Het begin van de ondergang

Ik werd langzaam wakker en knipperde met mijn ogen.
Het was vroeg in de ochtend.
Ik rook de dauw op het grasveldje voor mijn neus.
Mijn nieuwe hol leek net zoals het oude.
Ik had een grasveldje, maar dan in mijn grot.
Als je vanaf de open plek van ons kamp kijkt, is het een soort half vierkant gemaakt van stenen balken.
Het is begroeit met varens en mos en binnen is het heel comfortabel.
Ik word er elke dag met een grote lach en een goed gevoel wakker.
Ik stond op en waste mijn borst even snel.
Daarna liep ik naar buiten.
De vogels floten.
De kittens speelden.
De hoop verse prooi was helemaal vol.
Het leek alsof de dag niet meer stuk kon.
Ik had er het volste vertrouwen in dat er niets vervelends of ongewoons zou gebeuren vandaag.
Opeens riep Vuurster iedereen bijeen voor een vergadering van de clan.
Ik liep naar de nieuwe hogesteen en ging zitten.
Vuurster begon gelijk.
"Vandaag hebben we iets vreselijks meegemaakt", zei hij.
"Een van onze leerlingen heeft zich onder Loofpoot's ogen bij de Sterrenclan gevoegd".
Vuurster bleef even stil met zijn ogen dicht.
Toen ging hij verder.
"Donderpoot, jaagt nu met de Sterrenclan".
Er klonken geschrokken kreten en snel en kort geadem rond me.
Nu ik goed door de menigte katten heen keek kon ik het goed zien.
Een levenloos, goudgeel hoopje vacht lag het dichtst bij de hogesteen.
Onbeweeglijk.
Dood.
Ik sprong naar voren en rook aan het lichaampje.
Gelijk deinsde ik terug van walging.
"Honden", spuugde ik.
Ik zag uit mijn ooghoek dat Loofpoot knikte met tranen in haar ogen.
"Dan is Loofpoot's droom werkelijkheid geworden", vervolgde ik met een trillende stem.
"De clans zullen worden verstoten door een hondenmeute".