Chapitre Soixante-et-Un

Ines Leveque

Op mijn fiets scheur ik door de drukke straten van Parijs. Elk stoplicht doet me weer flink laten zuchten. Het duurt me veel te lang en het gaat steeds meer irriteren. Die rotzak gaat het nu allemaal over zich heen krijgen. Hoe kan hij zoiets doen? Ik heb hem ook nog achtergelaten in de supermarkt die ene keer terwijl ik wist dat die met slechte dingen bezig was. Ik vervloek mezelf nog eens. Het is dus ook voor een klein deel mijn schuld. Ik had me niet moeten laten gek maken. Nou, deze keer krijgt hij me echt niet zo ver. Hij komt er niet onderuit. Dit keer is het gedaan. Hij kan Liam en Amelia niet lastig blijven vallen. Dat verdienen ze gewoon echt niet. Ik zet mijn fiets tegen de muur op en maak hem op slot. Ik stamp het gebouw binnen en stap de lift binnen. Ik weet niet eens op wel verdomd nummer die vent woont. Ik stap weer naar buiten en zoek ergens een plaquet waar namen op staan van de bewoners.
"Shit hey, waar is dat ding", mompel ik ergerlijk. Ik kijk de hal rond maar kan op het eerste gezicht niks vinden. Ze moeten ticb ergens een naam hebben staan. Op z'n minst hun post- brievenbus! Ik ren weer naar buiten en tel de aantallen, 1136, 1138, 1140, 1142, 1144, 1146, 1148 L. Fortescue. De zevende dus. Ik ga zo snel mogelijk weer terug naar de lift en voel nog meer boosheid op borrelen. Ongeduldig tik ik met mijn voet op de vloer van de lift. Ik woel nog eens door mijn haar en wanneer de liftdeuren open springen verlaat ik de lift ook zo snel mogelijk. Meteen sta ik voor de deur van Luca en houdt ik de deurbel lang ingedrukt. Het klinkt heel dringend en het is maar goed dat het zo overkomt. Als na een klein minuutje nog geen reactie is, druk ik nog eens, en dit keer langer op de bel. Het blijft nog net zo stil als daarnet. Durft hij nou echt niet open te maken? Wat een pussy, zeg! Ik kijk door het kleine kijkgaatje van de voordeur en constateer dat de gang leeg is. Nog een keer breng ik mijn vinger naar de deurbel. Dit keer blijf ik hem indrukken tot hij tevoorschijn komt. Op een gegeven moment kan hij er niet meer tegen en komt hij de deur echt wel open maken.
"Kom, sukkeltje", zeg ik ongeduldig. Kom dan... Nu durft hij gewoon niet meer. Of... hij is er niet. Die vent is gewoon weg gegaan. Vandaag zijn er geen lessen, dus hij kan niet naar school zijn. Ik moet hem spreken. Of eerder aanvallen qua woorden. Fysiek zal ik maar niet aan beginnen. We weten al wat er met Liam is gebeurd. Hoe jaloers kun je wel niet zijn? Zuchtend druip ik af. Ik zou niet weten waar ik hem zou kunnen vinden.

Met mijn fiets aan de hand wandel ik door de straten zoekend naar een plek om me te vermaken. Over een uur hoef ik pas te werken en ik vind het zo vervelend als ik veel te vroeg al daar ben. Nou heb ik al twee keer een rondje gemaakt en begint het lopen met een fiets nog aan de hand erg irritant te worden. Ik druk op het knopje bij het stoplicht en kijk ongeïnteresseerd naar de auto's die nog voorbij blijven rijden.
"Ines!" Ik kijk om wanneer ik mijn naam hoor roepen en zie dan tot mijn verrassing Tom naar mij toe snellen.
"Hey", zeg ik ineens opgewekt wanneer hij naast me komt staan.
"Ik heb je al een tijdje niet meer gezien", zegt hij, terwijl hij nog een klein beetje uit hijgt van het stukje dat hij naar me toe is gerend. "Werk je er wel nog? Of waren ze je zat?", grapt hij.
"Nee", lach ik. "Amelia heeft een relatie met mijn baas."
"O, is die nog zo jong dan? Of niet.."
"Jawel", lach ik weer. Amelia valt dus echt niet op oudere mannen. Dat zou wat zijn, bleh. "Maar er is van alles aan de hand omdat haar ex-vriend echt een klootzak is." Ik slaak een zucht terwijl we de weg over steken.
"Enne?" Ik leg hem allemaal uitgebreid uit wat er gebeurd is. Hij kent Amelia wel en volgens mij heeft hij Luca en Liam ook wel eens gezien. Hij heeft er in ieder geval een beeld bij. "En nu kan hij die functie dus wel vergeten", eindig ik het verhaal er mee. "Allemaal door dat jaloers onderkruipsel."
"En je bent net bij hem geweest?", vraagt Tom mij. Ik knik. "En?"
"Ja, die was er natuurlijk niet", zucht ik wat geïrriteerd. "Hoe zielig kun je zijn als je zoiets doet?" Ik walg zo erg van die Luca.
"Dat vraag ik me ook af." Tom kijkt bedenkelijk. Hij is even stil.
"Wat denk je?", vraag ik.
"Waarom Luca er iets aan zou hebben als Liam's kans op een nieuwe functie wordt verpest? Dit heeft toch met geheel iets anders te maken?"

. . . .
Pam pam pam paaam... Nu wordt het spannend hehe. Wel echt leuk om jullie reacties te lezen, zeker van het vorig hoofdstuk!