O6O - The stranger

De dag vloog voorbij, en al snel had ik afscheid moeten nemen van Jasmine. 'Ik spreek je snel weer,' zei ze en ze omhelsde me. Ik knikte met mijn hoofd toen ze me los liet. Daarna liep ze met snelle passen weg, zonder nog om te kijken. Ik wist waarom ze zo snel liep. Sinds de dood van Dumbledore, was het niet veilig om na de schemer alleen rond te lopen. Zelf niet in de Diagon Alley. Dus ook ik vervolgde mijn weg, terug naar Draco Malfoy. Het getik van mijn hakken was het enige geluid dat door de straten galmde. Echter uit het niets, hoorde ik gerommel achter mij. Ik stopte abrupt met lopen, en ik draaide mezelf om zodat ik naar achter kon kijken. Er was niets te zien. 'Hallo?' Ik wachtte een paar seconden, maar toen ik geen antwoord kreeg vervolgde ik mijn weg. Ditmaal meer op mijn hoede.

Niet veel later, hoorde ik stemmen. Hoewel ik niet kon horen hoeveel stemmen, of waar ze vandaan kwamen, versnelde ik mijn pas. Onder mijn gewaad greep ik mijn toverstok was. Zodat ik direct kon aanvallen, indien nodig. De stemmen leken mij te achtervolgen. En ze kwamen steeds dichterbij. Ik stond wederom stil en ik draaide mezelf om. 'Speel geen spelletjes met mij,' zei ik dreigend, terwijl ik mijn toverstok voor me uit hield. Er kwam geen reactie, en de stemmen waren plotseling stil. Mijn nekharen gingen overeind staan, toen ik een gedaante zag bewegen. 'Wie is daar?' zei ik schrel. Net toen ik mijn toverstok tegen The Dark Mark wilde drukken, om Voldemort op te roepen, werd ik ruw vastgegrepen. Er werd een hand tegen mijn mond gedrukt zodat ik niet kon schreeuwen. Ik probeerde mijn aanvaller te steken met mijn toverstok, maar die werd uit mijn hand getrokken door een ander. Daarna voelde ik hoe iemand tegen mijn hoofd aansloeg. Meerdere keren. Hierdoor werd alles zwart.

Toen ik wakker werd, had ik het koud. Ik wilde mijn ogen open doen, maar er zat een blinddoek strak rond mijn ogen. Ik voelde hoe mijn handen boven mij waren vast gebonden. En ik kon nét op mijn tenen staan. 'Ik zie dat je wakker bent, goed, dan kan het feest beginnen.' Ruwe en koude handen maakten de blinddoek rondom mijn ogen los. Ik had even nodig om mezelf te oriënteren. De kamer was donker, het leek een kelder. En ik wist niet zeker of de bloedvlekken op de muur en op de grond me de meeste angst bezorgden, of de vreemde werktuigen die op een ijzeren tafel lagen. 'Dit gaat leuk worden,' fluisterde de man in mijn oor, toen hij mijn blik zag. 'Je gaat hier spijt van krijgen, je hebt geen idee wie ik ben,' siste ik. De man begon kortademig te lachen. 'Meisje toch,' zei hij en hij streelde mijn zin vinger langs mijn wang, 'je hebt geen idee wat ik weet.' Daarna trok er een scherpe pijn door mijn zij.