|| 43

Het volgende hotel. In hartje Parijs. Alle jongens wilden de bruisende stad, maar ik had geen zin in al die romantische koppeltjes te zien. Ja, ik ben verliefd op de Luke Hemmings, maar hij weet niet eens wie ik écht ben. Hoe zouden we een relatie kunnen beginnen, die gebaseerd is op leugens? Juist, gisteren dacht ik dat ik had besloten eerlijk te zijn, maar dat is dus nog niet gelukt.
Dus nu zat ik alleen op mijn kamer en had net een lang warm bad genomen. Ik nam mijn laptop op schoot en zag dat Louise me vijf minuten geleden een berichtje heeft gestuurd om haar te bellen.
“He lieverd!” Louise haar lachend gezicht verschijnt op mijn scherm. “He schoonheid.” Lach ik terug. Waardoor we beiden even in de lach schieten. “Hoe is het met Luke?” Ik wist dat ik deze vraag zou krijgen. Het was haar standaard vraag voor wanneer we belden. “Nog niks veranderd hoor.” Zeg ik, waardoor ik haar gezicht zie vertrekken. Ze bijt op haar lip en hier kan ik aan zien dat ze iets gaat zeggen dat ik eigenlijk niet wil horen.
“Jade. Wanneer ga je het hem eindelijk vertellen? Je weet hoe hard die jongen er van af ziet, je weet dat hij je mist en toch doe je maar alsof je niet weet wie Jade is? Zo ken ik jou niet!” Louise begon haar stem te verheffen en zo kende ik haar niet. Louise werd nooit boos.
“Maar lou-“ “Niks te maar’en Jade!” Ik zucht en vervolg dan toch mijn zin. “Ik ben bang als ik het zeg, dat hij niet meer zal geloven dat ik het ben? Hoe raar is het om ineens na al die tijd er mee af te komen dat ik zijn Jade ben? Maar dat ik wel al die tijd gelogen heb tegen hem? Of misschien denkt hij wel dat ik alleen maar op de roem uit was en daarom na al die tijd ineens terug op het podium verschijn?” Louise zucht en knikt. Ik weet dat ze me begrijpt, maar ik weet ook dat ze het niet goed keurt. Het is allemaal mijn eigen schuld. Ik had gewoon van de eerste keer niet mogen liegen en eerlijk moeten zijn. Van de ene leugen komt de andere en zo geraak je er niet meer uit. “En heb je het dan tenminste al aan Dylan verteld? Hij zal niet boos zijn.” Dringt Louise opnieuw aan. Weer knik ik van nee, waardoor een boze blik nogmaals op haar gezicht verschijnt.
“Jade! Ik hoop dat wanneer ik je de volgende keer hoor, dit antwoord op zijn minst verandert is!” Ik bijt op mijn lip en zucht. Louise is echt boos en ik snap haar wel, maar toch doet het pijn. Zeker wanneer ze zonder iets te zeggen aflegt en ik met alleen het lege skype gesprek voor me zit.
“Over wat ging dat Jade?” Mijn ogen gaan geschrokken open en Dylan staat in de deuropening. Hoe lang staat hij daar al? Wat heeft hij allemaal gehoord? Tranen springen in mijn ogen en Dylan kijkt me droevig, maar ook geschokt aan.
“Jade, wat moet je mij vertellen van Louise?” Ik zie dat Dylan moeite doet om zijn stem niet te verheffen. “Dylan. Euh- ik weet niet hoe ik het moet zeggen.” Zucht ik.
“Ik snap niet dat jij iets voor me verborgen houdt! Maar het is oke! Hou het dan voor jezelf!” Dylan pakt zijn boek en zet zich boos op zijn bed, waarna ik geen enkele blik meer krijg. Dit is nu al de tweede persoon op vijf minuten.