Myah Raith • High school
Ik opende mijn ogen door één of andere gast die het grappig vond om 's ochtends vroeg door te straat te toeteren. Ik wierp een blik op mijn wekker om erachter te komen dat het eigenlijk helemaal niet zo vroeg was als ik dacht.
"Shit" vloog uit mijn mond en ik glipte mijn bed uit om snel wat kleding uit mijn kast te trekken. Echt veel aandacht besteedde ik er niet aan, met mijn hoofd was ik bij welke dag het vandaag was en welke vakken we vandaag hadden.
Ik deed snel wat mascara, bb cream en lipbalm op. Ook deed ik wat deodorant op aangezien ik nu niet gedouched had. Het was niet alsof ik nou zo'n stinkdier was. Het gaf me gewoon een schoner gevoel en in het geval dat er toch een vreemde geur doorgekomen was, zou die nu weg zijn.
Na even snel een borstel door mijn haar gehaald te hebben, rende ik naar beneden om te conclusie te komen dat iedereen, inclusief mijn broer natuurlijk, al weg was. Dit betekende dus ook dat ik niet met hem meekon rijden. De bus reed ook niet meer en ik kon ook niet iemand bellen om me op te komen halen, dus besloot ik op de fiets te gaan.
Ik bond mijn haar in een staart en ging op weg. De school was ongeveer een kwartier fietsen van ons huis, dus heel zwaar was het gelukkig niet. Toch fietste ik zo hard als ik kon, omdat ik inmiddels het hele eerste uur gemist had.
Na ongeveer tien minuten kwam ik aan op school, waar ik een aantal mensen zag staan of lopen, maar niet de personen waarna ik op zoek was.
Ik wist dat Nathan zich nu ongeveer bij de sportvelden moest begeven, dus daar liep ik snel heen.
Al snel zag ik hem daar. Hij was in gesprek met de geweldige Jace - ahum. Het was dat Nathan haar aardig vond anders had ik haar allang weggejaagd. Ik rende via achter Nathan naar hem toe en sprong op zijn rug, waarna ik hem een zoen op zijn wang gaf. Ik gleed naar beneden en ging vervolgens naast hem staan.
"Hoe gaat het met je?" vroeg ik. "Ik had me verslapen en Kyros heeft niet even de moeite genomen om me even wakker te maken." Ik rolde met mijn ogen.
"Maar goed, ik ben er nu. Ik heb vast niet zoveel gemist, toch?"
Ik negeerde Jace eigenlijk compleet en eerlijk gezegd was dat niet per ongeluk.
Nathan knikte naar me en sloeg vervolgens zijn arm om me heen.
"Het gaat goed." antwoordde hij. Hij zuchtte even waarna hij zijn hand door zijn haar haalde.
Jace trok daarna haar mond open, omdat ze blijkbaar weer even aandacht nodig had. Ze ging voor Nate staan.
''Ik hou je op de hoogte, niemand mag het weten. Herinner dat, alsjeblieft. Probeer het op z'n minst. Voor mij?'' vroeg ze haast smekend. Tsk, dramaqueen. Ik had echt geen idee waar ze het over had, maar Nathan blijkbaar wel.
''ik zal het proberen,'' beantwoordde hij haar grijnzend. Stiekem was ik nogal heel erg benieuwd naar wat hij geheim moest houden, maar ik besloot mijn mond te houden. Als Jace doorhad dat ik nieuwsgierig was kon ze ... Ach whatever, wat ze dan kon doen interesseerde me niet zoveel.
"Hee pst, ik zou jullie geheimenclubje ook graag joinen." zei ik mijn mijn hand naast mijn mond op fluistertoon tegen Jace alsof ik een geheim vertelde.
"Of durf je niet?" Ik trok mijn wenkbrauw een beetje omhoog en keek haar uitdagend aan.
Stiekem hoopte ik dat ze weg zou gaan, want er was iets waar ik even met Nathan over wilde praten, maar het leek erop dat ze niet zo gauw zou vertrekken, dus deed ik het maar met haar erbij.
Ik pakte mijn telefoon en nam de whatsapp groep van de school erbij. Ik scrollde naar een bericht van Hadley en hield het voor Nates gezicht.
"Waarom?" vroeg ik met een lichtelijke boosheid in mijn stem. "Waarom Nate?"
Hij had nogal lullig gedaan tegen Owen. Die jongen was niet echt een vriend van me, maar ik zag geen reden om onaardig tegen hem te doen. Voor zover ik wist was hij hartstikke aardig en had hij nooit iemand misdaan. In tegenstelling tot mijn eigen vriendje dus blijkbaar.
Nadat ik Jacelyn gevraagd had of ik haar 'clubje' mocht joinen, rolde ze met haar ogen en ging ze voor me staan.
"Lieve schat, dat zijn jouw zaken helemaal niet." zei ze me arrogant. Ik had echt een enorme hekel aan arrogantie en arrogante mensen. Waarschijnlijk was dat dan ook wel één van de grote redenen dat ik Jacelyn echt totaal niet mocht.
"Weetje wat wel jouw zaken zijn? Dat je even een beugel gaat regelen voor die lelijke spleet daar." Er verscheen een enorm kwaadaardige grijns op haar gezicht die haar gezicht nog lelijker maakte dan dat het al was.
"Pigeon" noemde ze me toen nog. Hiervan ging mijn wenkbrauw omhoog. Hoezo een duif of sul? Toevallig was ik volgens mij een mens en sullig was ze zelf. Dat ze begon over mijn spleet kon me eigenlijk niet zoveel schelen. Ik was er eigenlijk best blij mee. Het was één van de zeven schoonheden en het paste gewoon bij mij. Het zou waarschijnlijk heel raar staan als die spleet er niet zou zijn.
"Nou, ben je weer lekker op dreef? Jammer dat je daarvoor eigenlijk niet op de goede plek bent. De bitchplace is daar." beet ik haar toe, waarna ik naar de cheerleaders wees.
Jacelyn keerde zich naar Nate en meldde hem dat ze inderdaad naar 'de bitchplace' toe zou gaan. Vanbinnen maakte ik een vreugdedansje om haar vertrek. De enige die ik mocht van de cheerleaders was Jess, de rest waren echt alleen maar hersenloze trutjes.
''Het was niks Myah, je ziet toch zelf ook wel dat ik gewoon een grapje maakte.'' was Nates reactie op mijn telefoon. Hij trok me naar zich toe, maar ik ging niet heel erg mee in zijn beweging.
'Je moet je niet zoveel aantrekken van die hele groepschat, en van Jace. Focus je nou maar gewoon op ons.'' ging hij verder, waarna hij voor zich uit staarde. Normaal zou ik smelten voor hem als hij voor zich uitstaarde. Eigenlijk zou ik voor alles kunnen smelten bij hem, maar toch kon ik het Owen-gedoe niet meteen vergeten. Ik wist dat hij gelijk had over dat ik alles in de groepschat me niet zou moeten aantrekken en zeker dat ik niet naar hersenloze Jace hoefte te luisteren.
"Maar waarom doe je zo tegen Owen?" vroeg ik toch nog door. Ik wilde het gewoon weten. Ik wilde gewoon dat hij een goede reden had om het uit te leggen. "Hij heeft jou toch niets misdaan?"
''Ik mag hem gewoon niet, hij heeft amper een woord gezegd en wanneer hij iets zegt is het toch nutteloos.'' was zijn antwoord. Hij dacht er geen seconde overna, wat mij juist wel liet nadenken. Over wie deze jongen was en waarom hij zo deed? Dit was zeker niet wat ik in hem gezien had.
Hij zuchtte even, waarna hij me liet ontsnappen uit zijn armen.
''Soms zijn we het gewoon net niet Myah.'' Ondanks mijn eerdere gedachten, schrok ik toch van deze woorden. Ik was zeker verbaasd over een heleboel dingen die hij deed alsof hij doodnormaal was, maar toch vond ik dat het wel oke tussen ons ging.
Ik knikte even lichtelijk teneergeslagen, terwijl ik nathans aandacht naar de training voelde stromen.
''Ik moet trainen My, anders ben ik nog lang niet jarig.'' zei hij zwak grijnzend, waarna ik zijn warme lippen mijn wang voelde kussen. Het was niet zo passievol, zo liefdevol als dat het eerder geweest het kunnen zijn en het voelde als een steen in mijn maag.
''We hebben het er al later wel over.'' zei hij nog en toen was hij weg. Ik was verdrietig, maar toch was er een klein deel in me dat wist dat hij gelijk had.
"Dan hoef ik je tenminste nog geen verjaardagscadeau te geven" zei ik mat, waarna ik begon te rennen. Ik rende en rende en kwam uit bij de kantine. Eerlijk gezegd was ik erheen gerend zonder reden of enige gedachte. Het was gewoon een bekende route die ik zomaar had gerend. Er waren mensen die me aangekeken hadden, die naar me hadden gestaard, maar ik had ze genegeerd. Ik moest nu gewoon even rennen.
Ik liep de kantine in, aangezien ik er nu toch was en daar zag ik gelukkig een bekende. Ik liep naar haar toe en ging bij haar staan. Ze stond in de rij in de kantine. Er stonden nog mensen achter haar in de rij, maar trok ik me even niets van aan.
"Hey Charles" zei ik nog even mat als voordat ik gerend had.
Charlie is met haar volle aandacht bij haar telefoon, waar blijkbaar allemaal interessante dingen gebeuren. Eigenlijk klopt dat wel aangezien de whatsapp groep ook nogal veel gedoe tussen Nathan en mij veroorzaakt heeft. Nou ja, misschien was dat ook wel een beetje heel erg mijn schuld. Ook zijn schuld, maar misschien trok ik het mezelf wel iets te erg aan en moest ik niet zo zeuren.
Aan de andere kant vond ik het echt niet kunnen dat Nathan zo gemeen deed tegen bepaalde mensen. Oke, ik kon ook echt een bitch zijn tege mensen als bijvoorbeeld Jace, maar als zij niets zou doen, zou ik ook niets doen.
"Hi" groette Charlie me, maar haar complete aandacht was nog steeds bij haar telefoon.
Dan stopt ze plots haar telefoon weg.
"My!" roept ze enthousiast, wat een aantal mensen irriteert die vervolgens gelukkig weer bijdraaien. Ik had op het moment even geen zin in nog meer gedoe.
"Hey hoe is het?" vraagt ze me dan op het moment dat ze aan de beurt is.
"Nah, gaat wel." antwoord ik, terwijl de kantinejuffrouw opschept. Ik heb eerlijk gezegd ook geen zin om nu te gaan zeuren en zagen over Nathan en mij, nu Charlie in zo'n positieve bui was, maar tegen haar liegen kon ik ook niet.
"Hey zullen we echt een movienight organiseren? Voor de gezelligheid en natuurlijk naar knappe acteurs kijken, shh," stelt ze voor als we de rij uitgaan en naar een tafel lopen. Ze knipoogt naar me en legt haar vinger tegen haar lippen.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Charlie heeft altijd topideeën en weet me zelfs op te vrolijken als ze niet eens weet dat ik me rot voel.
"Oeh, goed idee! Ik heb wel zin in een avondje Zac Efron en Channing Tatum, of heb jij nog een andere knapperd ontdekt?" Ik kijk haar aan met een rare pedoface en probeer het stekende gevoel zo goed als te negeren.
"Wie nodigen we uit? Gewoon alle meiden?" stel ik voor, maar dan bedenk ik me. "Al weet ik niet of ik zo'n zin heb in queen bitch aka nincompoop aka Jacelyn..."
Dat laatste mompel ik een beetje, waarna ik een boontje van Charlies bord pak.
"Nincompoop?" zegt Charlie vragend, waarna ze knikt.
"Muah ik heb ook geen zin in Jace maar ik wil ook geen bitch zijn..." mompelt ze als antwoord op mijn vraag en eerlijk gezegd is er wel een klein deel in me dat het daar mee eens is. Dat zou ik niet snel toegeven, maar het was wel echt zo.
Ze keek verontwaardigd naar me, waarschijnlijk doordat ik een boontje van haar bord gepakt had.
"Hey! Ga je eigen eten halen, zwerver!" zei ze zogenaamd verontwaardigd. Jep, ik had dus gelijk over de boontjes.Ze trok een kinderachtig gezicht, waarna ze haar eten naar binnen begon te werken.
"Ja hallo, ik ga echt niet in die rij staan." zei ik wel echt verontwaardigd. Niet heel erg natuurlijk, gewoon een klein beetje. Ik richtte mijn lichaam een beetje richting de rij. "Zie je niet hoelang? Daar sta je echt uren in."
De rij was inmiddels niet korter geworden, misschien zelfs wel langer.
Ik draaide me weer terug en zag toen dat Riley vanaf de andere kant naar ons toekwam. Ik zwaaide enthousiast naar haar.
"Hey hey" groette ze ons glimlachend toen ze bij ons aangekomen was.
"hi" groette ik terug. "Jij komt ook naar onze girls night toch?" Ik nodigde haar alvast uit. Beter te vroeg dan te laat, dus waarom niet?
Over feestjes gesproken, ook de prom kwam er weer bijna aan. Kort nadat deze gedachte door mijn hoofd stroomde, merkte ik dat ik het beter niet toe had gelaten. Het haalde mijn mood meteen weer terug naar beneden. Ik zou nu geen date hebben en dat was nou niet bepaald een vrolijk aanzicht.
"Met wie gaan jullie trouwens naar de prom?" vroeg ik mijn vriendinnen, omdat ik dat eigenlijk helemaal nog niet wist. "En willen jullie queen worden?"
Dat laatste vroeg ik vooral omdat ik geen idee had op wie ik zou moeten stemmen. Ik had niet echt een favoriet stelletje ofzo, dus echt een duidelijke en makkelijke keuze zou het voor mij niet gaan worden.
Riley wilde heel graag naar onze girls night komen. Ze reageerde erg enthousiast op onze uitnodiging en stelde vervolgens voor het snoep mee te nemen, waarna ze ons een snoepje aan dat ik in mijn mond stak.
"Helaas ben ik loner en ik heb geen idee, ik zie wel." mompelde Riley niet al te enthousiast als antwoord op mijn vragen. Ook zij stak een snoepje in haar mond.
Charlie had echter wel meer in petto voor die avond. Ze begon te blozen.
"Dat wilde ik jou, en jou natuurlijk ook Riles, nog vertellen..." begon ze en ik hing voor mijn gevoel zo ongeveer aan haar lippen van nieuwsgierigheid.
"Ik denk dat ik verliefd ben... op Ira" dat laatste zei ze erg zacht en misschien een beetje schamend, maar ik vond het eigenlijk juist hartstikke leuk.
"No way! Dat is echt schattig!" was Riley het met mij eens.
Ik knikte enthousiast mee. Ira was een vriend van me en eigenlijk vond ik het best raar dat ik er nog nooit aan had gedacht dat ze wel een leuk koppel zouden kunnen maken, maar nu zag ik het echter helemaal voor me.
"Please vertel het niet door." zei ze smekend, waardoor Riley even giechelde.
"Natuurlijk niet, Charles." stelde ik haar gerust. "Wanneer heeft hij je gevraagd? - of heeft hij jou gevraagd?"
Ook Charlie maakte het niet zoveel uit of ze de kroon zou winnen.
"Nah je weet hoe ik daarover denk. Die kroon is best wel fabulous en het is vast cool om te winnen but I don't really give a shit, alsof ik trouwens kans maak. Mijn oudtante in haar graf maakt nog meer kans." grapte ze, waarna ze zich verontschuldigde voor haar tante. Ik lachtte even, maar die lach verdween snel toen Riley haar mond opendeed om me wat te vragen.
"En jij? Heb je al een idee met wie je gaat, sinds...nu ja jij en Nate geen koppel meer zijn." ze vroeg het me met een zachte en aardige stem, waardoor ik kon merken dat ze het rot voor me vond. Ik vond het aardig dat ze met me mee leefde, maar ik wilde eigenlijk geen medelijden.
Ik besloot mijn verdriet en slechte gevoelens weg te slikken en te doen alsof er niets aan de hand was.
"Ach, ik zie nog wel." zei ik nonchalant. "Nate doet maar wat hij wil. Laten wij anders gewoon samen gaan." stelde ik voor.
Ik besloot weer terug te gaan naar het feest.
"Ik nodig alle meiden wel even uit via whatsapp" zei ik, terwijl ik mijn telefoon erbij pakte om naar whatsapp te gaan.
Daar zag ik dat er veel mensen online waren, maar dat er niet veel gezegd werd ik de groep. Dat moest dus betekenen dat of niemand iets durfde of wist te zeggen of dat er iets gebeurd was dat liever niet verspreid werd onder de anderen. Ik gokte op dat laatste.
Syd was online, dus stuurde ik haar een berichtje. Zij vertelde me wat er aan de hand was.
Meteen kwam het zware gevoel weer terug in mijn maag.
Ik liet het zien aan mijn vriendinnen.
"Wisten jullie hier van?" vroeg ik ze zonder echte emotie. Ik wist niet goed hoe ik hierop moest reageren. Ik was boos op Nate en Jace, maar tussen ons was het uit en dat betekende dat hij mocht doen wat hij wilde.
"Ik moet gaan." zei ik zonder nog echt naar het antwoord te wachten op mijn vraag en rende de kantine uit naar de wc.
TIJDSPRONG NAAR DE DAG VAN FINNS FEEST
Vandaag is de dag van Finns feest en ik ben totaal niet in feeststemming. Het zou aardig zijn om te komen en normaal zou ik het ook heel graag willen, maar vandaag dus even niet. Daarom heb ik me nu ingesteld op mijn bed met netflix en een bak popcorn. Mijn haar heb ik opgestoken in een nogal warrige knot en qua kleding draag ik een joggingbroek. Ook make up draag ik niet. Ik ben volledig zeker van mijn zaak. Ik. Ga. Niet.
Ik ga even naar whatsapp en lees daar over hoeveel zin iedereen heeft en wie met wie gaat. Nathan heeft natuurlijk al lang weer drie andere gevonden, ugh.
Ik laat even weten dat ik niet zal komen. Hoofdpijn, zeg ik, dat ik waarschijnlijk zal gaan overgeven en dat ik nog huiswerk heb. Alsof ik zo'n studiebol ben. Iedereen heeft natuurlijk wel door dat het smoesjes zijn, maar ik heb gewoon geen zin om hem met zijn tong in een ander meisje te zien, wat gegarandeerd zal gaan gebeuren.
Ook ben ik nou niet bepaald vrolijk door alles wat gebeurd is de laatste tijd en ik zou het feestje niet willen verpesten met mijn chagrijnige buien. Wat ben ik toch weer aardig.
Ik hoor mijn broer zich klaarmaken voor het feest. Hij gaat wel, de mazzelaar. Waarschijnlijk heeft hij ook geen date. Hij is vast en zeker veel te druk met zijn enige liefde, zijn gitaar.
Dan gaat mijn deur open, het is Kyros.
"Hey, My. Zin om mee te gaan naar Finn's feestje?" vraagt hij me. Normaal zou ik hem verbaasd aanstaren, aangezien hij me dat niet zo snel zou vragen. Deze week doet hij echter de meeste tijd heel aardig tegen me, waarschijnlijk door het gedoe met Nathan. Het feit dat hij misschien wel medelijden met me heeft, ligt me niet zo fijn op de maag, maar dat hij probeert me beter te laten voelen, vind ik eigenlijk ook wel lief.
Ik kijk Kyros aan met een blik die 'denk je nou echt dat ik daar zin in heb?' moet betekenen, maar ik weet eigenlijk niet zo zeker of deze wel goed gelukt is.
"Nah, ik heb het nogal druk met huiswerk en eigenlijk ben ik enorm aan het genieten van de nieuwste pll aflevering en deze heerlijke popcorn." legde ik hem uit en deed even of ik enorm veel plezier had.
Ky trekt zich er echter niets van aan en hij zwaait zijn sleutels voor mijn neus heen en weer.
"Ik rijd" laat hij me weten. Ik sputter nog even tegen, maar dan glijd ik van mijn bed af om langzaam naar mijn kast te lopen en daar iets uit te pakken waarin ik me op het feestje kan vertonen.
Op whatsapp was me ook al best veel gevraagd te komen, behalve door hem natuurlijk en samen met Kyros erbij kon ik amper tegenop. Misschien kon ik het een avondje vergeten en anders kon ik nog altijd naar huis gaan.
Ik trok voor Kyros neus andere kleding aan die geschikt waren voor een feestje. Onder mijn kleding droeg ik een bikini, omdat Finn thuis een zwembad had en je het maar nooit wist. Of Kyros keek of niet kon me niet zoveel schelen. Hij was mijn broer en had het allemaal al wel een keertje gezien en bovendien, zo bijzonder was het toch niet?
Ik liet me haar los vallen uit de knot om tot de conclusie te komen dat het best kon.
Op mijn gezicht deed ik een klein laagje make up.
Na zo'n twintig minuten liep ik weer naar Kyros die op me stond te wachten.
"Nou, laten we dan maar gaan." zei ik zonder echte emotie. Ik wist niet zo goed of ik er wel zin in had. Meestal hield ik wel van feestjes, maar op dit moment was dat allemaal net even een beetje anders.
Aan Kyros' gezicht kan ik zien dat hij er ook niet echt zoveel zin in heeft.
"Op naar dat 'geweldige' feest."
Met een kort lachje krijg ik een motorhelm in mijn handen geduwd. Ik zet hem op en volg mijn broer de garage in.
Hij stopt even om me dan een vraag te stellen.
"Ehm My, heb jij pas nog met Benjamin gesproken? Ik bedoel ik heb jullie wel eens samen gezien en zo..."
"Benjamin als in Benji? Je weet toch dat hij een goede vriend van me is? Misschien wel één van beste." begin ik. Ik begrijp niet helemaal wat Kyros er meewil.
"De laatste tijd heb ik hem niet zoveel meer gezien of überhaupt contact gehad." geef ik lichtelijk beschaamd toe. Door het gedoe met Nathan heb ik mezelf misschien een beetje afgesloten en niet zoveel meer met mijn vrienden gedaan.
"Nou ja, ik heb het met hem op whatsapp wel even over hem en Jess gehad." herinner ik me dan. "Maar dat was het dan ook wel weer."
Kyros rijdt zijn motor naar buiten, de garage uit en ik loop achter hem aan. Hij gaat zitten en wacht totdat ik hetzelfde achter hem doe.
"Hoezo eigenlijk?" vraag ik hem, voordat ik ga zitten.
Dan ga ik zitten, zodat Kyros weg kan rijden. Erg comfortabel zit het niet, maar om anders op de fiets te gaan lijkt me ook niet zo'n goed idee. 's Avonds zou ik dan ook weer terug moeten fietsen en zo dichtbij woonde Finn niet.
"Shit, ik ben echt egoïstisch geweest naar mijn vrienden deze week." besef ik dan. Meestal zou het me niet zoveel uitmaken dat ik egoïstisch ben, aangezien ik dat meestal niet ben, volgens mij. Toch vind ik het nogal vervelend bij mijn vrienden, omdat zij er vrijwel altijd voor mij zijn.
Voordat Kyros kan reageren, zijn we bij Finn aangekomen. Kyros parkeert nog op zijn motor zittend, zijn voertuig op de stoep en wanneer we compleet stil staan trek ik het benauwde ding dat ook wel helm genoemd wordt van mijn hoofd af. Waarschijnlijk zit mijn haar nu echt prachtig. Gelukkig hebben haren geen hersenen om zich er ook maar een beetje zorgen om te maken - aangezien ik dat ook niet deed.
"Hoezo dat?" vraagt hij me dan. Ik hoor een lichtelijke verbazing in zijn stem die ook op zijn gezicht te herkennen is.
Ook hij zet zijn helm af en zet zijn motor op slot. Ik wacht even en volg hem dan naar Finns deur.
"Ik ben alleen maar met mezelf bezig gehouden en me aangesteld over wat er gebeurd is." begon ik. Verder ging ik echter niet. Daar begon ik weer hoor, zeur zeur zeur. Alleen maar over mezelf en mijn 'oh zo grote problemen'. Nathan had gelijk; ik was kinderachtig en maakte er echt een enorm probleem van.
Normaal maakte het me echt niet uit wat mensen over me dachten, maar dit gedoe leek me echt anders te maken.
"Ach, laat ook maar." probeerde ik het onderwerp weg te jagen, terwijl we Finns huis binnenliepen. Aangezien we niet al te vroeg waren, waren er al aardig wat mensen.
Er werd gedanst, gepraat, gedronken en nog veel meer.
Vanuit mijn ooghoek zag ik Kyros zuchten. Zonder enige twijfel liep ik naar een tafel waarop wat eten en drinken uitgestald stond. Ik pakte twee bekers van één of ander alcohol bevattend drankje en gaf 1 beker aan Kyros.
"Hier, drink op." zei ik tegen hem. "Het ziet er naar uit dat we het allebei nodig hebben."
Ik dronk de beker in één teug leeg.
Ik keek even om me heen en zag een groep mensen om een tafel verzamelen. Ik liep erheen en zag een flesje op de tafel liggen. Even twijfelde ik, maar toen ging ik in de kring staan.
"Ik doe mee." zei ik zelfverzekerd met een schuin oog naar Nathan die duidelijk aanwezig was in dit gezelschap.
Mensen kwamen, mensen gingen. Zoenen werden uitgedeeld, net als blikken trouwens. Ik voelde dat Nathan me probeerde te negeren, maar het deed me echt niets meer. Ik liet mijn blik extra vaak op hem branden. Hij zoende Jess, hij zoende weet-ik-veel-wie; het deed me niets.
Bekers alcohol gingen door mijn handen, naar mijn mond, in mijn maag. Ik had geen idee hoeveel ik er inmiddels op had, was de tel kwijtgeraakt na vier.
Helemaal goed kon ik inmiddels niet meer nadenken. Vaag kreeg ik mee dat mijn broer en Jess één of ander optreden deden. Nou hartstikke leuk hoor.
Mijn blik gleed naar Nathan die stond te klooien met een - hoe heet dat ook alweer - vuurmaker. Ik herinnerde me plots dat we ruzie hadden. Waarom hadden we ruzie? Ik had geen idee. Dan moesten we het goed maken.
Ik liep naar hem toe en sloeg hem op zijn schouders.
"Nate, laten we even praten." zei ik hem. "Boven"
Ik wees naar de trap om hem te laten zien waar ik bedoelde. Ruzie was slecht en maakte de wereld slecht en als het geen reden had, zou het makkelijk op te lossen zijn. Toch?
"Wat wil je met me doen dan?" Op Nathans gezicht staat een speelse grijns. Zijn vraag galmt door in mijn hoofd. Wat wil ik met hem doen? Wat wilde ik ook alweer met hem doen?
Goed maken, onze redenloze ruzie goed maken.
Kyros liep mijn gezichtveld in naar me toe.
"Myah we gaan naar huis." liet hij me weten. Hij had zijn gitaar over zijn schouder hangen.
"Kom" verduidelijkte hij wat hij wilde.
Ik weigerde. Eigenlijk vond ik het feestje hartstikke leuk op het moment.
"Doe niet zo flauw" zei ik, terwijl ik geen aanstalte maakte om te vertrekken.
"Speel nog eens een liedje." Ik knikte naar de gitaar die op zijn rug hing om mijn woorden te verduidelijken.
"Kyros," hoorde ik Nathan van naast me en ik draaide me naar hem om. Ik was dan misschien wel niet Kyros, maar ik mocht toch wel naar hem kijken? Poeh, wat was hij knap. Ik had even de neiging zijn gezicht aan te raken, maar iets in me zei me dat dat raar zou zijn.
"Ik wil je gesprek niet verstoren maar Benji is die kant op," zei hij tegen Kyros, waardoor ik hem vragend aankeek. Wat moest hij met Benjamin? Ik bedoel - Ben was cool - maar huh?
"Houd je mond" stopte mijn broer Nathan, wat me eigenlijk nog nieuwsgieriger maakte, maar voordat ik erom kon vragen, trok Nathan zijn mond alweer open.
"Daarbij zijn Myah en ik aan het proberen om een gesprek te voeren, boven." Bij horen van mijn naam uit zijn mond verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Het klonk gewoon nog mooier als hij het zei.
Daarna zei hij nog iets over Benji wat ik niet helemaal meekreeg en begreep, omdat ik nog aan het nagenieten was.
"Boven zei je?" hoor ik Kyros boos zeggen en ik begrijp niet waar hij zich druk om maakt. Boven is boven, beneden is beneden, dus? Ik knik om te bevestigen wat hij vroeg. Nathan zei inderdaad boven en ik had het ook gezegd.
Kyros reageert niet op mij, maar raakt Nathan wel met zijn vuist. Sinds wanneer is hij zo vreemd? Nathan heeft helemaal niets gedaan waaraan hij dit verdient.
''Blijf met je smerige poten van mijn zusje af,'' snauwt Kyros. Ik vind het eigenlijk helemaal niet toepasselijk. Door een blik op Nates handen te werpen, zie ik dat deze helemaal niet vies zijn en Kyros zou degene zijn die met zijn 'poten' van mensen af moet blijven. Hij heeft notabene net iemand geslagen.
Tijd om er iets van te zeggen, heb ik niet, want Kyros maakt nu echt aanstalte om te gaan en trekt mij mee.
Ver komt hij niet, want Nathan laat hem niet zomaar gaan, wat ik heel goed begrijp.
Ik grijp mijn kans op het moment dat Nathan Kyros raakt en hij me los laat. Ik ren naar de trap - wat verbazingwekkend heel langzaam gaat - en loop de trap omhoog om alvast naar boven te gaan, waar Nathan zo ook heel zal komen om eindelijk ons gesprek te voeren.
Gezien het trap lopen nogal moeilijk gaat en alles om me heen draait, probeer ik de leuning vast te pakken om me hieraan vast te houden.
Mijn handen bereiken de leuning echter niet. Net voordat mijn handen er zijn, voel ik plots geen grond meer onder mijn voeten.
Dan gaat het allemaal snel, al voelt het alsof het in slowmotion gebeurd en ik er niets aan kan doen.
Ik voel mijn bovenlichaam naar beneden gaan en mijn hoofd bereikt de traptrede snelr dan verwacht. Ik val een stuk naar beneden en dan hoor ik een bonk.
Even is het helemaal zwart in mijn hoofd en is mijn hartslag het enige dat ik hoor, maar dan open ik mijn ogen.
Het feest is in volle gang en eigenlijk is alles nog hetzelfde als daarvoor, behalve dat de kamer nu nog meer om me heen draait en dat ik niemand meer kan onderscheiden.
Ik wil opstaan om verder te lopen, mijn doel te bereiken, maar dan merk ik dat mijn rechterbeen er in een vreemde hoek bij ligt. Ik probeer op te staan, wat er lastig gaat omdat mijn been echt enorm veel pijn doet.
"Nate?" weet ik uit mijn mond te laten komen. Mijn stem klinkt heel dik en zacht. "Kyros?"
Ik twijfel of ze me zullen horen, maar ik heb geen idee hoe ik me anders uit deze situatie kan redden.
Mijn hoofd doet zo'n pijn.
Ik voel iemand naast me naar beneden zakken en hoor aan zijn stem dat het Kyros is.
"My, ik ben hier," zegt hij me, waardoor ik me al iets beter voel. Minder alleen en iets veiliger al voelt mijn been nog steeds absoluut niet goed en is de bonkende hoofdpijn ook nog aanwezig.
"Blijf stil liggen, okay? Ik -" Hij stopt even midden in zijn zin, die hij vervolgens al weer snel afmaakt.
"Ik bel een ambulance of zo. Het komt goed, oké?" Het stelt me gerust dat hij me zo probeert te helpen. Misschien is het allemaal iets te overdreven en blijkt er straks niets aan de hand, maarja. Normaal zou ik een sarcastische opmerking maken over dat stil liggen wel heel moeilijk zou worden, gezien het feit dat één van mijn benen inmens veel pijn deed.
Ik hoor hem om hulp roepen - mens, doe rustig - en al snel hoor ik hulp komen. Ik heb inmiddels mijn ogen gesloten om even rustig te worden en de hoofdpijn proberen te minderen.
Ik hoor even later dat Finn gekomen is om te helpen. Stiekem voel ik me best schuldig om dit alles. Valt er weer iemand van de trap op zijn feestje.
Eigenlijk gaat alles om me heen als een roes. Ik merk alles wel en kan alles en iedereen plaatsen, maar voordat ik kan antwoorden of reageren is het volgende alweer bezig.
In mijn roes hoor ik ook dat Benjamin - wat was er ook alweer met hem? - even langskomt.
Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat deze jongens mij helpen. Ik vertrouw ze en weet dat ze er altijd voor me zullen zijn al lijkt dat soms niet altijd zo.
'Hey, My, we gaan voor je zorgen, oké? Het wordt waarschijnlijk even doorbijten, maar je komt er wel. Goed?' spreekt Kyros me toe en ik knik even. Ik ben bang dat ik woorden niet uit mijn mond zal kunnen laten komen, dus probeer ik het ook niet.
Hij zegt me dat ik in zijn hand kan knijpen als het pijn doet, wat ik waarschijnlijk niet ga doen, maar toch heel lief vind. Hij heeft zijn jas over me heen gelegd, zodat ik het niet koud krijg, wat ik het denk ik ook niet krijg.
Benjamin en Finn tillen me op, terwijl Kyros de sleutel haalt en ook Finn spreekt me even toe.
Hij zegt me niet teveel te bewegen en dat het goed komt; het gebruikelijke.
Ik vroeg me eigenlijk wel af waar Nathan was, maar echt veel tijd dacht ik er niet over na.
Al dit gedoe maakte me echt moe en de hoofdpijn bonkte maar door en door, dus sloot ik mijn ogen even. De moeheid nam mijn hoofd op dat moment echter even over, waardoor ik even van de wereld geraakte.
TIJDSPRONG NAAR DE VOLGENDE MAANDAG
Ik reed door de school. Ja, reed. Ik zat in een rolstoel.
Dat van de trap vallen op Finns feest had me niet veel goeds afgeleverd en nu had ik dus een gebroken been. Joepie.
Dit weekend had ik niet zoveel kunnen doen. Het was lastig om van verdieping te wisselen zonder hulp en aangezien mijn familie me nu al echt met heel veel moest helpen, besloot ik het maar zo makkelijk mogelijk te houden. Ik was het hele weekend thuisgebleven, maar of iedereen thuis dat zo fijn had gevonden...
Van de avond zelf kon ik me eigenlijk niet zoveel herinneren. De alcohol had mijn hoofd en lichaam overgenomen. Ik durfde er niet over na te denken wat ik allemaal gezegd of gedaan had, dus ik had er niemand naar gevraagd. Behalve dat ik de trap opgeklommen was en toen weer naar beneden gevallen was om mijn been te breken.
Ik voelde me best schuldig naar Finn toe om precies op zijn feestje mijn been te breken. Ik had het ook kunnen doen op het feestje van één of andere zak. Nou ja, het allerbeste was gewoon dat ik dat stomme ding niet zou breken.
Over zakken gesproken, ik was op weg naar Nathan. Er waren nu trainingen en wedstrijden en aangezien ik niet echt iets had waar ik aan meedeed - ik moest echt iets gaan zoeken - kon ik heengaan waar ik wilde.
De dronken bui van vrijdagavond was compleet verdwenen, maar mijn wil om met Nate te praten was er nog steeds. Ik was nog steeds erg boos op hem, maar ik miste hem ook. Praten kon geen kwaad toch?
Overal keken mensen met meelevende blikken naar me. Ik negeerde ze een beetje, maar ze irriteerde me echt enorm.
Ik reed het veld op, waar ik een stuk minder goed kon rijden en na de eerste drie meter zat ik al vast.
Ik zag jongens van het team naar me kijken met zo'n meelevende blik, maar ook een paar waren een beetje aan het grinniken.
Ik wierp hen een chagrijnige blik toe. Echt heel grappig.
Gelukkig zag ik Nate toen staan. Waarschijnlijk had hij mij niet zien aankomen of hij had me negeerd; wat ik me ook heel goed van hem kan voorstellen.
"Nate" riep ik naar hem. "Kan je me misschien even helpen?"
Langzaam stond Nate op. Ik zag dat hij er niet zo veel zin in had, maar dat maakte me niets uit. Op het feest zouden we praten, maar dat hadden we niet gedaan, dus zouden we het nu doen.
Hij duwde me het stenen paadje op, van het veld af, waar ik veel beter kon rijden dan op het veld.
"Myah,"begon hij. Ik wachtte op wat hij me zou gaan zeggen.
"Wat is er zo belangrijk dat je de training moet verstoren?"
Tuurlijk. Zoiets had ik kunnen verwachten. Onbewust rolde ik met mijn ogen. Die jongen vond zichzelf veel te belangrijk. Dat ik hem dan toch zo kon missen verachtte ik mezelf voor.
"Ik bedoel, nog sorry van wat er is gebeurd op het feest met Kyros enzo maar ik was niet mezelf, Myah."
Hiervan raakte ik even in de war. Bedoelde hij toen hij met al die meisjes zoende of nog veel meer deed? Waarschijnlijk niet. Toen hij me liet liggen toen ik van de trap gevallen was? Het zou kunnen. Of bedoelde hij dan dat hij niet met me had willen praten? Eerlijk gezegd hoopte ik dat laatste niet.
Hem zoenen zou nu het meest effectief zijn voor wat ik over wilde brengen, maar aangezien dat nogal ongemakkelijk zou gaan, besloot ik de boodschap maar in woorden over te laten komen.
"Ik wilde even laten weten dat ik wilde proberen." begon ik. "Nog een keer."
Ik keek hem eventjes aan om zijn reactie te peilen.
"Weetje, ik vind je echt een lul dat je Syd wilde zoenen en die andere meisjes ook, maar dat was allemaal toen het uit was." Ik stopte even.
"Ik mis je, oke? Ik haat mezelf er echt voor, maar ik wil je weer terug, Nate."
"Nog een keer?" hoorde ik hem zachtjes zeggen. Ik kon er niet echt uit opmaken wat hij er van vond. Hij praatte te zacht om emoties in zijn stem te kunnen onderscheiden.
"Luister Myah, ik mis je vreselijk maar..." zei hij nu wat harder. Zijn stem klonk absoluut niet zeker van zijn zaak en ik vreesde voor wat hij zou zeggen.
Ik verwachtte dat hij me nu zou vertellen dat hij niet opnieuw wilde proberen. Dat hij me eigenlijk helemaal niet leuk vond, dat hij iemand anders gevonden had, dat hij op mannen viel, dat hij een besmettelijke ziekte had, waardoor hij niet meer met me om kon gaan, omdat hij zoveel van me hield dat hij me niet wilde besmetten.
Ik keek naar mijn benen. Ik kon nu gewoon niet naar zijn gezicht kijken.
"Oké. Oké Myah, ik ben er met HC goed? Ik haal je op." zei hij toen. Van de onzekerheid in zijn stem was niets meer te horen.
Verbaasd en ongelovig keek ik op. Was hij nu een grap met me aan het uithalen? Net was hij me nog aan het zeggen dat hij niet opnieuw wilde proberen, tenminste dat verwachtte ik.
Nate had een zwak klein grijnsje op zijn gezicht, waar ik hoe dan ook meteen voor smolt. Als hij nu een grap met me uithaalde zou het echt cruel zijn, want hij wist hoe ik soms voor hem kon smelten.
Ik zag hem een blik werpen op de klok, waarna hij naar beneden boog om me een zoen te geven. Een zoen? Binnen in me gingen allemaal bellen ringen en mijn hart ging sneller kloppen.
Een ander deel van me verafschuwde dit van me. Ik gedroeg me als een hopeloos tienermeisje, als een bakvis. Andere meisjes zou ik om deze gevoelens en dit gedrag uitlachen.
"Ik moet nu gaan, ik heb een wedstrijd. Beterschap met je. . . Been." zei hij me toen nogal ratelend. Hij rende weer terug naar zijn team voor zijn wedstrijd en ik keek hem even na. We zouden samen naar HC gaan, zoals eerst.
Ik reed terug naar de school. Wat ik nu zou gaan doen, wist ik nog niet, maar dat maakte niet uit. Het gelukzalige gevoel in me vermaakte me genoeg. Er was nog een klein knagend gevoel in me dat me zei dat hij me niet verdiende en dat wat hij gedaan had niet vergeven kon worden, maar dit negeerde ik.
Het zou allemaal goed komen.
Tijdens het terugrijden naar school las ik een beetje mee op whatsapp en had ik met een aantal mensen gesprekken. Allemaal heel onschuldig en niet heel dramatisch of interessant.
Nou ja, Jace zei sorry voor haar gemene gedrag, wat eigenlijk een wereldwonder op zich was. Het was echter wel nadat ik sorry gezegd had. Ik vroeg me af hoelang deze vrede tussen ons bewaard zou blijven.
Cara praatte ook mee in de groep en plots merkte ik op dat ze best wel vreemd praatte. Haar manier van praten leek op hoe ik praatte toen ik dronken was. Zou ze dronken zijn? Op dit tijdstip?
Ik vroeg haar of ze dronken was en uiteindelijk bleek het dat dat zo was.
Ze begon allerlei vreemde dingen te zeggen. Dat ze zich niet goed voelde en zichzelf pijn wilde doen. Zelfmoord liet ze ook vallen.
Meteen wist iets in me dat dit niet goed was. Ik stuurde een bericht om te vragen wie me naar haar huis kon rijden, omdat Cara niet op school was, dus waarschijnlijk thuis was.
Cara was niet echt een vriendin van me, maar in dit soort gevallen kon ik echt in paniek raken. Net als deze keer dus.
Een aantal mensen wilde wel rijden, maar ik sprak met Charlie af om te gaan.
Zo snel als ik kon draaide ik de wielen om niet teveel tijd voorbij te laten gaan waarin Cara zichzelf iets aan kon doen.
Eenmaal aangekomen deden mijn armen echt enorm zeer.
Ik las op whatsapp dat Kyros Cara inmiddels rustig gemaakt had. Dude, hij was hier echt goed in.
"let's go" zei ik tegen Charlie toen ik bij haar auto aangekomen was. Ik deed de deur bij de passagiersstoel open en probeerde mezelf uit mijn rolstoel te krijgen en op de stoel te gaan zitten.
Een beetje hinkend, onhandig en nog steeds paniekerig ging ik op de stoel zitten. De rolstoel stond nog steeds buiten.
"Ugh, dat stomme ding. Charles, zou jij 'm misschien even in kunnen klappen?" vroeg ik haar. Ik kon nu zelf niet meer uit de auto stappen. Het was me gemakkelijk gelukt om in de auto te komen, wat echt een wonder was. Als ik er nu weer uit zou gaan, zou het echt een eeuw duren voordat ik er weer in zat.
Nadat Charlie en ik weer terug waren gekomen van Cara, waar het inmiddels al weer een stuk beter mee ging, was Charlie naar het veld gegaan.
Ik bleef een beetje rond rijden in mijn rolstoel. Misschien had ik moeten gaan kijken, maar ik had gewoon niet zoveel zien. Ik zou later wel horen wie er zou winnen.
Tijdens het rondrijden langs ik een beetje mee op whatsapp en zo kwam ik er al snel achter dat er een feestje zou zijn in Kats appartement.
Eerst wilde ik gaan, maar toen ik erachter kwam dat Nathan niet uitgenodigd was doordat hij onaardig geweest was tegen een aantal mensen, waar ik hen niet ongelijk in kon geven, besloot ik naar hem toe te gaan. Ik had wel zin in een avondje met zijn tweeën. Misschien zouden we dan nog wel later de party gaan crashen.
Nou ja, Nate zou crashen. Ik was gewoon uitgenodigd.
Toen Nathan aan me vroeg of Jace ook mocht komen, was ik dan ook best teleurgesteld. Ik had me nu verheugd op een avondje alleen met hem. We hadden al lang geen myathan time gehad. Altijd was er wel iemand bij en stiekem miste ik de momenten dat we met zijn tweeën waren.
Toch liet ik hem weten dat ik het goed vond als ze kwam. Ik wilde geen spelbreker zijn en als hij dat liever had, vond ik het ook goed, al vond ik het wel heel jammer.
Ik besloot nu naar hem toe te gaan. De wedstrijd was inmiddels afgelopen en hij was zich aan het omkleden.
Ik liet hem weten dat ik eraan kwam. Ik wilde gelijk naar binnen gaan, maar hij zei me dat ik niet naar binnen kon, maar dat dat niet kwam doordat er jongens naakt waren, maar doordat hij met Jace aan het praten was.
Ik twijfelde. Iets in me vroeg wat hij met 'praten' bedoelde. Een ander deel zei me dat ik hem moest vertrouwen.
Mijn nieuwgierigheid won van mij trouwe deel en ik trok de deur open om de kleedkamer binnen te gaan.
Een aantal jongens keken me een beetje verontwaardigd aan, maar echt veel deden ze er niet aan. Waarschijnlijk omdat ik vandaag niet het eerste meisje was dat de kleedkamer binnen was geglipt. Gelukkig was er niemand naakt.
Al snel zag ik ze naast elkaar zitten. Ze hadden elkaars handen vast. Ik wist dat ik blij moest zijn dat ze niet op elkaar zaten of dat ze de smaak van elkaar lippen aan het uitproberen waren, maar toch voelde ik een steek.
Ik liep naar ze toe en zette een glimlach op alsof er niets aan de hand was.
"Hee" groette ik ze zo vrolijk mogelijk. "Hoe ging de wedstrijd?"
"Slecht, we hebben verloren," vertelde Nathan me met een zwakke glimlach. Ik knikte begrijpend en een beetje teleurgesteld. Niet dat ik nou heel veel had met die sport en wedstrijden, maar zo'n reactie was op zijn minst nog wel gepast.
Nate had zijn telefoon in zijn hand. Zijn blik week even af naar het scherm en hij las wat er daar gebeurde of was gebeurd.
Even later keek hij weer op. Ik zag aan hem dat wat er in de groep gebeurd was, iets moest zijn dat hij niet leuk vond, maar ik had geen idee wat er aan de hand was.
"Geweldig dit," verduidelijkte hij zijn mening over dit gebeuren. Sarcastisch natuurlijk.
Ik had werkelijk geen idee wat er nou was, dus pakte ik mijn mobiel erbij om te kijken wat er nu weer aan de hand was.
Ik wist het eigenlijk al toen ik zag dat Jess in privé tegen me gepraat had. Jess en ik waren vriendinnen, maar echt veel deden we eigenlijk niet met elkaar, zo ook niet praten.
Nu wist ik al helemaal niet meer of we nog wel vriendinnen waren.
"Echt geweldig Myah." hoorde ik Nate zeggen, terwijl ik door de berichten van de groep scrollde en de verwarde of boze berichten in me op nam.
Vrijwel meteen ontkende ik alles en bedacht ik dat Ava me gehackt zou moeten hebben. Het was gemeen en het meisje verdiende het helemaal niet. Althans, dat dacht ik. Ik kende haar eigenlijk helemaal niet.
Maar dit was gewoon té genant. Ik bedoel, Nate en ik waren net weer bij elkaar en dan deed ik dit. Ik kon mezelf wel slaan.
Ik hoorde iemand klappen en langzaam keek ik omhoog. Nate was inmiddels opgestaan alsof hij weg wilde gaan en Jace keek me nogal bitchy aan. Tevens was zij ook degene die voor me klapte.
"Je verdient een staande ovatie hiervoor," zei ze me en ik voelde mijn hoofd rood worden. Normaal schaamde ik me niet zo snel, maar dit was wel echt heel genant. Ik vond Jackson gewoon aardig. Waarom had ik dit nou tegen hem gezegd? Ik voelde me echt stom.
"Ik bedoel, ik wist niet dat je zo laag was gezonken en je bent ook nog nuchter. Wauw." legde ze me uit en ik liet het toe. Ik had nu even niet bepaald de behoefte om mezelf te verdedigen voor haar.
"Ik zei toch dat je beter verdiende," zei de bitch tegen Nate. Haar woorden deden me pijn, ja zeker, maar ik ging er niet tegenin. Dat zou toch niets oplossen.
Ik keek Nathan voorzichtig aan, die duidelijk op een uitleg zat te wachten.
"Ik" begon ik nogal stamelend en warrig. Ik wist niet zo goed waar ik moest beginnen. "Ik ... Jij ... Hij"
Ik liet mijn blik even naar Jace afglijden.
"Kunnen we dit even onder vier ogen doen?" vroeg ik hem bijna smekend. Ik voelde me gewoon super ongemakkelijk met Jace erbij.
"En ja Jace, ja je hebt gelijk."
Intussen waren Nate en Jace weggegaan naar het feest en hadden ze mij achtergelaten op school.
Ik was even sprakeloos achtergebleven. Ik voelde me echt een sukkel, een trut, een enorme bitch en bovenal een bedrieger. Iets in me zei dat Nathan niet veel beter was, maar het slechte gevoel was op dat moment overstemmend.
Ik zworf een beetje rond over het schoolterrein. Ik had nu geen doel meer, niemand om naartoe te gaan. Volgens mij waren de meeste nu wel naar het feest.
Ik zag niet echt veel bekenden en vroeg me een beetje af hoe ik thuis zou komen - naar het feest ging ik nu echt niet meer hoor - maar echt zorgen maakte ik me niet. Desnoods nam ik de bus of belde ik iemand op.
Ik reed naar het parkeerterrein om de laatste auto te kunnen vragen om een lift, maar degene die ik daar zag staan vroeg ik liever niet om een lift. Liever gewoon helemaal niks eigenlijk.
Ik deed alsof ik vastzat met mijn rolstoel in de hoop dat Micah me niet zou opmerken en gewoon naar huis zou rijden. Ik had op het moment gewoon helemaal geen zin in hem.
"Wel als dat Myah niet is." hoorde ik een plagende stem zeggen. Ik pufte een teleurgestelde zucht uit. Mislukt. Vluchten kon nu ook niet meer.
"Dus heb je een rit nodig of verblijf je op school?" vroeg hij me met een grijns. Die zak genoot er gewoon van dat ik niet wegkon.
"Liever dat laatste als die rit van jou is." mompelde ik.
Ik bleef even zitten zonder hem aan te kijken, maar toen ik doorhad dat ik geen andere keus had, besloot ik zijn lift toch maar aan te nemen.
Dit liet ik zien door hem aan te kijken en vervolgens even met mijn ogen te draaien. Ik ging hem niet bedanken.
Hij pakte de handvaten van mijn rolstoel en duwde me naar zijn auto. Het was echt een oude bak.
Ik floor even zogenaamd bewonderend.
"Nou mooie bak hoor" zei ik zacht. Het was dan wel naar hem bedoeld maar hij hoefde het niet persé te horen. Hij was dan ook één van de laatste kansen om mijn nacht op een andere plek dan school door te brengen.
Hij hielp me de auto in en zette de rolstoel in de achterbak. Ik ergerde me aan ieder moment dat hij me aanraakte. Het was dat ik anders niet ver gekomen was, anders had ik zijn handen echt weggeslagen.
"Dus waarom was je daar zo zielig en alleen terwijl je broer en vriendje aan het feesten zijn?" vroeg hij me toen we net even reden.
Ik had in de tijd dat ik alleen rondgedwaald had wel meegekregen dat Nathan Kyros gezoend had of andersom. Whatever. Die twee hadden samen iets gedaan waar ik niets vanaf wilde weten.
"Geen commentaar." antwoordde ik nors. Hij pakte me natuurlijk weer precies op die plekken.
Ik kon eigenlijk niet goed geloven dat hij familie was van Charlie en Gabe. Met die twee was ik zeer goed bevriend, maar met Micah moest ik echt absoluut niets hebben. Wat een rotjong.
We reden nog een stukje, totdat we langs een tankstation reden waar Micah even stopte. Wat hij ging doen wist ik niet precies, maar wat ik wel wist was dat hij niet ging tanken. Hij liep regelrecht naar het tankststionwinkeltje. Nou ja, nadat hij me had gewezen op de 'grote waarde' van zijn wagen.
"Blijf zitten en raak niets aan oki?"
Demonstratief sloeg ik mijn armen over elkaar en ik keek hem aan met een blik die waarschijnlijk nogal chagrijnig was.
Even later kwam hij terug met een aantal zakken terug waar vermoedelijk drank in zat. Dit vermoeden kwam doordat er een aantal blikvormige voorwerpen door het plastic heen drukte.
"Kat zou zorgen voor de drank, zei ze." deelde ik even nogal monotoon mede. Ik wist dat het eigenlijk niet zoveel zin had om het te zeggen, omdat hij er waarschijnlijk niet veel mee zou gaan doen, maarja.
Hij drukte het gaspedaal weer in en zo reden we naar Kats huis.
Daar hielp Micah me uit zijn auto en zette me weer in mijn rolstoel.
Zoals ik al gezegd had bedankte ik hem niet.
Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk wegrijden van Micah, maar toen zag ik hem vanuit mijn ooglid staan met Hale. Nathan.
Wat hij aan het doen was kon ik niet helemaal bepalen en eigenlijk maakte het me niet zoveel uit. In de auto had ik met Nate gepraat en het feit dat hij mijn broer gelubberd had - of andersom - liet me anders op de zaak kijken. Hij was hier degene die fout zat, niet ik.
"Micah?" riep ik de jongen die ik normaal echt totaal niet zag zitten.
Ik trok me voorzichtig op aan hem en ging voorzichtig, maar nogal ongemakkelijk tegenover hem staan, terwijl ik een beetje op hem leunde.
Ik liet mijn hoofd een beetje kantelen.
"Kus me" fluisterde ik naar hem, waarna ik mijn lippen voor een aantal seconden op de zijne plantte.
De eerste seconde van onze zoen - want natuurlijk zoende Micah terug - wist ik al dat dit een slecht idee geweest was, maar terug kon ik niet meer. Ik wist ook dat Micah mij echt niet kon uitstaan. Ik wist niet precies waarom, maar het was insgelijks dus maakte het me eigenlijk niet zo uit. Dat hij me terugzoende vond ik dan ook eigenlijk best wanhopig van hem, maar goed. Op dat moment kon ik er eigenlijk alleen maar aan denken hoe smerig ik het vond.
"You owe me." mompelde hij, waarna ik zijn handen naar mijn kont voelde glijden. Nee. Hij ging niet.
Hij kneep in mijn kont. Vanbinnen gilde ik het uit. Wat was deze jongen aan het doen? Hij verdiende echt een mep in zijn gezicht.
"Hmm Myah." kreunde hij even daarna en hij keek me uitdagend aan. Mijn gezicht stond echter op onweer. Ik keek hem woest aan.
Toch ging ik met hem mee toen hij de zoen weer vervolgde, totdat ik een slappe naaktslak mijn mond voelde ingaan. Hij draaide een aantal rondjes, waarna ik me hoofd wegtrok. Gatverdamme, dat echt nooit meer.
Ik blikte even kort op Nathan die er niet helemaal goed uitzag. Hij zag er boos, maar ook verdrietig uit en meteen voelde ik me heel erg schuldig over wat ik gedaan had.
Zo snel ik kon ging ik in mijn rolstoel zitten en reed ik naar het gebouw waar Kats appartement was. Ik wilde nu naar mijn broer. Ik wist niet zeker of alles helemaal goed met hem ging.
Ik reed naar de lift, omdat ik me de rolstoel nogal moeilijk de trap op kon. De lift ging echter echt ontiegelijk langzaam. Ik whatsappte dat ik eraan kwam, maar ik zat waarschijnlijk echt vijf minuten in die stomme lift. Hij bleef steeds hangen en ging erg langzaam omhoog, maar ik kwam boven aan.
Kats deur stond open en ik reed het appartement binnen. Het was er best druk. Ik zag een aantal mensen die ik kende en begroette ze een beetje.
Ik trok een deur open en daar zag ik Zach. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ky had gezegd dat Zach bij hem was, dus waarschijnlijk was één van de twee naar een andere kamer gaan.
Ik nam echter al snel aan dat Kyros waarschijnlijk degene was die weg was.
"Badkamer?" vroeg ik Zach, maar zonder op zijn antwoord te wachten reed ik erheen. Niet dat dat heel makkelijk ging door alle mensen die er stonden en de dingen die op de grond lagen, maar ik kwam er aan.
Nou ja, ik kon de kamer niet in omdat deze niet zo groot was, maar ik zag de rug van mijn broer en ik hoorde kotsgeluiden.
"Ky?" zei ik. "Ik ben er. Gaat het?"
TIJDSPRONG NAAR DE VOLGENDE DAG
In het ziekenhuis was ik even bij Charlie op bezoek geweest en verder had ik enkel een beetje rondgereden en me verveeld. Ik had Zach en Kyros betrapt tijdens een zoensessie en dat hoefde ik echt niet nog een keer mee te maken, dus bij hen bleef ik zoveel mogelijk uit de buurt.
Ik had nog krukken weten te fixen in plaats van de mega irritante rolstoel, dus daar liep ik nu mee rond.
Ook had ik met Dany afgesproken dat ze me bij het ziekenhuis op zou halen. De meeste mensen mochten haar niet zo, maar ik kon het soms wel met haar vinden. Zoals gezegd; soms, want andere keren kon ze ook heel erg raar tegen me doen, waardoor ik op die momenten niet zo graag met haar omging.
We hadden afgesproken rond half vier - wat het nu was - dus reed ik naar de ingang van het ziekenhuis. Daar zou ze bij de kiss&ride gaan staan, zodat ik haar auto in kon stappen.
Zoals afgesproken stond ik daar dus op haar te wachten. Ik wist eigenlijk niet precies wat voor auto ze had - zoveel gingen we nou niet met elkaar om.
Ongeveer om de vijf minuten checkte ik hoelang ik er al stond, terwijl ik naar haar uitkeek. Tijdens het wachten keek ik zo’n drie keer op mijn telefoon.
Ik vroeg me af waarom ze zo laat was. Zou het een grap zijn? Ik was serieus toen ik zei dat ik haar best wel miste en dat ik zin had om iets leuks te gaan doen. Had zij het anders gezien?
Na ongeveer nog vijf minuten hoorde ik plots voetstappen achter me. Zover als ik gemakkelijk kon, draaide ik me om. Ik verwachtte Dany te zien, maar degene die ik zag was niet van het vrouwelijke geslacht. Ik herkende zijn gezicht, maar ik kon niet echt plaatsen welke naam erbij hoorde.
Voordat ik ook maar even kon nadenken wie het nu ook alweer was, werd er een doek in mijn gezicht geduwd en voelde ik een arm me vastpakken. Tegenwerken ging niet. Het laatste dat ik zag was een naderende auto. Dany’s auto.
Ik voelde een stekende pijn in mijn rug. Alles om me heen was zwart en ik had geen idee waar ik was of wat er gebeurd had. Mijn mond voelde erg droog aan. Er ging een rilling door me heen. Ik merkte dat ik niet veel aanhad.
Ik probeerde iets te zeggen, maar het lukte niet om woorden of zinnen te vormen. Ik hoorde een vreemd geluid dat hoogstwaarschijnlijk uit mijn ogen mond was gekomen.
Plots herinnerde ik hoe mijn ogen te openen. Er opende een wereld van beeld voor me. Het eerste wat ik zag wat een grijze grauwe muur. Er zaten een paar vlekken op en ik durfde er gewoon niet over na te denken waarvan die vlekken kwamen.
Voorzichtig probeerde ik mijn hoofd te draaien. Langzaam begon ik steeds meer te zien van wat er zich aan mijn linkerkant afspeelde.
Een camera. Een kort persoon met een masker. Duisternis.
“Dany?” Wonderbaarlijk genoeg wist ik een woord te produceren al klonk het heel erg schor en rauw.
Het persoon draaide zich om om weg te gaan.
“Nee. Alsjeblieft!” Mijn stem begon steeds meer te klinken als normaal al was het nog steeds heel schor en droog.
De verschijning stopte met lopen en draaide zich langzaam naar me toe. Door het masker kon ik niet zien wie het was, maar wel kon ik een vrouwelijk figuur onderscheiden.
Deze herkenning zorgde ervoor dat ik me alles kon herinneren van wat er de volgende dag gebeurd was. Wacht, was het eigenlijk wel de volgende dag? Ik had geen enkel besef van tijd. Ook was er nergens een raam waaraan ik kon opmaken of het dag of nacht was.
Het vrouwelijke figuur was nog steeds naar me gericht en ik besefte dat ik nu moest zeggen wat ik wilde.
“Mag… mag ik wat drinken?” Nog steeds kwam ik amper uit mijn woorden. Ik keek het figuur zo indringend aan als ik kon, waardoor ik het masker ook naar iets onder mij zag kijken.
Ik volgde haar - ik nam aan dat het een haar was, maar denken dat het Delany was kon ik gewoon niet - blik naar beneden en merkte toen pas eigenlijk dat ik op een apart vreemd bankje lag en dat mijn handen aan elkaar gemaakt waren.
“Als... Alsjeblieft” voegde ik bijna hijgend aan mijn verzoek toe.
Toen was ik weer op mijn favoriete plek; het ziekenhuis. Nadat ik wakker geworden was, hadden ze - ik kon hen namen amper denken van verschrikking - me heel erg pijn gedaan. Tegen mijn wil in hadden ze me strakker gebonden, sneden in mijn gezicht gemaakt en mijn haar afgesneden. Niet echt netjes natuurlijk, later zou ik wel naar de kapper gaan. Ik zou vanaf nu door het leven moeten gaan als een meisje met kort haar - wat heel erg wennen zou gaan worden.
Ik ging even met mijn hand naar mijn haar om even aan de afgesneden lokken te voelen. Waarom moesten ze mij nu weer hebben? Ik wist dat ze heel veel anderen ook iets verschrikkelijks aangedaan hadden, maar toch kon ik me er met mijn hoofd niet bij waarom ze zulke verschrikkelijke dingen deden. Het ergste vond ik nog dat ik dacht dat ze een vriendin van me was. Ik had haar vertrouwd.
Ik voelde mijn wangen nat worden en onwikkekeurig dacht ik terug aan de tijd dat ik daar vastgebonden had gelegen. Wat een gekken. Er onstond een stortvloed toen ik terugdacht aan het moment dat ze me had verteld dat Kyros niet meer in leven was. Ik had het gewoon niet kunnen accepteren. Het zou kapot gemaakt hebben.
Gelukkig redde Zach me toen en bracht hij me het nieuws dat mijn broer nog in leven was. Wel zwaar gewond - door haar natuurlijk - maar nog wel in leven. Op dat moment had mijn hart even stil gestaan. Ik was zó opgelucht geweest.
Ondanks dat ik het allerliefst naar huis gegaan was, had Zach mij en Kyros uiteindelijk bij het ziekenhuis afgeleverd. Op dat moment was ik nog eigenlijk helemaal in de war en in angst geweest.
Nu had ik net eventjes geslapen en had ik de gebeurtenissen alweer in beetje in mijn hersenen kunnen ordenen, maar nog steeds was ik erg bang. Bang voor hen.
Ik zag mijn mobiel op mijn nachtkastje liggen en pakte deze.
Tot mijn verukking was Kyros online. Ik had hem sinds dat we hier gebracht waren niet meer gezien. Zou alles goed met hem gaan?
Hij stuurde wat naar me en ik reageerde tot ik realiseerde dat het haar kon zijn die zijn telefoon afgepakt had. Als ik haar mijn locatie zou vertellen dan...
Ik besloot hem te vertellen dat ik bang was en tot mijn oplossing stuurde hij een foto van zichzelf in het ziekenhuis. Het moest hem wel zijn.
Hij vroeg of ik naar hem toe kwam.
Ik twijfelde even, want er kon ieder moment een verpleegster of iemand voor me komen. Toch snakte ik ernaar mijn broer te zien. De krukken stonden naast mijn bed. Ik vroeg hem op welke kamer hij lag en ik vertrok.
Een verdieping omhoog en een aantal gangen doorlopen, kwam ik bij Kyros' kamer aan. Voorzichtig opende ik de deur. Ik stak mijn hoofd om de deur en zag hem daar liggen in het ziekenhuisbed. Verdomme, de tranen schoten me weer in me ogen. Waarom moest ze dit nu bij hem doen? Hij was zo ongeveer de onschuldigste jongen die ik kende. Bovendien had hij haar niets misdaan, toch?
Ik liep naar hem toe en liet me - niet echt voorzichtig - naar hem toegaan om hem een knuffel te geven.
"Ky, ik was zo ongerust." zei ik, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. "Ze zei dat... Ik dacht... Dat had ik echt niet overleefd. Ik ben zo blij, maar ik..." Ik kwam amper uit mijn woorden. Zo blij dat mijn broer hier nog in levende lijven was.
TIJDSPRONG NAAR DE DAG VAN HC
Ik stond met mijn jurk in mijn handen voor de spiegel. Twijfelend keek ik van mezelf naar de jurk en weer terug. Ik had me al opgemaakt en mijn haar goed gedaan, maar nog steeds twijfelde ik.
Ik twijfelde of ik wel zou gaan. Eerst zou ik met Landon gaan, maar om één of andere vage reden ging dat niet meer door. Ik wist niet of het aan mij lag of aan hem of wat er überhaupt aan de hand was, maar het maakte me wel een beetje onzeker. Vond hij me leuk? Vond hij me niet leuk? Andersom wist ik het eerlijk gezegd ook niet zo goed. Heel lang was het eigenlijk nog niet uit met Nathan.
Niet dat ik hem miste. Nee, ik was heel erg blij dat ik van die gast af was - al was ik dat in het begin nog niet.
'Myah, Zach komt zo, als je mee wil rijden moet je opschieten!' hoorde ik Kyros vanuit zijn kamer roepen. Even sloeg de paniek om me oren.
Ik gooide de twijfels van me af en trok de jurk over mijn hoofd heen. Het zag er een beetje vreemd uit met mijn gipsen been. Ik had nu krukken waarmee ik kon lopen, maar als ik een beetje voorzichtig deed, kon ik ook zonder.
Ik ging even met mijn hand door de onderste plukken van mijn haar. Ik slikte. Ik moest echt nog heel erg wennen aan mijn nieuwe kapsel. Bovendien deed het me denken aan - stop. Nog steeds gaven de herinneringen me de kriebels en stiekem voelde ik me nog steeds niet veilig.
Misschien was zij niet meer op vrije voet, maar hij wel. Waarom zou hij haar vreemde plannen niet voortzetten?
De bel ging, waardoor ik opschrok uit mijn gedachten.
Ik hoorde Kyros naar beneden lopen, waarna ik hem naar boven hoor roepen.
'Myah, Zach is er, schiet op!'
Ik zucht en besluit te vertrekken. Voorzichtig zet ik een aantal stappen zonder krukken. Ik heb het de laatste dagen natuurlijk wel geoefend, maar alsnog was ik er nog niet helemaal zeker over. Het was niet iets wat de doktoren en artsen aanraadden en bovendien kon iedere verkeerde stap ervoor zorgen dat ik nog zes weken met het gips rond moest lopen. Daar had ik dus echt totaal geen zin in.
Ik voelde me echt een slak toen ik de trap afliep, zo langzaam ging ik. Ik zag Kyros binnen staan en Zach aan de andere kant van de deuropening. Ik zwaaide even naar hem.
'Je ziet er goed uit." complimenteerde ik hem. Ook mijn broer kon ik niet afkeuren. Hij zag er heel goed uit deze avond en hij verdiende het. Ik glimlachtte.
'Ja sorry,' verontschuldigde ik me. 'Myah de slak kan niet sneller. Weten jullie zeker dat jullie me willen meenemen?'
Na meenemen zette ik mijn tweede voet op de begane grond. De trap had ik overleefd. Nu de rest van de avond nog.
'Natuurlijk wel My, we gaan gewoon met zijn drieën. Je hoeft niet alleen te gaan,' hoorde ik mijn broer zeggen. Ik glimlachde zwak. Het was ook niet bedoeld als serieus niet gaan. Ik vond het wel een beetje lastig met Lan, maar ik was zeker van plan om te gaan.
'Ik ga even mijn gitaar halen, ik ben zo terug.' liett Kyros weten, waarna hij een zoen op Zachs wang plantte en mij een glimach schonk. Ik glimlachde terug.
'Het maakt niet uit hoor Myah, en natuurlijk, je bent altijd welkom.' hoorde ik toen vanaf mijn andere kant. Ik draaide mijn hoofd naar Zach en glimlachde ook even dankbaar naar hem. Hij was echt veel beter dan Benjamin - waar ik overigens al een hele tijd niet meer meegepraat had. Niet dat ik dat wilde hoor, die zak had Ky gewoon laten zitten. Dan hoefde hij mijn vriend ook niet meer te zijn.
Ik zag hem naar de trap lopen en zag dat hij het zwaar had en het hem veel moeite kostte.
Ik draaide mijn hoofd weg. Ik wilde het niet zien. Ik wist dat ik er niets aan kon doen, maar toch voelde ik me enorm schuldig. Hij was op zoek naar mij en geloofde dat ze - ik kan haar naam nog steeds niet mijn hoofd inlaten - hem naar me toe zou leiden.
Natuurlijk was het naïef van hem geweest, maar ook ongelofelijk lief. Ik was blij dat hij mijn broer was. Soms hadden we dan weleens een ruzie of een onenigheid, maar zonder hem zou ik echt niet normaal kunnen leven. Er zou iets ontbreken; ik zou hem ontzettend missen.
'Myah, misschien is het slim om je rolstoel voor de zekerheid mee te nemen? Dan kun je altijd je rolstoel tevoorschijn halen als je teveel last van je been krijgt,' stelde Kyros voor als hij weer veilig en wel beneden staat. Zach is het met hem eens.
'Misschien is dat wel slim ja, voor het geval dat,' zei hij. Of je moet het echt niet willen natuurlijk.'
"Mm" Ik twijfelde een beetje, omdat ik de avond het liefst zo normaal mogelijk liet verlopen; zonder al te veel lastigheden door mijn tijdelijke handicap. "Het is niet nodig."
De jongens besloten dat we met Zachs' auto - een kever - gaan. Ik vind zijn auto stiekem best wel gaaf. Ik heb oudere auto's altijd al mooier gevonden dan hele nieuwe.
'Dus rolstoel of niet? Hij past in mijn auto, maak je daar geen zorgen over.' vroeg Zach toen nog eens.
'Nee' antwoordde ik zeker. 'Dat is niet nodig.' Ik wilde het doen zonder rolstoel of krukken.
Ik liep voorzichtig - en dus nogal langzaam - naar de deur toe en deed deze open. Ik maakte een soort sierlijk gebaar richting de deuropening.
'Normaal gaan heren niet voor,' zei ik tegen de jongens. 'maar voor deze avond...' Ik knikte naar de deuropening als teken dat ze er doorheen konden gaan, zodat we konden gaan.
Ik merk dat Kyros het niet fijn vind dat ik de rolstoel niet meeneem, maar ik ben zeker van mijn zaak. Ik wil hem vanavond gewoon niet bij me hebben. Ik had gewoon echt geen zin meer om me een gehandicapte te voelen en al die blikken van medelijden te moeten innen. Bovendien, hoe wilde je gaan dansen in een rolstoel? Dat zou echt niet gaan.
Gelukkig maakt hij er verder geen probleem van en stappen we in de auto om eindelijk te gaan. Nou ja eindelijk... Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed of ik er nu zin in moet hebben of niet.
Na een tijdje gereden te hebben, komen we aan op school. Het was niet echt een bijzonder ritje, meer gewoon het gebruikelijke van iedere dag. Ik had me op de achterbank maar een beetje stil gehouden. Ik wilde me niet op de voorgrond drukken of Kyros' avond verpesten. Hij moest hier gewoon optimaal van genieten en ik was blij dat hij dat met Zach kon doen.
Ik had tijdens de rit een beetje gewhatsappt, onder andere ook met Nathan. Ik vroeg me gewoon af of het goed met hem ging. Hij had blijkbaar iets strafbaars gedaan en was daarvoor gestraft - iets wat ik echt compleet gemist had. Eerlijk gezegd voelde ik me niet schuldig. Het maakte me niets meer uit wat Nathan deed. Toch wilde ik aardig zijn door te vragen of het goed met hem ging. Ik weet niet of er heel misschien nog steeds iets was dat zich zorgen om hem maakte of dat ik gewoon aardig wilde zijn. In ieder geval, ik vroeg het.
Ons gesprek verliep een beetje nukkig en niet bepaald vloeiend, maar het was wel oke. Totdat hij me vertelde dat hij Kyros in elkaar wilde gaan slaan, omdat hij zogenaamd Nathans cijfers veranderd had. Ja tuurlijk, alsof Kyros wist hoe hij dat kon doen.
Ik deed alsof het me niet zoveel kon schelen, alsof ik niet geloofde dat hij zoiets zou gaan doen en dat ik hem desnoods wel tegen zou houden, maar eigenlijk was ik helemaal niet zo zeker. Ik was hartstikke bang dat Kyros weer iets zou overkomen.
Daarom vroeg ik hem of hij er al van af wist. Ik had dus nog wat gemist, want hij wist er gewoon van. Hij zei dat ik me geen zorgen moest maken, gewoon mijn avondje moest hebben en dat het wel goed zou komen, maar ik was helemaal niet zo zeker.
Toch besloot ik verder mijn mond te houden. Ik wilde geen ruzie of problemen veroorzaken op deze avond.
Maar toen we uitgestapt waren en Kyros niet zo dichtbij
Er zijn nog geen reacties.