn bedreigend voor het koningshuis. Soms lijkt het alsof hij al problemen genoeg heeft, zonder mij erbij. De ruzies en dergelijke mogen we ook niet vergeten. Hij aanbidt me, terwijl onze band tot nu toe alles behalve perfect is.

“Ik wil het proberen. Elke keer doe je me realiseren wie ik ben, wat ik doe en wat ik moet doen Louis! Stapje voor stapje. Als het niet gaat kunnen we dan nog altijd een stap terugzetten. Mijn moeder- ze, er is een voorspelling, gedaan door haar, en je vult die rol perfect in.”

“Dus… je deed daarstraks zo vanwege een stomme voorspelling?” Harry beseft wat hij gezegd heeft en meteen krabbelt hij terug door zijn hoofd wild te schudden en zijn tong over zijn felroze lippen te halen. Te laat.

“Louis, nee- zo bedoelde ik-“ Ik heb allang zijn armen van me afgehaald en ben opgestaan. Ik werp hem nog even een blik maar hij lijkt te begrijpen dat hij me moet laten doen. Ik verlaat het balkon zwijgend, woedend, furieus en ga op mijn eigen bed zitten alleen. Ongelofelijk. Dat hij me zo durft te gebruiken, de bastaard.