Hoofdstuk 8.

En zo liep ik de volgende dag met een gerust hart door Port Angeles, hard lachend en al mijn zorgen vergeten. We pasten de raarste jurken en de hoogste hakken. Ik kocht drie nieuwe boeken, een nieuw paar laarsjes en op aanraden van Maya en ter goedkeuring van Emily een lerenjasje. We zongen luidkeels mee met Adele op de radio, hadden de raampjes van de auto open en genoten van één van de laatste zomerdagen. In de laatste dagen voelde ik me weer voor het eerst gelukkig.
We stopten onderweg nog voor een thee’tje waar Emily ons vroeg om stil te zijn. Ze liet een foto zien van een bruidsjurken zaak in Seatlle. ‘Jullie weten dat ik verloofd ben,’ We rolden met onze ogen. Natuurlijk wisten we dat. ‘en ik wil jullie heel graag meenemen naar Seatlle, ergens over een maand, om samen met mij mijn bruidsjurk uit te zoeken.’
Het was compleet stil aan tafel voor twee seconden en we begonnen daarna allemaal te giechelen, te lachen, te gillen en te knuffelen. Echte meiden waarvan de vriendin gaat trouwen. ‘Natuurlijk gaan we mee!’
‘Ja, super!’
We giechelden nog even verder en ik nam een slok van mijn thee. ‘Weet je al waar je naar opzoek bent?’
Emily glimlachte dromerig. ‘Iets met kant, en strapless, en een bordeaurode eye-catcher. We willen begin winter op het strand trouwen,’
‘Origineel!’ begon Maya.
‘Ja, Maya. Ik wilde jou nog wat vragen.’ begon Emily en Maya keek haar met grote ogen aan. ‘Zou jij tijdens ons bruiloft willen fotograferen? Als je het niet erg vindt, natuurlijk.’
‘Wat! Nee! Natuurlijk wil ik dat! Wauw! Mijn eerste bruiloft!’
Ik grijnsde en kneep in haar hand. Oh, ik had er nu al zin in!
In opper best humeur kwamen we een leeg huisje binnen. We legden alle tassen op de bank en kropen naar de bar in de keuken. Emily schonk verse sinaasappelsap voor ons in, en zette een aantal hapjes voor onze neus. ‘De jongens zijn nog lekker aan het buitenspelen, meer voor ons.’ wiebelde ze met haar wenkbrauwen. We lachten en maakten foto’s. Ze werden op Facebook gepost en mijn telefoon stond niet stil. Ik had Emily zelden zo vrij gezien zoals ze vandaag was en ik wist, ook met haar nichtjes Liliana en Michella erbij, dat ik rond mijn beste vriendinnetjes was.
De deur sloeg open en de kamer vulde zich met mannen stemmen. We zeiden gedag maar schoten snel weer in de lach door een opmerking die gemaakt werd via Facebook. Jared kwam even persoonlijk ‘hoi’ zeggen en gaf me een kus op mijn wang voor hij terug slofte naar de bank waar hij een gesprek begon met Jacob.
Maya had met haar wenkbrauwen gewiebeld en ik had met mijn ogen gerold – die kus op mijn wang betekende niks voor mij, althans nog niet. Het mocht nog niet. En daarbij, werd ik afgeleid door Jacob’s stem. Bella had me nog twee keer gebeld gister en ik vond tijd dat het zijn probleem moest worden, in plaats van die van mij.
‘Hee Jake,’ Voor ik me omdraaide dipte ik mijn chipje in de saus en bracht het naar mijn mond. Ik had zo vaak met deze jongens in de modder gespeeld dat ik me nergens voor schaamde op het moment.
‘Bella heeft me al een paar keer gebeld deze week, misschien-’ en dat was het moment dat hij me recht in mijn ogen aankeek. De tijd leek te stoppen en het gevoel was zo intiem dat ik er bijna bewusteloos van raakte. Ik vergat letterlijk hoe ik moest ademhalen. Mijn hart sloeg een aantal slagen over. Hij was het – ik wist het zeker. Hij was degene waarmee ik oud zou worden.
Wat.
Nee.
Luke.
Ik probeerde adem te halen, maar het lukte niet. Mijn keel werd dicht geknepen en het voelde aan alsof mijn longen werden verschrompeld. Ik zakte van de barkruk af en ergens achter in mijn hoofd wist ik dat Sam tegen me sprak.
‘Uit ademen, Jennifer. Niet in ademen. Je denkt dat je geen lucht krijgt, maar dat is niet zo. Je moet het juist omkeren. Je bent aan het hyperventileren. Uit ademen, goed zo. Zo, ja.’
Ik schrok, en dat was alleen nog maar heel zacht uitgedrukt. Dit kon niet, dit gevoel bestond niet. Jacob en ik waren vage vrienden die heel goed ‘Hoe gaat het – goed, en met jou?’ bij de kluisjes konden wisselen maar meer was het niet. Hij hoorde bij Bella en Bella hoorde bij hem.
Maar het gevoel was zo sterk dat mijn maag een ruk gaf en in paniek strompelde ik naar buiten. Ik moest even nadenken, maar nadenken ging niet. Ik was zo overstuur dat ik door mijn knieën heen zakte en begon te huilen.
Ik kon Luke niet op deze manier verraden, en het gevoel dat ik voor Luke over had – alsof het compleet was weggeblazen sinds in Jacob in de ogen had gekeken. Ik voelde me verschrikkelijk en alleen, maar tegelijkertijd was er een gevoel van zekerheid dat Jacob er altijd voor me zou zijn.
Ik voelde een arm om me heen en een sussend geluid in mijn oren. ‘Het komt wel goed, meisje.’ Maar hoe dan?
Ik was een verrader, het voelde alsof ik vreemd was gegaan.
Het was Emily die naast me zat. In een helder moment zag ik haar gebarsten glimlach die zo perfect was op hetzelfde moment. ‘Het gevoel in je borst voelt nu heel heftig en niet eerlijk, maar dat wordt minder, ik beloof het.’
Als Emily wist wat ik voelde, dan betekende dat het echt was, dat ik een verrader was en dat ik Luke in de steek liet. Het maakte me alleen nog maar meer overstuur. Er kwamen alleen nog maar meer gedachten bij, en het voelde alsof ik verdronk, alleen maar verder het water in werd gesleurd.
En op het moment dat ik zeker wist dat ik er niet meer uit kon komen, werd alles zwart.

Meteen erna, maar toch voelde het uren later, werd ik wakker op de bank bij Emily. Ze zong zachtjes en stond in de keuken. Het rook heerlijk, naar muffins. Ik probeerde rechtop te gaan zitten. ‘Em?’
Ze keek meteen op. ‘Oh, Jenn! Je bent wakker!’
‘Ik voel me heel vreemd,’
‘Rustig maar, vertrouw me, het gaat allemaal een plaatsje krijgen.’
Ik keek haar verward aan het ging rechtop zitten. Meteen greep ik naar mijn hoofd. Au. ‘Hoe?’
Meer hoefde ik niet te vragen, want Emily begon al te ratelen. ‘Je bent ingeprent op Jacob,’
Jacob. Mijn hart vatte ongewild vlam. ‘Inge… Inge-wat?’
Ze glimlachte naar me. ‘Ingeprent. Of misschien andersom, hij is ingeprent op jou. Hij zit buiten op de veranda, maar hij wilde dat ik het je zou uitleggen. Voor een deel, de rest moet je zelf maar doen!’ riep ze richting de deur. ‘Er zit veel meer aan vast, maar zo om het te kunnen begrijpen moet je het zien als “liefde op het eerste gezicht”,’
Ik keek haar verward aan. ‘Jacob?’ Ik probeerde het van me af te schudden. ‘Hoe laat is het?’ Het was nog licht buiten.
‘Half zeven. De anderen zijn gaan zwemmen, en Maya en mijn nichtjes zijn naar huis. Ik heb ze verteld dat je een paniekaanval hebt gehad.’
‘Maar die heb ik niet echt gehad,’
‘Nee,’ Ze kwam naast me zitten. ‘Ik had precies hetzelfde toen ik Sam voor de eerste keer aankeek.’ Ze beet op haar lip en glimlachte toen dromerig. ‘Je hebt het idee dat je nu nooit meer alleen staat, hm?’
Mijn mond viel open. ‘Ja…’ Dit kon niet. Ik heb nooit eerder de connectie gevoeld met Jacob. ‘Hoe kan dit nou? Wat is inprenten, en waarom gebeurt het bij mij? Bij ons?’
Emily beet boos op haar lip. ‘Ik ben niet degene die dat mag vertellen…’ Tuurlijk. Alweer niet. Ze knikte naar buiten, naar Jacob. Hij zat in elkaar gedoken op de veranda.
Ik nam een ademteug en stond op. Ik had altijd goed met Jacob gekund, en ik was niet van plan om deze ongemakkelijke situatie er tussen te laten komen. Ik wiebelde nog een beetje maar ik was genoeg bij kennis om te kunnen lopen, door de deur en de veranda op. Ik voelde de ogen van Emily op mijn rug branden.
‘Ik ben de enige die is flauwgevallen, hè.’ zei ik, een iets minder stabiele stem dan ik had gehoopt.
Hij keek op, mijn ogen in en weer moest ik happen naar adem – maar ik was niet de enige. Ook Jacob’s borst ging sneller op en neer. Ik zag een paar vlekken voor m’n ogen en was aan het duizelen tot ik een hand in de mijne voelde en me langzaam naast zich begeleidde.
‘Pas op, afstapje.’ Ik kon er niks aan doen, maar zijn stem klonk lief. Ik ging voorzichtig naar hem zitten.
‘Als dit elke keer gebeurt als ik je aankijk, weet ik niet hoe lang ik dit ga overleven,’ grapte ik en hij grinnikte.
‘Voor zover ik heb begrepen van Emily en Sam, neemt het wel iets af. Maar ik heb er nog niet zoveel ervaring mee.’
‘Iets…’ Ik grijnsde. ‘Aha, dan zal ik niet de cliff aflopen, maar wel tegen een deur aanbotsen. Dat valt nog te overzien.’ Hij lachte weer en ik vond het een heerlijk geluid.
Ik voelde me vreemd, blij en een verrader tegelijkertijd. Ik zou Luke pijn doen als ik het uit zou maken, maar als ik dat niet zou doen wist ik dat ik Jacob pijn zou doen, en om een één of andere vage reden wist ik, voelde ik dat ik dat erger vond dat wat dan ook.
‘Hoe voel je je?’ vroeg hij. Hij zat naast me, hij raakte me niet aan, keek niet eens naar me, maar ik voelde hem. Ik voelde het dat hij me in de gaten hield.
‘Vreemd, heel erg vreemd.’ Ik zuchtte. ‘Jij?’
‘Eerlijk?’
Ik keek hem aan, niet in zijn ogen maar naar hem. Naar zijn lange maar gespierde lichaam. Zwart, kort en dik haar. Strakke kaaklijn. Hij zag er niet uit als een jongen van zeventien, bijna achtien, maar als een volwassenman van ergens in de twintig. Ik keek naar zijn lippen, knikte en moest alles, en dan ook alles in me tegenhouden om hem niet te bespringen.
Jennifer, beheers je!
‘Gelukkig.’ Hij glimlachte en ik maakte de fout weer om in zijn ogen te kijken, maar ik voelde nu alleen nog maar het zweverige gevoel in mijn buik. Alsof ik in de achtbaan zat. ‘Ik voel me gelukkig,’ Mijn hart maakte een sprongetje.
‘Mooi,’ We zaten naast elkaar en zeiden niets. ‘En Bella?’ Stom, want ik had Luke en mijn hoofd wist dat ik het niet zou moeten of hoeven weten want het zou toch niks betekenen, maar mijn hoofd had geen gelijk. Ik moest het weten, en zo moest Luke het weten – zo snel mogelijk.
Hij grimaste. ‘Bella kan hier niet meer komen, en dat wil ik ook niet meer.’
Willen.
Dat was het woord wat ik zocht. Ik wilde niet meer met Luke zijn, maar alles wat ik altijd had gedaan, zo lang ik me kon herinneren, was met Luke en wilde ik dat het met Luke zou zijn.
‘Heb jij dat ook?’
Ik knikte.
‘Met… Uhm, sorry, ik weet niet hoe hij heet.’
‘Luke,’
Hij smakte. ‘Oh ja,’ Ik trok mijn wenkbrauwen op door de toon die hij maakte. Hij mocht hem niet.
We waren weer een tijd stil, maar ongemakkelijk was het niet. Het was fijn. Ik was de moed aan het verzamelen om het te vragen.
‘Weet jij hoe dit kan?’ Ik slikte, zo, nu had ik het gevraagd. Shit.
‘Ja.’
Ik knipperde met mijn ogen en wachtte op het moment van waarheid.
Hij keek me triest aan en schudde zijn hoofd. ‘Ik weet niet hoe…’ Hij slikte moeilijk en ik had medelijden met hem. Ik wilde dat ik iets voor hem kon betekenen. ‘De verhalen van mijn vader,’
Ik knikte. ‘Bij het kampvuur.’
Hij knikte en schoof ongemakkelijk heen en weer. ‘Wat nou als ik zeg dat alles waar is?’
Wat?
Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Sorry?’
‘Oh, mijn hemel, ik weet het, het is zo ongeloofwaardig, ik weet het. Mannen die in een wolf veranderen om het dorp te beschermen,’ Hij keek me aan om zijn woorden kracht bij te zetten, maar ik kon dit echt niet geloven. Dit was een hele bizarre situatie, dat wist ik en hoe het kon wist ik dan weer niet, maar het verhaal over weerwolven… We leefden in 2011… Pardon…
‘Sorry, maar…’
Hij beet op zijn lip. ‘Nee, geen sorry zeggen. Er is geen reden om sorry te zeggen. Ik zou precies hetzelfde hebben gereageerd. Tot ik zelf in een wolf veranderden-’
En hier schaterde ik het uit. Of het kwam doordat het verhaal zo ongeloofwaardig als wat was, of dat alle emoties die door mijn lichaam raasden er op een één of andere manier uit moesten, ik wist het niet, maar ik schoot in de lach en ik kwam er niet meer uit. Ik lachte zo hard dat ik dubbelklapte en de tranen over mijn wangen liepen. En Jacob lachte met me mee, misschien was dat nog wel het beste van alles.
Voor de tweede keer voor vandaag voelde ik me op een rare manier compleet en gelukkig.
We konden geen woord uitbrengen, beide niet. We lagen dubbel van het lachen. Sam en de andere jongens waren binnen komen lopen en ik hoorde ze ver weg vragen aan Emily waar we last van hadden maar we gingen er niet op in.
We waren nog aan het nahinniken toen Emily de klapdeur open deed. ‘Dinner is ready,’
We stonden op en Jacob hield met plezier de deur voor me open. Ik bedankte hem en glimlachte naar de jongens die me afwachtend aan zaten te kijken.
‘En?’ vroeg Jared. ‘Geloof je het?’
Ik begon weer te lachen. ‘Ja, ontzettend grappig. Waar hangt die camera?’ Ik geloofde er echt geen snars van. Doe normaal, joh…