Harry Potter Schrijfwedstrijd - Opdracht 1 - Getekend

Littekens waren iets wat zelfs toverdranken niet volledig konden laten verdwijnen, maar in de zomer van 1998 waren de meeste mensen verblind door verdriet, soms vrij letterlijk. Het was zo droog en gloeiend heet dat van het meertje bij de Burrow behalve wat modder niet veel overbleef en desondanks zei niemand er iets van dat Hermione iedere dag lange mouwen droeg. Ze was hoe dan ook niet alleen. Ginny deed koppig alsof een gebreide trui met een F op de voorkant haar perfecte outfit voor midden juli was, zelfs al plakte haar rode haar voortdurend aan haar voorhoofd.
      Hermione had verwacht dat de eerste persoon die vragen zou stellen haar moeder of mevrouw Weasley zou zijn, of zelfs Ron, die altijd een beetje vreemd keek wanneer ze in volledige pyjama bij hem onder de dekens kroop. Het was echter Harry. Ze zag hem kijken toen ze op een middag in augustus onbewust over haar arm wreef door de stof van Rons gestolen sweater heen. Later die middag trok hij haar aan de kant, weg van de verzameling Weasleys. Ze beet op haar tanden en maakte zich klaar om keihard tegen hem te liegen, maar Harry begon wonder boven wonder niet door haar te vertellen dat het oké was.
      “De eerste keer dat ik hoofdpijn kreeg na de slag, had ik een paniekaanval. Ik dacht dat het aan het litteken lag.”
      “Oh, Harry,” begon ze, maar hij liet haar niet verder komen dan dat.
      “Herinner je je Umbridge?”
      “Natuurlijk.”
      “Dan herinner je je dit waarschijnlijk ook.” Harry hield zijn rechterhand omhoog, de rug naar boven. Vage witte lijntjes vormden in zijn eigen handschrift de woorden Ik mag niet liegen. Ze greep zijn hand, hield hem stevig tussen de hare en probeerde haar tranen weg te slikken. Harry knikte.
      Die middag hield ze haar trui nog aan, maar ’s avonds trok ze een hemdje van helemaal onder uit haar stapel met kleren op Rons kamer in de Burrow. Ron zei niets toen ze naast hem kwam liggen. Hij draaide zich slechts naar haar toe en liet zijn lippen over de ruw gesneden letters op haar arm glijden. Mudblood, spelden ze. Bellatrix Lestrange had het bedoeld als vernedering. Dat was een herinnering die ze nooit zou kunnen uitwissen, maar misschien was dat ook niet nodig. Misschien kon ze ervoor kiezen er zelf een trotser teken van te maken. Ze had overleefd.