Opdracht 4: YouTube-muziek

Het was zo’n dag waarbij alles mis ging. Allereerst had ik mijn wekker veel te laat gezet waardoor ik mijn halfuurtje snoozen miste. Als een malle ben ik toen door het huis gerend om toch nog mijn bus te halen. Dit was mij natuurlijk niet gegund, want toen ik buiten kwam, reed de bus voor mijn neus weg. Doodongelukkig heb ik toen een uur in het koude bushokje gezeten, omdat de tweede bus besloot niet op te komen dagen, conclusie: ik zou veel te laat op mijn werk komen. Toen ik eindelijk op Utrecht-Centraal was gekomen, besloot ik nog snel even wat koffie te halen, op tijd zou ik toch niet meer komen. Gehaast liep ik snel de Kiosk uit en voordat ik twee stappen had gezet, botste ik voluit tegen iemand anders aan, de koffie vloog alle kanten op. Mijn leren jasje zat er helemaal onder, maar gelukkig kon ik het er redelijk afpoetsen en was er niets op mijn broek gekomen. De vrouw waar ik tegenop gebotst was, was er helaas niet zo goed vanaf gekomen, haar hele jurk zat onder de koffie. Zonder om te kijken ben ik toen zo snel mogelijk weer de menigte ingevlucht, zonder ook maar iets tegen haar te zeggen.
Een beetje triest zat ik nu voor mij uit te staren. Ik schaamde mij eigenlijk diep dat ik niets tegen die vrouw had gezegd. Het ging redelijk tegen mijn natuur in, maar op dat moment was ik er zo klaar mee dat ik gelijk door ben gelopen. Op dat moment kwam de trein het perron op gereden. Natuurlijk was het zo’n korte trein dat hij mij gewoon voorbij reed, waardoor ik weer een stuk moest lopen, wilde ik bij de deur komen. Werkelijk alles zat tegen vandaag. Gelukkig was ik wel in staat om een plekje te bemachtigen in de overvolle trein, een plekje bij het raam nog wel. Rusteloos staarde ik naar buiten terwijl het landschap aan mij voorbij raasde. Het verveelde mij, steeds maar weer dezelfde weilanden en koeien. Langzaam liet ik mijn blik door de coupé gaan, ik vond het altijd ontzettend leuk om mensen te kijken. Vlak naast mij zat een stel die duidelijk een stuk wilde gaan wandelen, hij droeg een paar stevige schoenen en had een heuptasje om, zij droeg een broek die eigenlijk veel te kort was met daaronder hoge sokken in van die echte bergschoenen. Ik rilde even bij het beeld en keek snel verder. Pas op dat moment viel mij de jongen tegenover mij op. Hij was ongeveer van mijn leeftijd en zat stilletjes naar buiten te kijken. Zijn bruine haar krulde lichtjes aan de bovenkant en zorgde voor een schattig maar ook mannelijk gezicht. Hij had grote handen, zag ik, maar geen bouwvakkershanden, daar waren ze veel te zacht voor. Het was waarschijnlijk nog een student of anders iemand die andere het vuile werk laat doen. Dat was ook wel te zien aan zijn kleren, zo’n duur maatpak en nette schoenen eronder. Maar toch stond het hem geweldig goed. Mijn hart begon sneller te slaan en ik beet zachtjes op mijn lip, zou ik hem durven aan te spreken? Op dat moment wende hij zijn blik af van het landschap en keek mij recht aan in de ogen. Verschrikt bleef ik hem verstijfd aanzitten kijken, wat zou hij nu wel niet van mij denken? Mijn gedachten maalde door mijn hoofd, hij zou mij nu vast stom vinden omdat ik hem zo aan zit te staren, mijn kansen zijn volledig verdwenen. Maar in plaats van mij te negeren, begon hij juist te glimlachen naar mij. Ik smolt onder zijn blik en gelukzalig glimlachte ik terug. Hij pakte zijn mobiel en richtte hem op mij, vlak daarna hoorde ik een klein klikgeluid, hij had een foto van mij gemaakt. Ik werd helemaal warm van binnen en keek hem bijna smachtend aan. Hij duwde zijn telefoon in mijn handen en streelde zachtjes met zijn hand langs die van mij. ‘Wil je alsjeblieft jouw nummer invoeren’, vroeg hij zachtjes. Zijn stem was precies zoals ik hem had verwacht, warm en liefdevol. Dit was echt de perfecte man voor mij, deze mocht ik echt niet laten lopen. Snel voerde ik mijn nummer in en gaf zijn telefoon terug. Mijn hand voelde klam aan en de hitte steeg naar mijn hoofd terwijl hij zijn telefoon pakte en ging bellen. Zachtjes klonk naast mij een nummer van Katherina, een Sloveense zangers. Ik sleepte het telefoontje naar de zijkant en hield de telefoon naast mijn oor. ‘Je bent lief’, hoorde ik hem zachtjes zeggen. Het enige wat er uit mijn mond kwam was een zacht gegiechel. ‘Vanaf het moment dat ik jou zag, wil ik maar één ding aan jou vragen: Wil jij met mij een keertje eten en uiteindelijk gaan trouwen en vier kinderen krijgen. Samen met jou wil ik in een klein boerderijtje wonen met vier geiten en twee koeien, misschien nog een paar honden erbij, maar ik weet niet of jij allergisch bent? Maar wil je alsjeblieft een keer met mij uiteten’. Mijn mond hing een stukje open, zijn plannen waren precies dezelfde plannen als ik had. Mijn toekomstdroom bevatten altijd vier kinderen, een boerderij en een hond. Dit kon geen toeval zijn, dit was een eenmalige kans in mijn leven. ‘Ja’, sprak ik zachtjes: ‘Met jou wil ik mijn leven doorbrengen’.
‘Pardon’, klonk er opeens naast mij, terwijl er hard op mijn schouder werd getikt. Verschrikt opende ik mijn ogen en keek waar het geluid vandaan kwam. Een vrij dikke conducteur stond een beetje chagrijnig naar mij te kijken en klopte ongeduldig met zijn voet op de grond. ‘Uw vervoersbewijs, alstublieft’. Snel graaide ik in mijn tas en vond daar gelukkig mijn OV. De conducteur scande hem en was volgens mij zelfs teleurgesteld dat ik gewoon had ingecheckt. Hij gaf hem met een boze blik terug en liep snel verder door de trein. Ach ja, niet iedereen kon zoveel geluk hebben in zijn leven als…… Verschrikt keek ik naar de lege stoel voor mij, hij was weg. Snel griste ik mijn telefoon uit mijn tas en begon zijn nummer te zoeken, maar bij ontvangen berichten kon ik nergens zijn nummer vinden, zelfs bij gemiste oproepen stond het nergens. Ik was hem kwijt, ik zou zijn nummer nooit meer kunnen vinden en ik zou hem ook nooit meer kunnen vinden. Alhoewel, ik vroeg mij af of ik hem überhaupt wel had gezien, de meeste dromen zijn namelijk nog steeds bedrog.