Schrijver van eigen bodem Interview met Michelle Andon
Michelle Andon (Roemenië, 12 april 1969), heeft al heel jong interesse in literatuur en schrijven getoond. Op veertienjarige leeftijd begon ze met gedichten publiceren en later schreef ze journalistieke teksten voor verschillende Roemeense tijdschriften en kranten. In juli 2000 verhuisde ze naar Nederland, waar ze na een pauze van enkele jaren haar passie voor het schrijven weer oppakte in de
nieuw geleerde taal. Eind oktober is bij uitgeverij Zilverspoor haar eerste boek, IJzeren vogels, verschenen. Michelle werkt momenteel aan een gedichtenbundel en aan haar volgende roman.
Eind oktober is IJzeren vogels dus uigekomen. Waar gaat het boek over?
IJzeren vogels gaat over het leven van het Roemeense meisje Clara Medeleanu, tijdens de laatste jaren van het communisme. Ondanks de dictatuur, die de rechten van het individu heel beperkt houdt, wil Clara iets doen wat vrouwen al decennia niet meer durfden, namelijk piloot worden. Haar wens om te kunnen vliegen, om alles te bereiken waar ze van droomde, zonder barrières, staat symbool voor alle wensen met betrekking tot menselijke vrijheid uit die tijd.
Je bent zelf opgegroeid in Roemenië. Heb je eigen ervaringen in het boek verwerkt?
Dat heb ik zeker gedaan. Het dagelijks leven van Clara sluit in grote mate aan op mijn eigen leven van toen en dat van miljoenen anderen in het land. Behalve sommige stukken, zoals de scènes die over vliegen gaan, dan. Hiervoor heb ik lange tijd onderzoek moeten doen, over hoe een vliegtuig opgebouwd is, hoe het bestuurd kan worden, hoe het leven van een piloot ingevuld is, enzovoort. Er kwam een moment dat ik dacht, als iemand mij nu helemaal alleen in de cockpit van een vliegtuig in de lucht achter zou laten, zou ik me waarschijnlijk redden. Dat moment is inmiddels voorbij.
Clara, je hoofdpersoon, droomt van een baan als piloot. Heb je zelf iets met vliegen?
Technisch gezien niet, nee. Maar zoals alle mensen die regelmatig gedichten schrijven, loop ik vaak met mijn hoofd in de wolken rond, dat wel.
IJzeren vogels is het eerste boek van jouw hand dat verschijnt. Zijn er al andere werken van je gepubliceerd?
Online is er inderdaad eerder werk van mij gepubliceerd, dat staat op mijn website vermeld. Gedichten, verhaaltjes, columns, daar ben ik eigenlijk mee begonnen. Ze waren mijn eerste stap in het geschreven Nederlands.
Kun je iets vertellen over het schrijfproces van IJzeren vogels?
Ik heb eerst het verhaal in hoofdstukken op papier verdeeld, daarna heb ik onderzoek gedaan naar de aspecten die ik niet of niet goed genoeg kende, gevolgd door het steeds meer gedetailleerd schrijven van het verhaal. Ik heb hiervoor de chronologische vertelwijze gekozen, omdat ik vond dat de lezer op deze manier beter de geestelijke groei die Clara doormaakte, zou begrijpen. Het verhaal zelf school al jaren in mij, het was louter de vraag wanneer ik daar aan zou beginnen.
Iedere schrijver kampt wel eens met een schrijversblock. Ben je dit ook tegengekomen bij het schrijven van IJzeren vogels?
Nee, ik heb geen last van een schrijversblok gehad, althans niet in de vorm die iedereen kent. Waar ik de hele tijd mee zat, was de angst dat het mij niet zou lukken om het verhaal in fatsoenlijk, begrijpelijk Nederlands neer te zetten. Je zult je zeker afvragen waarom ik niet gewoon voor mijn moedertaal koos. Dat weet ik niet echt. Ik volgde mijn gevoel van toen. Achteraf gezien heb ik daar goed aan gedaan, omdat een andere taal een bepaalde afstand tussen mij en de gebeurtenissen creëerde, zodat ik alles nuchterder kon zien.
De eerste versie van mijn manuscript werd wel een soort stamppot uit Roemeense en Nederlandse woorden. Alle zinnen moesten opnieuw geschreven worden en waar nodig vertaald, natuurlijk, om maar niets te zeggen over het feit dat ik ze in een literaire vorm moest gieten. Het was zwoegen en zweten, met als resultaat dat het manuscript dat uiteindelijk naar uitgeverijen ging, een hoop slecht opgebouwde zinnen bevatte. Maar het verhaal was wel op papier en ik geloofde erin met hart en ziel. Er was alleen nog een uitgever nodig die net zo sterk in mijn verhaal geloofde en die er een goede redacteur op zou willen zetten. En dat is gebeurd, gelukkig.
Op het moment dat dit interview plaatsvindt, duurt het niet lang meer voordat het hele land jouw boek zal kunnen lezen. Ik kan me voorstellen dat dit erg spannend is. Wat zijn je verwachtingen?
Ik weet niet of dat zo is, dat het hele land mijn boek gaat lezen. Ik kan alleen hopen dat veel mensen dat zullen doen. Ik heb geen verwachtingen. Ik heb geleerd dat je geen verwachtingen moet hebben van mensen of van andere zaken als je niet teleurgesteld wilt worden. Ik laat me verrassen.
Ik kan je wel vertellen waarom ik hoop dat dit boek gelezen wordt: omdat het niet kennen van het verleden van mensen erin resulteert dat je hen niet begrijpt. Wat heeft ze zo gemaakt, waarom is hun levensvisie anders? Evenzo, de geschiedenis, of in dit geval een deel daarvan, van een volk kennen, is dat volk begrijpen. Sommige volken zijn geboren onder een gelukkige ster, andere moeten hun hele bestaan vechten om te kunnen overleven. Iedereen is anders, maar we wonen allen op dezelfde planeet. Voorlopig, althans.
Het verhaal bevat trouwens nog een diepere boodschap, die voor iedereen jong en oud bedoeld is, maar hiervoor wil ik graag de lezer zelf de gelegenheid geven om erachter te komen wat dat is.
Meer weten over Michelle? Neem dan eens een kijkje op haar website, www.michelleandon.nl
nieuw geleerde taal. Eind oktober is bij uitgeverij Zilverspoor haar eerste boek, IJzeren vogels, verschenen. Michelle werkt momenteel aan een gedichtenbundel en aan haar volgende roman.
Eind oktober is IJzeren vogels dus uigekomen. Waar gaat het boek over?
IJzeren vogels gaat over het leven van het Roemeense meisje Clara Medeleanu, tijdens de laatste jaren van het communisme. Ondanks de dictatuur, die de rechten van het individu heel beperkt houdt, wil Clara iets doen wat vrouwen al decennia niet meer durfden, namelijk piloot worden. Haar wens om te kunnen vliegen, om alles te bereiken waar ze van droomde, zonder barrières, staat symbool voor alle wensen met betrekking tot menselijke vrijheid uit die tijd.
Je bent zelf opgegroeid in Roemenië. Heb je eigen ervaringen in het boek verwerkt?
Dat heb ik zeker gedaan. Het dagelijks leven van Clara sluit in grote mate aan op mijn eigen leven van toen en dat van miljoenen anderen in het land. Behalve sommige stukken, zoals de scènes die over vliegen gaan, dan. Hiervoor heb ik lange tijd onderzoek moeten doen, over hoe een vliegtuig opgebouwd is, hoe het bestuurd kan worden, hoe het leven van een piloot ingevuld is, enzovoort. Er kwam een moment dat ik dacht, als iemand mij nu helemaal alleen in de cockpit van een vliegtuig in de lucht achter zou laten, zou ik me waarschijnlijk redden. Dat moment is inmiddels voorbij.
Clara, je hoofdpersoon, droomt van een baan als piloot. Heb je zelf iets met vliegen?
Technisch gezien niet, nee. Maar zoals alle mensen die regelmatig gedichten schrijven, loop ik vaak met mijn hoofd in de wolken rond, dat wel.
IJzeren vogels is het eerste boek van jouw hand dat verschijnt. Zijn er al andere werken van je gepubliceerd?
Online is er inderdaad eerder werk van mij gepubliceerd, dat staat op mijn website vermeld. Gedichten, verhaaltjes, columns, daar ben ik eigenlijk mee begonnen. Ze waren mijn eerste stap in het geschreven Nederlands.
Kun je iets vertellen over het schrijfproces van IJzeren vogels?
Ik heb eerst het verhaal in hoofdstukken op papier verdeeld, daarna heb ik onderzoek gedaan naar de aspecten die ik niet of niet goed genoeg kende, gevolgd door het steeds meer gedetailleerd schrijven van het verhaal. Ik heb hiervoor de chronologische vertelwijze gekozen, omdat ik vond dat de lezer op deze manier beter de geestelijke groei die Clara doormaakte, zou begrijpen. Het verhaal zelf school al jaren in mij, het was louter de vraag wanneer ik daar aan zou beginnen.
Iedere schrijver kampt wel eens met een schrijversblock. Ben je dit ook tegengekomen bij het schrijven van IJzeren vogels?
Nee, ik heb geen last van een schrijversblok gehad, althans niet in de vorm die iedereen kent. Waar ik de hele tijd mee zat, was de angst dat het mij niet zou lukken om het verhaal in fatsoenlijk, begrijpelijk Nederlands neer te zetten. Je zult je zeker afvragen waarom ik niet gewoon voor mijn moedertaal koos. Dat weet ik niet echt. Ik volgde mijn gevoel van toen. Achteraf gezien heb ik daar goed aan gedaan, omdat een andere taal een bepaalde afstand tussen mij en de gebeurtenissen creëerde, zodat ik alles nuchterder kon zien.
De eerste versie van mijn manuscript werd wel een soort stamppot uit Roemeense en Nederlandse woorden. Alle zinnen moesten opnieuw geschreven worden en waar nodig vertaald, natuurlijk, om maar niets te zeggen over het feit dat ik ze in een literaire vorm moest gieten. Het was zwoegen en zweten, met als resultaat dat het manuscript dat uiteindelijk naar uitgeverijen ging, een hoop slecht opgebouwde zinnen bevatte. Maar het verhaal was wel op papier en ik geloofde erin met hart en ziel. Er was alleen nog een uitgever nodig die net zo sterk in mijn verhaal geloofde en die er een goede redacteur op zou willen zetten. En dat is gebeurd, gelukkig.
Op het moment dat dit interview plaatsvindt, duurt het niet lang meer voordat het hele land jouw boek zal kunnen lezen. Ik kan me voorstellen dat dit erg spannend is. Wat zijn je verwachtingen?
Ik weet niet of dat zo is, dat het hele land mijn boek gaat lezen. Ik kan alleen hopen dat veel mensen dat zullen doen. Ik heb geen verwachtingen. Ik heb geleerd dat je geen verwachtingen moet hebben van mensen of van andere zaken als je niet teleurgesteld wilt worden. Ik laat me verrassen.
Ik kan je wel vertellen waarom ik hoop dat dit boek gelezen wordt: omdat het niet kennen van het verleden van mensen erin resulteert dat je hen niet begrijpt. Wat heeft ze zo gemaakt, waarom is hun levensvisie anders? Evenzo, de geschiedenis, of in dit geval een deel daarvan, van een volk kennen, is dat volk begrijpen. Sommige volken zijn geboren onder een gelukkige ster, andere moeten hun hele bestaan vechten om te kunnen overleven. Iedereen is anders, maar we wonen allen op dezelfde planeet. Voorlopig, althans.
Het verhaal bevat trouwens nog een diepere boodschap, die voor iedereen jong en oud bedoeld is, maar hiervoor wil ik graag de lezer zelf de gelegenheid geven om erachter te komen wat dat is.
Meer weten over Michelle? Neem dan eens een kijkje op haar website, www.michelleandon.nl
Er zijn nog geen reacties.