Proloog.

23 April 2010 || Louis Tomlinson

"Louis, geef me gewoon even tijd." Had ze gezegd.
Liv en ik waren al bijna 2 jaar een stel. Al vanaf dag één was ik stapelgek op haar.
Maar elke relatie heeft zo zijn ups en downs. Zo heeft nu ook de onze een minder goede tijd. Liv stond op punt om te vertrekken en ik had geen idee waarom.
Konden we het niet gewoon uitpraten?
Maar goed, in een relatie moest je elkaar kunnen loslaten. Nu was dat mijn taak, als zij even tijd voor zichzelf nodig had dan moest ik haar die tijd geven.
"Ik wil niet dat je gaat." Ik stond tegen de deurpost geleund, toekijkend naar hoe zij haar koffer inpakte. "Het moet, dat is goed voor ons beiden."
Ze klapte haar koffer dicht waarna ze deze probeerde dicht te ritsen. Toen ik merkte hoeveel moeite ze had met het sluiten van haar koffer, was ik naar haar toegestapt op haar te helpen.
Ze trok de koffer van het bed en liep naar de deur van ons kleine appartementje. We waren nog jong, dat weet ik.
Ik was nog maar 17, maar het kon. Mijn moeder had ermee toegestemd op voorwaarde dat ze elke dag langs mocht komen.
"Ik hou van je, Liv." Fluisterde ik haar nog toe, voordat ik haar nog een laatste knuffel gaf.
"Ik kom terug, dat beloof ik." Ze drukte een kus op mijn lippen voor ze de voordeur uitliep. Ik keek toe hoe ze in haar auto stapte en weg reed.
Op dat moment stortte ik in. Ze was amper 5 minuten weg en ik mistte haar al.
Ook had ik geen idee voor hoelang ze weg was, of wanneer ze terug zou komen.

Maar ze kwam niet terug.
Ik had 3 maanden gewacht voor ik me er uiteindelijk bij neerlegde dat ze niet meer terug zou komen.
Ze was weg, en misschien wel voor altijd.
Wekenlang had ik mezelf helemaal volgepropt met fastfood en bier, terwijl ik huilend als een meisje naar een chickflick staarde die zij altijd zo mooi had gevonden. Mijn moeder, die nog steeds elke dag langskwam, vond het verschrikkelijk om aan te zien. Ze sleurde me op een dag bijna van de bank af, terwijl ze me verplichtte om iets met mijn leven te gaan doen.
Ik schreef me in voor Xfactor, iets waarvan zij al lang had gezegd dat ik dat moest doen.
Voor ik het wist was ik wereldberoemd en was ik deel van One Direction.
Liv werd slechts een herinnering maar hoe hard ik ook probeerde om haar te vergeten, bleef mijn hart verder leven bij haar.
Waar ter wereld zij zich ook bevond.

En toen op een dag verscheen haar naam op het beeldscherm van mijn gsm. Voor enkele seconden had ik ongelovig naar mijn telefoon gestaard.
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen voor ik besefte dat het echt haar naam was.
Waarom belde ze me na al die tijd?
Even had ik overwogen om op te nemen, zodat ik haar prachtige stem die nog steeds in mijn geheugen gebrand was terug kon horen.
En toen besefte ik dat er iets niet klopte. Waarom precies nu, nu de band op het toppunt van populariteit stond?
Ik liet mijn duim over het beeldscherm glijden en drukte haar weg.
Ik had lang genoeg op haar gewacht. Het was tijd om door te gaan met mijn leven.
Dat wilde niet zeggen dat nu ik wereldberoemd was, zij opeens terug kon komen.
Zij had mijn leven al een keer overhoop gegooid, en dat liet ik geen tweede keer gebeuren.