A ranger's apprentice tale 19

“En we letten ook op elkaar,” Voegde Maddie eraan toe. Will lachte, “Maar goed ook! Anders zat ik nu niet meer in het korps! Dankzij Maddie gelukkig wel.”
De jaagster trok haar wenkbrauw op. “Je zou al dood zijn gegaan als een slaaf als de verhalen kloppen.” Lilly trok wit weg, ze begon plots te twijfelen aan haar besluit. “Hé het is niet altijd zo heftig hoor, Will is van alle jagers gewoon een van diegene die er nooit in slaagt uit de problemen te blijven.” Will stuurde Maddie een vernietigende blik waardoor er een grijns op haar gezicht verscheen, één-nul “Misschien maar goed ook! Als ik mij niet vergis zouden je ouders anders al lang dood zijn.” De triomfantelijke grijns verdween weer snel. Één-één.
“Zijn jagers altijd zo?” Will trok zijn wenkbrauw op. “Altijd zo wat?”
“Dat jullie de hele tijd bekvechten.” Maddie en Will keken elkaar een beetje verloren aan, ze waren hun laatste speelster vergeten in hun spelletje, één-één-één. “die blik neem ik maar als een ja.” Will keek een beetje chagrijnig omhoog. Maddie stuurde een medeplichtige blik, Will zou het nog zwaar krijgen.
“Maddie misschien kan je Lilliane beter haar kamer laten zien.” Ze hadden de timmerman van het kasteel een weekje aan hun huis laten werken. Hij had de kamer van Maddie verdubbeld in de breedte en zolang had ze in de woonkamer geslapen.

De jageres knikte en nam haar mee naar de kamer. Ondertussen pakte Will een paar documenten weer hij op zijn gemak mee op de veranda ging zitten.
“In deze kast kan je je kleren leggen en hier is ook jouw bed. Wanneer je mij nodig hebt s’ nachts, ik lig aan de andere kant van de kamer.” Maddie had vlak voor Lilly aangekomen was een paar bloemen geplukt en in een vaas bij het raamkozijn gelegd, ze verspreiden een frisse geur door het hutje. Even stopte Lilly om ernaar te kijken en eraan te ruiken.