010

Ik open mijn ogen een klein stukje. Ik herrinnerde me niet meer hoe ik in bed was gekomen na de ruzie met Ron. O, ja, Ron. Hij werd boos omdat hij dacht dat ik verliefd werd op een Slytterin. Gewoon compleet gestoord. Ik kijk op een klein klokje dat op mijn nachtkastje staat. Half 9. Ik stap nog half slapend uit bed en strompel de wenteltrap af- In Pyjama. De leerlingenkamer is vrijwel helemaal leeg, als je de papieren, omgevallen inktpotjes en lege tassen niet mee telt. Ik laat me zuchtend in een stoel zakken. Bijna dreig ik weer in slaap te vallen, maar ik moet wakker blijven. De zwerkbal wedstrijd begint om half 12. Daarvoor moet ik het nog goedmaken met Ron, hem overhalen om mee te gaan en Harry en Draco zoeken. Ik slaak weer een zucht. Ik snap werkelijk niks van jongens! Op dat moment hoor ik voetstappen op de trap. Snel kruis ik mijn vingers en bid dat het NIET Ron is. Maar natuurlijk hoe kan het ook anders, na een paar tellen verschijnt Ron.
'O', zegt hij.
Er vertrekken een paar spiertjes bij zijn kaak en hij gaat houterig aan een tafel zitten, met zijn rug naar me toe.
'Lekker geslapen?' mompel ik.
'Mh'.
'Spraakzaam zeg', zeg ik geïrriteerd.
Boos draait Ron zich om.
'Wat nou?' vraagt hij. 'Ben je boos? Vind je Slytterins beter? Ben ik niet goed genoeg voor je? Is dat het?'
Geschrokken kijk ik hem aan. Wat heeft die nou weer?
'Natuurlijk niet Ron!' roep ik verontwaardigd. 'Je bent precies goed voor me!'
Snel sla ik mijn handen voor mijn mond, maar ik laat ze meteen weer zakken.
Daarna volgt de langste stilte die ik ooit heb meegemaakt. Ron zegt niks en gaat weer met zijn rug naar me toe zitten, daarna mompelt hij 'goed'.
Ik kijk hem boos aan.
'Ron wat is er nou?'
Hij reageerd niet en uit boosheid spring ik op.
'Ron wat is er?' roep ik boos. 'Zeg dan iets tegen me!'
Ron draait zich niet om.
'Moet ik een Slytterin zijn? Ga je dan wel met me om? Nou, dat vertik ik! Ik ga me niet aan passen aan hoe jij het wilt hebben! Dan zoek je maar andere vrienden.
Mijn ogen vullen zich met tranen. Hoe kan hij dat nou weer zeggen?
'Ron', piep ik. 'Ron alsjeblieft'.
'Alsjeblieft wat?' woedend draait Ron zich om, maar zijn blik verandert meteen in geschrokken als hij me ziet huilen.
Hij doet zijn mond open, maar er komt geen geluid uit zijn keel.
'Lien', zegt hij uiteindelijk. 'Lien sorry ik-'.
'Laat maar', zeg ik, terwijl ik mijn tranen van mijn wang af veeg. 'Het maakt je toch niks meer uit.
'Lien jaw-'.
'Her-me-lien', onderbreek ik hem.
'Lien', zegt hij. 'Het spijt me ik wou je niet aan het huilen maken.
Hij staat ook op en kijkt me doordringend, maar tegelijk ook schuldig aan, waardoor er weer tranen over mij wangen rollen.
'Dan is dat je toch gelukt', zeg ik moeizaam.
Ik kijk hem aan, wrijf in mijn ogen en loop terug de wenteltrap op.