013

Ik kijk hem geschrokken aan.
'Wat?' vraag ik verbaast. 'Hoe weet je dat?'
Ron kijkt me veel betekend aan.
'Dat heb ik ergens gehoord'.
'Waarvoor?' vraag ik.
'Huh?'
'Waar gebruiken ze me voor'.
'Dat zeg ik nog niet', zegt Ron.
Ik kijk hem boos aan.
'Hé, het gaat hier wel over mij hè!'
'Rustig, rustig', sust Ron me. 'Ik houd het nog heel even voor mezelf'.
Eigenlijk wil ik tegen hem gaan schreeuwen, maar als ik ruzie krijg vertelt hij het me nooit, dus hou ik mijn mond.
'O, ik moest nog even bij professor Anderling langs!' lieg ik. 'Tot zo'.
Snel ren ik de leerlingenkamer uit. Naar de bieb. Ik zie dat Draco daar nog steeds staat, maar nu met Harry erbij.
'Jongens!' roep ik boos.
Verbaast kijken ze om. Net voor hun stop ik.
'ALS JULLIE DENKEN ME TE SLIM AF TE ZIJN, HEBBEN JULLIE HET MIS!'
Heel de bieb staart ons aan, en Harry en Draco krijgen een verbaasde blik op hun gezicht.
'Wat?' vraagt Harry. 'Waar heb je het over?'
'DAT WETEN JULLIE HEEL GOED!' Roep ik woedend. 'MIJ EVEN LEKKER ERGENS VOOR GEBRUIKEN HÈ?'
'Wat?!' roept Draco verbaast. 'We gebruiken je helemaal niet! hoe ko- ooh, Ronald zeker'.
Ik staar hem aan. Wat? Hebben ze het zelf tegen Ron vertelt?
'Sorry?' vraag ik.
Harry kijkt me verbaast aan.
'Sorry?' herhaal ik. 'Hoe weet je dat?'
'Dat is simpel', zegt Draco. 'Hij heeft een hekel aan ons, geen wonder dat hij zo iets verzint'.
'Verzint?' herhaal ik verbaast. 'Bedoel je dat hij loog?'
"Tuurlijk', antwooordt hij. 'Geloofde je hem echt?'
Ik zeg niks. Ik had het kunnen weten, Harry en Draco waren dan wel Zwadderaars, maar ze zouden me nooit gebruiken.
'Sorry..' zeg ik zacht. 'Ik heb me veel te snel laten overhalen'.
'Nee hoor', zegt Draco lief. 'Ik snap het'.
Harry knikt snel.
'Volgens mij kan Ron erg goed liegen'.
Ik lach, maar mijn ogen vullen zich alweer met tranen, en alweer door Ron. Hoe kon hij?!
'Hermelien, gaat het?' vraagt Harry bezorgd.
'Ja', zeg ik. 'Ik moet nog even naar professor Anderling'.
Ik loop lags ze heen, en probeer mijn tranen in bedwang te houden. Inplaats van naar het kamertje van professor Anderling te lopen, loop ik naar buiten. Het is een heel eind om naar het meer te lopen, maar uiteindelijk ben ik er. Ik ga op een van de rotsen zitten en leg mijn tas naast me neer. Er glijden een paar spullen uit, maar het maakt me niks meer uit. Voor ik het weet stromen er tranen over mijn wangen heen. Dan voel ik twee handen op mijn schouders.