#011

De dagen werden korter en elke dag werd het kouder, S.L.I.J.M.B.A.L. examens waren nog ver weg maar ik moest hard studeren om het niveau van de lessen en huiswerk bij te houden. Ik schrijf een opstel van een halve meter voor Geschiedenis van de Toverkunst, dat trouwens ook mijn lievelingsvak is geworden. Harry zit tegen over mij diep gefocust op Astronomie. Ik kijk op, ik heb helemaal geen zin meer om te leren. Het was vrijdagmiddag en ik ben toe aan mijn weekend.
‘Harry op de schaal van 1 tot 10 hoe saai is dit?’ Fluister ik. Harry kijkt op van zijn Astronomie boek. ‘10’
‘Op de schaal van 1 tot 10 hoe graag wil je iets anders doen?’ ‘10’ zegt Harry en er ontstaat een grijns op zijn gezicht.
‘Op de schaal van 1 tot 10 hoeveel zin heb je om samen met mij een potje Knalpoker te doen?’ Zonder iets te zeggen graait hij zijn spullen bij elkaar. Ik zet nog mijn naam onder mijn verslag en pak mijn spullen in.
Ik loop met Harry door de gang op weg naar de leerlingenkamer. ‘Ik ben zo toe aan weekend, heb al heel de week hard lopen studeren. Ik word er gek van!’ ‘Ik herken je probleem!’ Harry zucht. Ineen keer gaat Harry recht op lopen. Ik zie een meisje aan komen lopen met lang zwart haar, ik herkende haar het was Cho Chang. Harry zwaait ongemakkelijk als we haar passeren ‘Hey’ komt er op een verlegen toontje uit. Cho lacht verlegen en zonder iets te zeggen loopt ze door. Als Cho net zo ver weg is dat ze me niet hoort, barst ik in lachen uit.
‘Wat was dit nou Harry, en dit noemt zich nou een man?’
‘Wat moet ik dan doen?’
‘Vind je haar leuk?’ ik ga recht voor hem staan en laat hem stoppen. ‘Nou misschien.’ Hij probeert langs mij te komen, maar dat laat ik niet toe en ga weer voor hem staan. ‘Harry!’ ‘Nou oké dan, sinds vorig jaar al!’
Ik voel dat ik word weg geduwd van Harry.
‘Jongens en meisjes niet dichter dan 20 centimeter bij elkaar!’ Ik draai me om en zie Omber staan, in haar zuurstok roze mantelpakje. Ze draait zich om en paradeert weer verder door de gang.
‘Wat een stom, achterbaks, irritant mormel! Wat denkt ze dat ik met jou sta te doen. Je bent mijn neef!’ Ik voel woede in mezelf opborrelen. ‘Rustig maar Rosa, we krijgen haar nog wel!’

Samen met Harry zit ik in de leerlingen kamer inmiddels aan ons vijfde potje Knalpoker. Ik zit op de bank en naast mij op een stoel zit Harry, tussen ons staat een klein tafeltje waar we onze kaarten op neer leggen. Ik hoor het portret gat open gaan en kijk op, ik zie hoe Ron onze kant op komt lopen en zich in de bank neer gooit naast me. ‘Moe?’ vraag ik terwijl ik niet mijn ogen van mijn kaarten afwijk. ‘Mwha, en wat doen jullie? Knalpoker?’ Ik voel hoe Ron mijn kant op schuift en over mijn schouder mee kijkt. ‘We zijn bijna klaar. Wil je volgende potje meedoen?’ Ik zie hoe Harry achter zijn kaarten zit te grijzen, en hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. Ik voel hoe Ron zijn adem mijn rechter wang strijkt en ik voel zijn warmte tegen mijn rug aan. Langzaam voel ik hoe hij zijn hand tussen de bank en mijn middel legt. Ik voel hoe die plek warm word, het lijkt wel alsof Ron zijn hand van vuur is zo warm wordt het. In mijn buik voel ik vlinders rondvliegen. Dit potje Knalpoker mag van mij wel eeuwig duren.