Hoofdstuk 7

Ik doe langzaam mijn ogen open en voel een onverdraaglijke hoofdpijn. Deze nacht heb ik bijna niets geslapen waardoor mijn hoofd nu bonkt als nooit tevoren. Door de zon die in de kamer schijnt moet ik meteen mijn ogen weer sluiten. Ik kreun even en open mijn ogen dan weer. Zuchtend grijp ik naar mijn hoofd. Stilaan begin ik te beseffen dat ik niet alleen lig. Iemand slaat zijn arm om me heen. Ik draai me om en als ik merk dat het Daniel is, beland ik met een kreet op de grond. Ook hij is verschrokken en langs de andere kant van het bed gevallen.

Hoe kan het nu? Gisteren was hij nog maar zo kwaad op me omdat ik niets had dat 'lang genoeg' was. Ik plaats mijn handen weer op mijn hoofd als er een steek door gaat. Ik probeer recht te staan en net op dat moment staat Daniel ook op. Ik negeer zijn geschrokken gezicht en ga op bed zitten. Op dit moment kan geen enkel mens mij nog wat schelen. Het lijkt wel of mijn hoofd ieder moment kan ontploffen.

"Wat doe je hier, Daniel. Je was gisteren nog zo aan het uitvliegen. Kom je je excuses aanbieden?" Hij kijkt me fronsend aan terwijl ik een aspirientje in mijn toiletzakje zoek. Snel neem ik het in en kijk dan naar Daniel die nog steeds om zich heen aan het kijken is, alsof hij zoekt tegen wie ik het heb. Ik rol even met mijn ogen door zijn belachelijk gedrag. "Ik heb het tegen jou. Ziet het eruit alsof hier iemand anders staat?"

"Victoria! Waarom maak je zo veel lawaai?!" hoor ik Daniel roepen van beneden. Wat? Is hij beneden? Maar hij staat hier recht voor mijn neus! Wat is hier aan het gebeuren. Ik wijs naar hem en dan naar de deur. Heeft Daniel een tweelingbroer waar hij niets over heeft verteld? Dat kan niet! Anders heeft zijn moeder me allang verteld dat hij samen met zijn broer hier woont, toch? Ik slik en sta op. Ik neem een kam vast en kijk hem wantrouwig aan. Iets is hier niet op zijn plaats maar aan het geschrokken gezicht van Daniel voor mij, kan ik afleiden dat

"Wie ben jij?!" roep ik. Misschien is het een beetje te luid maar dat maakt voor mij niet uit. Ik hou de kam in zijn richting en zie dat zijn ogen groter worden. Hij steekt zijn handen in de lucht als teken dat hij onschuldig is. Ik kijk een beetje beschaamd naar mijn kam als ik me realiseer dat ik écht mijn kam vast heb. De deur zwaait ineens open en Daniel die voor me staat verdwijnt. Ik laat mijn mond open vallen en draai me geschokt om naar de deur. Daniel? Is hij me voor de gek aan het houden? "Ben je me aan het uitlachen?"

"Waar heb je het over? Ik probeer beneden rustig te ontbijten terwijl jij de boel zit af te breken? Ik begrijp wel dat je het hier misschien niet leuk vindt maar hou het dan ten minste toch rustig..." Aan zijn gezicht zie ik dat hij totaal niet weet wat er aan de hand is. Hij kijkt me verbaasd aan terwijl ik nog steeds met mijn kam voor me uit sta, klaar om iemand aan te vallen. Subtiel probeer ik mijn kam naar mijn haren te brengen en mijn haren te kammen. Geweldig mislukt dus. "Waarom doe je zo raar? Ben je misschien zo?" Ik krijg een rode kleur van schaamte als Daniel het zegt. Mijn eerste indruk op hem is al helemaal naar de vaantjes. Ik probeer zo snel mogelijk iets te zoeken om hem af te leiden van deze ongemakkelijke situatie.

"Mag ik me nu omkleden?" vraag ik en wijs naar mijn kleding die ik aanheb. Of ja, die ik juist niet aanheb. Het enige wat mijn lichaam nu bedekt is lingerie... Niet echt aangenaam om voor iemand die je amper kent te staan in lingerie. Nu kleurt hij op zijn beurt een beetje rood maar herstelt zich al snel en kijkt me streng aan. Hij wil de kamer verlaten maar al snel houd ik hem tegen. Ik moet toch weten wie die persoon net was in mijn kamer? "Daniel... Heb je toevallig een tweelingsbroer of een broer of weet ik veel wat een broer?" Hij kijkt me vragend aan en schudt dan zijn hoofd. Zonder me nog een blik te gunnen, verlaat hij de kamer. Wie is dat monster die hier stond? Nu ja, monster is het misschien niet... Het is toch allemaal raar! Hopelijk houd ik het uit tot volgend jaar.

Opeens verschijnt Daniel weer in mijn kamer. Eigenlijk is het Daniel 2. Of moet ik eerder zeggen Daniel tweeling. Ik denk dat ik goed over een bijnaam moet gaan denken anders wordt het ook maar een warboel. Als ik op de klok kijk, moet ik even schrikken. Daniel heeft gezegd dat ik om 10 uur klaar moet zijn dus heb ik voor dit moment nog maar enkel een halfuurtje om mij klaar te maken, te ontbijten, mij opmaken... Ik plaats paniekerig mijn handen op mijn hoofd. Ik neem een willekeurige short en een topje.

Na zo'n 20 minuten ben ik ten minste aangekleed en is mijn haar in een vaste knot gedaan. Wat ik niet doorheb is dat Tweeling-Daniel nog steeds in de kamer is en me nog steeds aankijkt. Ik denk even aan hoe ik het beste een conversatie kan beginnen aangezien hij nog geen woord tegen me heeft gezegd. Misschien praat hij niet en moet ik niet eens beginnen met een conversatie. Als ik mijn gezicht gewassen heb in de badkamer van de kamer, loop ik terug naar mijn spiegelen begin mijn mascara aan te brengen.

"Ga je me nog vertellen wie je bent of hoe zit dat?" vraag ik aan hem. Via de spiegel zie ik dat hij rood aanloopt. Ik ken Daniel dan misschien maar sinds gisteren maar rood zou hij nooit worden. Enkel als hij dan zo woedend is dus dit is ook alweer een bewijst dat deze gast voor me Daniel niet is. Wie is het dan wel?

"Victoria! Kom haast je, schildpad! Zelfs mijn oma is sneller." Ik kijk doelloos naar de deur en zucht dan. Wat is er mis met dat mens? Hij kent me niet een dus hoe kan hij dan zo'n hekel aan me hebben? Ik sluit mijn ogen en hoop in mezelf dat dit een geslaagde dag zal worden. Maar ik ben bijna 100 percent zeker dat het met een zagende Daniel niet goed zal komen. Mijn vingers kruisen, zeker?

Vluchtig spuit ik nog parfum in mijn nek en doe nog wat oogpotlood op mijn waterlijn. Zo, nu ben ik klaar om te vertrekken. Ik neem nog snel mijn handtas en doe sandalen aan. Als ik mijn oorbellen op de bureau zie liggen lijkt het opeens ook geen slecht idee om die aan te doen. Ik kijk naar Daniel terwijl ik mijn oorbellen aan doe. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk naar het bed en heeft nog steeds geen letter uit zijn keel gehaald.

"Je hoeft je echt niet te schamen voor mij. Praat maar, hoor." Al snel begint Daniel van beneden te roepen. De andere voor me krijgt een rode kleur en slaat zijn blik neer. Wat een rare kerel! Ik frons mijn wenkbrauwen en check mezelf nog één keer in de spiegel. Ik ben helemaal klaar om te gaan shoppen! "Weet je wat? Als ik terug kom met die zaag van beneden vertel je me wel alles. Dan zal ik ook wel uitleggen wat ik hier doe." Zonder nog iets te zeggen loop ik de kamer uit.

De deur staat wagenwijd open en buiten is de auto al gestart dus veronderstel ik dat Daniel buiten is. Goed, nu moet ik me haasten voor dat hij weer gaat mopperen. Ik haast me naar buiten en ga naast hem zitten. Helemaal niet met een bedoeling of zo. Flirten ga ik helemaal niet meer proberen! Stel je voor, na alles wat er gisteren gebeurt is! Voor ik ging slapen, ben ik nog in tranen uitgebarst nadat ik me herinnerde wat de woorden van Daniel waren. Hij weet goed hoe hij me kan kwetsen maar ik heb natuurlijk niet laten zien dat ik gebroken was. Dan zou hij me echt wel uitlachen en weet hij wat hij moet zeggen om mij te gaan kwetsen.

"Je kon je wel wat haasten, meisje. En al die tijd dat je je was aan het klaarmaken, heeft niet echt veel resultaat opgeleverd." Hij wijst met zijn kin richting mijn kleren. Ik slik. Meent hij dit? Zie ik er echt niet uit? Misschien zegt hij dit gewoon omdat hij boos is. Maar als er iemand is op wie hij boos kan zijn, dan ben ik het natuurlijk. Ik bleef ten slotte zo lang binnen dat hij nu opeens weer slechtgezind is. Dus eigenlijk meent hij het volgens mij wel. Een slecht gevoel overspoelt me vanbinnen.

Daniel stopt de auto in een smal, krap straatje dat doodlopend is. Wat moeten we hier nou? Hij loopt het straatje uit zonder mij teken te doen. Mooi, nu moet ik de hele dag shoppen met een chagrijnige weet-ik-veel-wat ik hem kan noemen en ik heb het meestal al zo moeilijk met kleren uitzoeken. De zon is dodelijk en geen enkel mens dat ik zie voorbij lopen heeft lange kleren aan. Logisch... Daniel gaat een winkel in en zet zich neer op een stoel. Ik volg hem en kijk hem verbaasd aan.

"Ga nou maar kleren zoeken. Ik keur ze en als ze niet lang genoeg zijn, mag je ze vergeten." Ik begin stilaan te accepteren dat het toch niet zal lukken met hem. Ik ga geen discussies met hem aan, ga mijn mening over dingen niet uiten en ga al zeker niet tegenwerken want ik zie al wat het me oplevert. Ik knik kort naar hem en zoek wat kleren uit. Een broek van een dunne stof, een maxi kleed, een T-shirt en nog een broek die skinny is maar net niet overdreven. T-shirts heb ik wel in de koffer steken. Ik bedoel dan T-shirts die goedgekeurd zijn door de huisbaas...

Na het passen van de kleren, ga ik ermee naar Daniel. Hij kijkt me doordringend aan. Ik slik even als ik de blikken van de mensen op de achtergrond zie. Ik hoor ze allemaal al denken: 'Arm meisje, hopelijk gebeurt er een wonder waardoor ze van die jongen af komt.' Dat hoop ik ook maar toch ga ik niet weglopen. Ik ben uiteindelijk gekomen omdat ik op vakantie wil en ook een beetje om ver van al het slechte invloed te zijn zoals mijn vrienden.

Daniel lijkt de kleren niet slecht te vinden aangezien hij zijn mond houdt en naar de kassa loopt. Ik volg hem met een zucht. Misschien valt het toch nog mee vandaag als ik niet tegen werk. Ik zal mijn best doen maar als het te veel wordt, kan ik het niet meer aan! We lopen de winkel uit en als ik voel hoe leeg mijn maag is, moet ik Daniel even tegenhouden. Hij kijkt me aan met een blik die ik maar liever 's nachts niet tegenkom. Waarom moet ik ook logeren bij deze engerd?

"Ik heb honger aangezien ik niet ontbeten heb. Mag ik snel iets gaan halen om te eten?" Na mij lang aan te kijken loopt hij door tot bij een bakkerij. Hij doet zijn bestelling bij de kassa en kiest een tafeltje uit in de hoek van de ruimte. Helaas heb ik geen andere keus dan tegenover hem te gaan zitten. Hij lijkt volgens mij niet zo onzeker en ongemakkelijk als mij. Ach ja, het is ook een speciaal mens...

Hi guys! Na 6 hoofdstukken schrijf ik pas een a/n... Ik ben verschrikkelijk I know haha. Misschien hebben jullie het al door maar de hoofdstukken heb ik al klaarliggen Jup, ik weet het, kopiëren/plakken dus... Maar ooit zullen ze op zijn en ga ik verder moeten schrijven aan het verhaal. Het zit zo: ik ben bezig met een ander verhaal op een andere website en ik ben daar meer op gefocust dan op dit verhaal want ik ben al langer bezig met dat verhaal. Met school aan de deur zal ik nog minder tijd hebben om te schrijven maar ik zal mijn best doen. Ik kan niet beloven dat ik iedere dag een hoofdstuk ga kunnen publiceren want ik wil er zeker van zijn dat ik altijd een paar reserve heb. Dus kern van het verhaal: het zou kunnen dat ik minder hoofdstukken ga publiceren per week
Kus en dank je om je tijd te nemen en dit te lezen