Epiloog - A Touch of Christmas

Toen je wakker werd greep je gelijk naar je hoofd dat pijn deed, en het hielp niet dat de grond, of... het draagvlak onder je bewoog.
      'Morning, sunshine.' Het was de stem van Roman, akelig dichtbij. Hij had je over zijn schouder heen geslagen, maar trok je nu aan je benen naar beneden zodat hij je in zijn armen op kon vangen, om daarna te stoppen met lopen en je voorzichtig op de grond te zetten. Iedereen stopte daarmee met lopen. De ruimte waarin jullie liepen was donker, en de grond onder je was een metalen rooster. Het enige dat licht gaf waardoor je kon zien, waren een paar TL-buizen. Elke paar meter één.
      'Wat is er gebeurd?' bracht je verward uit terwijl je je hand nog op Roman's schouder hield om je evenwicht te behouden. Hermione kwam plots voor je staan, met de grootste lach ooit op haar gezicht.
      'You did it. Je hebt ze allemaal weggevaagd. Daardoor hebben we voor het eerst de uitgang kunnen bereiken. Door jou.' Er kwamen steeds meer mensen voor je staan die een vriendelijke, dankbare glimlach op hun gezicht hadden.
      'Maar waar zijn we nu dan?' vroeg je. 'Onderweg naar buiten.' Daryl begon alweer met lopen. Iedereen volgde. Aan het einde van de gang zag je al snel een deur met een nooduitgang-bordje erboven, waarvan het lichtje knipperde. Men begon sneller te lopen, tot jullie uiteindelijk bij die deur aankwamen. Daar stonden jullie weer stil.
      'Wie maakt hem open?' hoorde je Thomas plots fluisteren. Je grijnsde. 'Aan Sylvie de eer.' sprak Rick, en iedereen leek het er mee eens te zijn.

      Je stapte naar voren en legde je hand op de deurklink. Hij was roestig, en zo klonk hij ook toen je hem naar beneden duwde, en je de deur open duwde. Alles wat erachter zat was... wit. Dat was het enige dat je zag. Een felle, witachtige muur. Maar het leek niet op een muur die helemaal ondoorzichtig was. Daarachter zat iets, maar je kon niet zien wat het was. Je besloot in al je gekte om er maar gewoon doorheen te lopen.
      Een soort warme gloed overviel je toen je je door de witte muur heen waagde, en het werd even heel warrig in je hoofd, maar daarna werd alles je plotseling weer volledig duidelijk.

Je herinnerde je alles weer. Je ouders. Je vrienden. Je familie.

      Toen pas merkte je de mensen op die voor je stonden. Een reusachtige groep mensen. Ze waren even allemaal stil, en je keek ze ongelofelijk verward aan, maar toen daverden ze plotseling in groot applaus uit. Een staande ovatie. Je merkte hoe achter je steeds meer mensen naar buiten kwamen, Thomas, Minho, Hermione, Roman... Iedereen leek zich alles weer te herinneren. Het applaus bleef doorgaan.
      De eerste stem die je erbovenuit hoorde komen leek die van een klein meisje.
      'Papa!' Roman's ogen lichtten op toen er een meisje de menigte uit kwam rennen. Ze rende recht op hem af, en hij ging door zijn knieën. 'Joelle.' Tranen van geluk waren in zijn stem te horen toen zijn dochter in zijn armen sprong. Later kwamen er een vrouw en een andere man op hem af.
      Je keek de menigte weer in. Was er ook iemand voor jou? Steeds meer mensen leken herenigd te worden met geliefden. Thomas met zijn ouders, Minho met iemand die meer op een oudere broer leek. Hermione met twee jongens -een met zwart haar en de ander met rood haar-. Daryl met een vrouw die al grijs haar had gekregen, en Rick met een jongen van een jaar of vijftien die een baby in zijn armen had. Zijn kinderen. Toen hoorde je plotseling je naar weer.

      'Sylvie!' Alles om je heen leek stil te worden. Enkel de roepende stem bleef. 'Sylvie!' Je hoorde het gelach van diezelfde persoon er doorheen. Plotseling zag je hoe ze zich de menigte uit wurmde. Je ogen lichtte op terwijl ze op je af kwam rennen, en jij zette stappen naar haar toe.
      'Gail!' Je sprong haar in de armen, en liet haar voor de volgende halve minuut niet meer los. Daarna keek je haar aan.
      'Ik heb je zo gemist.' zei ze en je lachte alleen maar. Je kon niet echt zeggen dat je haar had gemist... Je was compleet vergeten wie ze was. Maar nu herinnerde je je het weer. Dat deed je eraan denken, dat je nog geen flauw idee had van wat er was gebeurd. Waarom waren jullie daar?

      'Kandidaten.' Je schrok van de plotselinge stem door een microfoon, en draaide je om. Op een podium stond een oudere vrouw met een mantelpakje aan, en een blonde boblijn.
      'Ondanks al deze vreugde zullen jullie je wel afvragen waar dit allemaal over gaat. Dat zal ik jullie mededelen. Jullie zijn kandidaat geweest voor een sociaal experiment. Een experiment waarmee wij testten wat het met mensen doet als ze weg worden gehaald van hun dierbaren, hun geheugen wordt gewist, en ze op een plek worden neergezet waar de uitweg gevaarlijk, of zelfs onmogelijk is. Hoe zal men reageren op elkaar? En hoe zal men reageren op een uitweg, in de vorm van een persoon?' Ze werd even stil en keek jou aan. 'Gezegend met de kracht en de magie van het kerstfeest.'
      Nu werd iedereen doodstil en wist je niet wat je moest zeggen terwijl ze allemaal naar jou keken.
      'Iedere kerst weer opnieuw moeten we ons realiseren hoe gezegend we allemaal met elkaar zijn. Elkaar gelukkig maken, elkaar liefhebben. Elkaar beschermen tegen dat wat onze uitweg naar onze geliefden versperd, met dat sprankje magie dat kerstmis ons ieder jaar weer geeft.'

Je voelde iets kouds op je lichaam neervallen. Eerst op je schouder. Daarna op je arm. Je keek de lucht in. Witte vlokjes dwarrelden naar beneden. Je keek de vrouw aan.

      'A very merry christmas.'