[NL] Those who are in the wrong

Oliver keek nog eens naar het krijtbord met de schets van het speelveld, en toen weer terug naar zijn team. Ze hadden allemaal hun best gedaan om er in ieder geval uit te zien alsof ze aandachtig naar hem luisterden. Dat waardeerde hij, want het had hem een hoop ergernis bespaard terwijl hij hun strategie tegen Ravenclaw stap voor stap langsliep. Hij kon begrijpen dat de theorie niet de reden was dat ze Quidditch speelden - hij zat ook liever op een bezem dan in een leeg klaslokaal - maar het was een vitaal onderdeel van de voorbereiding, dus zouden ze er maar doorheen moeten.
      Hij wierp nog een laatste blik op het bord. “Dat was het, denk ik,” gaf hij toe, want zelfs hij had niets meer aan zijn eigen verhaal toe te voegen. “Is alles duidelijk? Zijn er nog vragen?”
      Zijn publiek leek als bij toverslag een stuk wakkerder nu ze hun verlossing roken. Freds hand schoot omhoog.
      “Ja?”
      “Weet je zeker dat je niet nog een zesde keer wilt herhalen waar George en ik moeten zijn aan het begin van het spel? We zitten hier pas twee en een half uur. We zouden het zomaar kunnen vergeten.”
      George knikte doodserieus. “We hebben speciaal voor jou ons drukke dagschema vrijgehouden tot het avondeten, en nu vertel je ons dat je eerder klaar bent? Wat moeten we met die onverwachte zeeën van tijd?”
      Oliver keek de rest van de kring rond. “Iemand nog vragen waar ze een echt antwoord op willen?”
      Angelina, Alicia, Katie en Harry schudden allemaal braaf hun hoofd. Freds hand schoot weer de lucht in. Oliver negeerde hem een paar seconden, maar dat leidde er alleen toe dat Fred bijna tegen Katies neus sloeg toen hij met zijn hand begon te zwaaien.
      Oliver zuchtte. “Ja?”
      “Waarom Percy?”
      “Goed, we zijn klaar hier.” Een bord afstoffen was niet iets wat erg goed op een kwade manier gedaan kon worden, maar Oliver deed een waardige poging. Dit, deze vraag, was precies wat Percy had voorspeld toen hij uitlegde waarom hij het zo eng vond zijn familie iets over hun relatie te laten weten. Het was tevens de beste manier om Olivers bloed aan de kook te brengen, ongeveer met dezelfde zekerheid op succes als Puddlemere beledigen.
      “Maar ik meen het,” zei Fred. Oliver overwoog of Fred nog zou kunnen spelen nadat hij het lokaal uit was gejaagd door vliegende krijtjes. Zou hij McGonagall kunnen overtuigen dat het een nodig onderdeel van de training was?
      Natuurlijk moest George zich er vervolgens ook nog in mengen. Er was te weinig krijt hiervoor. “Eigenlijk vind ik het ook wel een goede vraag. Ik denk dat het mijn speelvrijheid tegen de Ravenclaws erg zal belemmeren als ik nog met dit mysterie bezig ben, Cap.”
      Oliver legde de bordwisser met een klap naast de voorlopig bewegingsloze krijtjes. Hij draaide zich om en haalde diep adem. Iedereen staarde hem verwachtingsvol aan.
      “Percy is schattig,” zei Angelina uit het niets. Oliver voelde ongeveer dezelfde verbijstering die op Fred en George’ gezichten te vinden was, maar die van hem had er vooral mee te maken dat hij niet had verwacht dat iemand hem te hulp zou schieten in deze situatie. Dat Percy schattig was, was iets wat hij uiteraard al eerder had vastgesteld.
      “Schattig?” herhaalde Fred. “We hebben het hier wel over dezelfde Percy? Onze broer, Percy ik-ben-Prefect-en-lachen-is-tegen-de-schoolregels Weasley?”
      “Hé!” riep Oliver. Het leek erop dat dit gesprek echt plaats zou vinden, of hij het wilde of niet, dus voelde hij zich verplicht het pro-Percy front te versterken. “Hij heeft best een gevoel voor humor. Dat het niet altijd overeenkomt met dat van jullie is niet zijn schuld. Jullie gaan echt te ver, soms.”
      “Dat is waar,” zei Katie, terwijl Alicia al instemmend knikte.
      George draaide zich naar hen toe. “Wat, dus jullie vinden Percy ook ‘schattig’?”
      “Ik weet niet of ik dat woord zou gebruiken,” zei Alicia. George wilde zijn tevredenheid daarover uitdrukken, maar ze praatte door. “Hij heeft wel mooie ogen. Het is eigenlijk jammer dat hij een bril draagt. Sproeten zijn ook altijd leuk.”
      “Hij heeft mooie handen. Ik ben een handenmens,” zei Katie.
      “Oh, ew,” zei Fred. “Dat zijn allemaal dingen waar ik niet over na wil denken.”
      Katie was niet onder de indruk. “Weet je wat Percy ook is? Beleefd. Hij hield een keer het portretgat voor me open terwijl ik nog een heel eind weg was.”
      “Zijn haar ziet er altijd erg zacht uit,” vond Angelina.
      “En zijn kleren zijn zo netjes!” voegde Alicia toe. “Geen sokken die twee weken worden gedragen of stropdas die voortdurend scheef hangt. Ik waardeer het als een man voor zichzelf kan zorgen.”
      Fred gaf gemor aan zijn eigen stropdas op toen hij merkte dat iedereen hem aankeek. Hij schudde zijn hoofd. “Oh, kom op nou. Je kunt niet serieus menen dat Percy stiekem iedereens grootste droom is.”
      Angelina haalde haar schouders op. “Harry, wat denk jij?”
      “Eh,” zei Harry, die keek alsof hem net was verteld dat de Snitch bij de volgende wedstrijd zou worden vervangen door een neusbijtend theekopje. Hij slikte. “Rood haar is wel leuk?” Hij werd zelf knalrood nadat hij dat had gezegd, maar de aandacht van de rest lag al niet meer bij hem.
      “Zie je wel! Zelfs Harry snapt het.”
      “Oké!” riep George. “Percy is beter dan wij. We hebben het begrepen.”
      “Jouw woorden, niet de onze,” zei Katie, maar ze deed niets om George tegen te spreken. Fred leek helemaal geen woorden meer te kunnen gebruiken. Oliver voelde zich opnieuw grotendeels hetzelfde als Fred, maar ook weer vanwege een volkomen andere reden.
      “Um,” zei hij. “Moet ik mij zorgen maken dat ik concurrentie heb?”