Hoofdstuk 010.

Het duurde langer dan verwacht voordat Leah de mogelijkheid vond om even alleen met Thorin te zijn. Háman cirkelde als een waakhond om haar heen en soms gaf hij haar het gevoel dat hij het ook nodig vond om haar tegen de dwerg te beschermen.
‘Wat ben je precies van plan?’ vroeg ze voorzichtig.
Háman was vooruit gegaan om de omgeving te inspecteren. Enkele dagen geleden waren ze het Demsterwold binnengegaan en sindsdien had ze zich nog geen moment op haar gemak gevoeld. Behalve de reusachtige spinnen die iedere bezoeker van het woud angst aanjoegen, waren er ook elfen die hen in de gaten hielden. Leah had hen nog niet gezien, maar ze was er zeker van. De komst van een verminkte dwerg moest hun nieuwsgierigheid wekken.
Thorin haalde zijn schouders op. Hij zat tegen een boom geleund en Leah wist zeker dat hij was omgevallen als die er niet was geweest.
Ze onderdrukte een zucht. Hij vertrouwde haar niet. Hij wist heus wel wat hij wilde doen: hij kwam juist ontzettend standvastig over.
‘Ik ben hier om je te helpen.’
‘Daar heb ik nooit om gevraagd.’
Leah zweeg. Iedere ademhaling klonk als een loodzware inspanning die zijn eigen woorden tegensprak. De dwerg slaakte een zucht toen hij zich dat ook realiseerde en sloeg toen zijn ogen ten hemel, waar hij een lange tijd naar de steeds donkerder wordende lucht keek.
‘Ik wil haar zien.’
‘En dan wil je haar vermoorden?’
Thorin keek haar aan. Ze kon zijn ogen niet goed zien, maar wist dat ze vlamden.
‘Alleen als ik haar een zeer langzame en pijnlijke dood kan garanderen.’
Een rilling kroop langs haar ruggengraat. ‘Wat heeft ze gedaan?’
Leah had de vraag al veel vaker gesteld en ze keek er dus ook niet van op toen hij haar vraag negeerde. Kreunend zocht hij een iets andere houding. Leah wendde haar blik af. Ze wist dat haar meelevende blik zijn pijn alleen maar verergerde.
‘Ik ken iemand die je kan genezen,’ zei ze na een tijdje.
Dat was niet helemaal waar. Ze kende zijn naam, zoals waarschijnlijk iedereen in Midden Aarde, maar ze had hem nooit ontmoet.
‘Dan kun je je weer net zo vrij bewegen als je gewend was.’
Wellicht was dat een te optimistische gedachte, maar het zou Thorins leven er in ieder geval beter op maken.
Ze draaide haar gezicht naar hem toe. ‘Het is een lange reis, maar je zult de tocht daarna met veel minder oponthoud kunnen voortzetten.’
Thorin snoof luid. ‘Laat me raden. Het is een elf?’
‘Ja,’ gaf Leah toe. Anders had ze het wel eerder geopperd.
‘Geen interesse.’
Ze slaakte een zucht. ‘Hoe kun je haar dan ooit geven wat ze verdient? Je kunt amper een zwaard vasthouden.’
Leah wist dat het een gewaagde uitspraak was en het laatste dat ze eigenlijk wilde doen was zijn wraak aanmoedigen, maar misschien was het zijn enige motivatie om toch naar de geneesheer toe te gaan. Leah hoopte dat samen met de pijnklachten ook een deel van zijn wrok zou verdwijnen. Als hij niet langer ieder moment van de dag met zijn pijn werd geconfronteerd, zou hij zijn aandacht wellicht ook naar andere zaken kunnen verschuiven. Zaken die niet verweven waren met alle ellende die hij had doorgemaakt.
‘Ik zal erover denken,’ mompelde hij na het slaken van een lange zucht.
Die woorden toverden een klein glimlachje op zijn gezicht, maar deze verdween toen Háman opeens zijn gezicht liet zien, vergezeld door drie gewapende elfen.
‘Wat hebben we hier?’ Een blonde elf keerde zich met gespannen boog naar Thorin toe, maar die was te verzwakt om meer te kunnen doen dan boos grommen.