“Ik probeerde die kant van jou bij elkaar te houden, maar toen ze toch uit elkaar spatten, zocht ik alle stukjes bij elkaar en lijmde ik je weer bij elkaar zo goed en zo kwaad als het ging. Zo als jij eerder al bij mij gedaan had. Mijn lieve prachtige Hermelien we hebben al zoveel meegemaakt samen de laatste vijf jaar. Ik zou dolgraag nog meer herinneringen maken samen maar dan een beetje anders”. Na dit gezegd te hebben ga ik op een knie. “Hermelien, wil je met me trouwen?” het enige waar ze toe in staat is is knikken.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen