Chloe Maliette Porter
Nogal gespannen sta ik voor de deur van mijn nieuwe school; het zogeheten Hogwarts. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Eigenlijk weet ik nog steeds niet helemaal wat ik moet vinden van het feit dat ik blijkbaar de bovennatuurlijke kracht heb om spreuken uit te spreken die op hun beurt dan worden uitgevoerd.
Hiervoor was ik ook al naar een school geweest voor meisjes zoals ik; Salem Witches'Institute. Op mijn tiende kreeg ik een brief om daar heen te gaan. Mijn ouders en ik waren zeer verbaasd en dachten in eerste instantie dat het een grap was, maar later zorgden verschillende andere factoren dat we het toch voor waarheid aanzagen en ik op mijn tiende naar de school ging. Daar had ik mijn eerste vijf jaar en een klein deel van mijn zesde jaar doorgebracht.
Plots verhuisde we naar Engeland. Nog steeds weet ik niet precies wat de oorzaak is, maar waarschijnlijk begrepen onze buren en vrienden niet helemaal wat er aan de hand was en werden mijn ouders gek van de vragen. Stiekem voel ik me er best schuldig over. Natuurlijk heb ik het er wel met ze over gehad, maar zij blijven ontkennen, dus echt excuses maken is er nog niet van gekomen.
Nu sta ik dus hier voor de deur van mijn nieuwe school. Het is echt een reusachtig gebouw en veel groter dan mijn vorige school. Daar waren enkel meiden en hier ook jongens, dus waarschijnlijk maakt dat een groot verschil.
Ik opende de deur en stapte het gebouw binnen met mijn spullen. Meteen vielen er al enorm veel dingen op om naar te kijken. Het gebouw was van binnen misschien nog wel mooier dan van buiten, maar ook de leerlingen bekeek ik uitvoerig. Vooral de jongens was iets nieuws voor me. Natuurlijk had ik wel op school gezeten met jongens op de basisschool, maar dat was al zeker zo'n vijf jaar geleden. Het was dan ook niet zo dat jongens als een soort buiten aardse wezens voor me waren. In de vakanties ging ik gewoon naar huis, waar niet zo gek genoeg ook veel jongens rondliepen, die zich trouwens wel een beetje raar gedroegen naar mij toe. Maar ach, ik was inmiddels gewend aan het feit dat ik anders was dan de meeste muggles of wel mensen.
Ik keek nog eens goed om me heen in de hoop een beetje wijzer te worden waar mijn onderkomen zou zijn voor de komende maanden en of er iemand was die mij misschien kon helpen.
Na nog een aantal minuten rondgestaard te hebben en twijfelingen over het vragen aan iemand onder ben gegaan, voel ik plots iemand tegen me aan lopen en daarna twee handen om mijn heup. Van verbijstering weet ik een paar seconden niet wat ik moet zeggen. Ik weet dat ik klein ben, maar zo onopvallend ben ik toch ook weer niet? Als ik omkijk zie ik dat de persoon die tegen mij aangelopen is een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Eerst wil ik boos worden om zijn onhandigheid, maar wanneer ik zijn gezicht zie zijn al deze kwade woorden uit mijn mond verdwenen. "Wauw" Zeg ik, want wat ik zie is zeker geen slecht uitzicht. Dan herpak ik me snel. "Ik bedoel... uhm... Laat maar." Weet ik uit te brengen. Goed gedaan, Chloe, echt proficiat. Tijdens mijn ongemakkelijkheden hoor ik een lichtelijk onduidelijke excuse uit zijn mond komen.
"Zeg uh... Ben jij nieuw of zo?" Vraagt hij dan, waarna zijn hij zijn handen, die ik inmiddels een beetje vergeten was, van mijn heupen haalt. Hij laat zijn armen slap langs zijn lichaam hangen en ik probeer een nonchalante houding te vinden.
"Mijn naam is Daniël, maar zeg maar Dan of Danny, wat jij wilt. Het interesseert me eigenlijk niets hoe je me noemt." Stelt hij zichzelf voor. Ik neem mezelf voor zijn naam goed te onthouden. Ik heb geen idee of deze nog belangrijk zou kunnen worden, maar het is gewoon niet zo beleefd om namen te vergeten als iemand zichzelf aan je heeft voorgesteld. Hij laat nog een aantal woorden over zijn lippen rollen, maar het enige wat ik hoor zijn klanken, wat het dus overigens ook kunnen zijn, wat ik niet aanneem, omdat het nogal vreemd is om plots een aantal random klanken te zeggen.
"Dus, hoe heet jij?" Vraagt hij dan. Ik hoop niet dat hij dit gesprek net zo ongemakkelig vind als ik, want dan is de kans op een lang gesprek, dus waarschijnlijk hulp meteen weg.
"Chloe" Zeg ik duidelijk, terwijl er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Mij is altijd geleerd je naam duidelijk uit te spreken. Ik heb weleens gehad dat mijn naam verkeerd werd verstaan en dat ik heel anders genoemd werd.
"Ik ben inderdaad nieuw." Beantwoordde ik vervolgens zijn eerdere vraag. Ik keek even naar mijn spullen en daarna om me heen. "Zou je me misschien kunnen helpen?" Vroeg ik lichtelijk voorzichtig.
Ik liep mijn kamer uit. Ik had mijn spullen en beetje neergelegd zoals ik zelf wilde en daarna had ik even uitgerust van de tijd. Ik had eigenlijk geen idee of er nog dingen van me verlangd werden of dat ik ergens verwacht werd. Niemand had me iets verteld en er was ook niemand naar mijn kamer gekomen, dus ik had niet echt de kans gekregen om iets te vragen.
Nu wilde ik echter wel een beetje hulp van iemand, dus liep ik mijn kamer uit op zoek naar iemand die me wat meer kon vertellen.
Ik liep de weg terug die ik ook heen gelopen was, naar de great hall. Daar zou vast wel iemand zijn. Een andere weg kon ik beter ook maar niet nemen, omdat ik dan honderd procent zeker zou verdwalen.
Eenmaal daar liep ik af op de eerste beste die ik zag. Het was een jongen met wat langer donkerder haar. Ik liep naar hem toe zonder echt te kijken wat hij aan het doen was of dat hij wel tijd leek te hebben om met iemand te praten of om me een beetje te helpen.
"Hoi" Ik groette hem enthousiaster dan bedoeld. Niet dat ik het hier niet leuk vond, maar het kwam echt veel enthousiaster uit mijn mond dan dat ik van te voren dacht te gaan zeggen.
Ik stak mijn hand naar hem uit.
"Ik ben Chloe, Chloe Porter. Ik ben nieuw hier op school en begrijp echt helemaal niets van deze hele school. Ik heb trouwens ook echt geen idee of ik ergens verwacht wordt of dat er een bepaald rooster is." Ik ratelde een beetje, merkte ik. Ik nam even een pauze om wat adem te nemen.
"Sorry, ik ben gewoon nieuwsgierig en enthousiast en het zou fijn zijn als iemand me een beetje wegwijs maakte. Zou jij misschien...?"
[font]
"Ik ben Dreven, Dreven Gaele en natuurlijk wil ik dat. Welkom op Hogwarts, waar alles kan," antwoordt de jongen gelukkig al snel met een grote grijns. Het zou zó ongemakkelijk geweest als hij geen zin had om te praten of weet ik veel wat. Dat was mij jammer genoeg al vaak genoeg gebeurd. Ik wist eigenlijk niet of het aan mij lag of aan die mensen. Maarja, ik was hartstikke gezellig - toch?
"ik was net op weg om een vriend van me - Luke - te zoeken. Hij heeft het de laatste tijd nog al zwaar en ik was van plan om hem wat op te vrolijken, dus misschien wil je mee? Dan kan ik je ondertussen helpen. Vraag maar wat je wilt weten. Oh en trouwens, ik heb het rooster op mijn kamer liggen. Ik zal het straks wel voor je pakken, dan kan je het over nemen,"
Waarschijnlijk was ik echt heel erg aan het glimlachen en stralen toen hij dat voorstelde, maar daar dacht ik pas later aan.
"Ja!" floepte ik er snel uit door zijn vraag heen of dat goed klonk. Een aantal seconden later realiseerde ik me dat het misschien een beetje onbeleefd geweest was.
"Ik bedoel; ja natuurlijk, heel graag." Ik voelde een blos op mijn wangen komen. Ugh, waarom moest ik nu weer gaan blozen? Bovendien, waarom moest ik nou zo'n ongemakkelijke flapuit zijn?
Ik wilde een kant op lopen en zette een aantal stappen, toen ik abrupt stopte. Ik weet niet eens welke kant ik op moest. Ik draaide me naar de jongen - die Dreven heette.
"Eh, welke kant is het op?" vroeg ik een beetje generend.
"Enne... Wat voor jongen is die Luke? Ik bedoel.. eh... waarmee heeft hij het zo zwaar?" vroeg ik vervolgens. Toen bedacht ik me plots dat dat misschien wel iets té nieuwsgierig was. "Of is dat iets tussen jullie?"
Nadat hij me bij mijn hand zonder ook maar enkele twijfel gepakt heeft - niet dat hij zou moeten twijfelen. Er is niets van liefde in het spel. Ik bedoel; hij gaat me gewoon naar de plek brengen waar we heen gaan. Dat ook niet met dubbele betekenis ofzo.
Ugh, laat ook maar zitten.
Nadat hij me bij mijn hand gepakt heeft om me mee te trekken naar de juiste richting, beantwoordt hij mijn vraag over wat Luke nou eigenlijk voor jongen is.
'Hij is uit Ierland, hij is heel aardig, alleen heeft hij enorme heimwee, meer weet ik niet echt, we zijn niet geweldig close, maar als mede Hufflepuffer voel ik het mijn taak om hem op te vrolijken en daarnaast vind ik het ook niet erg om te doen,' legt hij me uit, terwijl hij zijn schouders ophaalt. Aha, als hij zich verplicht voelt, zal ik dat ook wel moeten. Ik ben tenslotte ook Hufflepuffer.
'Daar heb je hem al,' laat hij me weten hij de jongen die Luke moet zijn, in het oog krijgt. Hij laat mijn hand los, rent naar de jongen toe en springt op zijn rug. Ik loop snel achter hem aan.
LUKYYYY!' hoor ik Dreven enthousiast zeggen, waarna hij een zoen op Lukes wang plant. Zei hij niet net dat ze niet geweldig close waren? Misschien lag het aan mij, maar dit zag er behoorlijk close uit.
'Chloe en ik zijn het opvrolijk team, we zijn voor noodgevallen om iemand te laten lachen en als onze mede Huffelpuffer komen we jou opvrolijken,' zegt hij als hij van Lukes rug afgegleden is.
Ik glimlach een beetje ongemakkelijk als Dreven zijn arm om me heen slaat en me naar zich toetrekt. Ik ben er nu wel achter dat deze jongen waarschijnlijk gewoon houdt van lichaamscontact. Zelfs als hij de persoon nog niet zo goed kent.
'Ja,' ben ik het enthousiast met Dreven eens. 'Ik ben Chloe en nieuw, maar gelukkig word ik al goed opgevangen door deze hier.' Ik leg mijn hand op Drevens hoofd.
Luke is echter een stuk minder enthousiast dan wij zijn, merk ik al snel. Hij wijst Drevens filmavondje dan ook af.
De jongen ziet er echt verdrietig uit. Ik heb nooit goed tegen verdrietige mensen gekund, zelfs mijn eigen droevigheid laat ik liever achterwege. Daarom geef ik hem dan ook meteen een knuffel als hij er voorzichtig om vraagt.
Als Dreven het doet, kan ik het ook. Toch?
'Maar een een film lijkt me wel echt een goed idee.' laat ik hem dan weten, nadat ik hem losgelaten heb. 'Je moet volgens mij gewoon even ergens anders aan denken. Natuurlijk helpt weglopen voor je problemen niet, maar als iets wat sterker dan jou is je achtervolgt, is het ook niet slim om te blijven staan. Het zal je verpletteren. Daarom kan je beter wegrennen in de vorm van iets gaan doen wat je afleidt.'
Ik stopte even met praten om adem te nemen en hem even aan te kijken. Ik vond het echt heel erg rot voor hem ook al kende ik hem pas even.
'Weetje' begon ik toen weer. 'Zeg jij maar wat je leuk vindt. Ik zal overal aan meedoen.'
Ik had verder toch niet zoveel te doen vandaag. Waarom zou ik mijn dag dan niet nuttig besteden aan een 'goede daad'? Toen bedacht ik me iets.
'Behalve als het iets met kippen te maken heeft.'
Luke ging niet echt op ons aanbod in en liep vervolgens gewoon weg. Sorry hoor, maar dat vond ik eerlijk gezegd een beetje raar. Wij deden aardige en hij weerde ons enkel zelfzuchtig en arrogant af. Nou ja, misschien hadden wij ons ook wel heel erg opgedrongen en had hij helemaal geen zin in ons. Niet dat ik dat niet begreep. Luke was niet de enige die geen zin in me had. Niet dat ik mezelf heel zielig vond en aandacht wilde hoor. Danny deed alleen gewoon heel raar. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, maar hij deed alleen maar boos en kortaf tegen me.
Dat vond ik best wel naar, maar het feit dat hij me niet vertelde waarom vond ik al helemaal vervelend. Ik bedoel; als hij me vertelde wat er aan de hand was, had ik er misschien iets aan kunnen doen.
Ik had hem dan ook op whatsapp gevraagd wat er aan de hand was, maar achteraf bleek ik mezelf heel erg op te drukken. Dat kreeg ik te horen van Danny, maar ook van Luke. Ik wist niet dat hij toegang had tot Dans telefoon en hoofd, maar als hij zich ermee wilde bemoeien moest hij dat maar doen.
Misschien hadden ze wel een beetje gelijk. Ik kon heel erg opdringerig zijn in mijn nieuwsgierigheid en zeker als het iets was waar ik iets mee te maken had en als het over mensen ging die belangrijk voor me waren. Ja, Danny was belangrijk voor me. Deze ruzie had mijn twijfels weggenomen, maar misschien een beetje te laat. Alhoewel, het was niet mijn schuld dat we nog niet zover gekomen waren. Danny had het ook nog niet zeker geweten.
Vandaag was het Sirius verjaardag. Ik wist niet precies hoe verjaardagen hier gevierd werden, maar ik gefeliciteerde hem in ieder geval net als velen anderen. Ondanks dat ik hem nog niet echt veel had gezien 'in het echt' vond ik hem wel aardig op whatsapp. Hij leek zich niet zoveel aan te trekken van al de dramatische gebeurtenissen die zich hier afspeelde.
Vandaag was het weer raak met Danny. Sorry, oke, het spijt me voor me afvragen wat er aan de hand is.
Gelukkig stuurde Dreven me een berichtje om te vragen hoe het met me ging en of ik zin had om wat leuks te gaan doen. Dat vond ik echt heel fijn. De rest van de school leek tegen me te zijn. Nou ja, dat begreep ik ook wel. Het idee dat ik iets heel erg verkeerd gedaan had, was een beetje in mijn hoofd rond gaant tobben en ik was er misschien wel een beetje aan gaan wennen. Danny en Luke hadden wel een beetje gelijk. Ik vroeg me ergens overigens wel een beetje af of die twee een relatie hadden ofzo. Wat ze nu aan het doen waren. Luke zou Danny toch niet zo manipuleren dat Danny voor altijd boos op me zou zijn, zodat hij hem zelf kon houden. Ik kon al dat gedoe met zijn vriendje ook niet meer bijhouden, dus misschien was het allang uit en kon hij nu op jacht naar zijn volgende slachtoffer. Arme Danny.
Ik verbaasde me er eerst wel een beetje over dat Dreven met me wilde afspreken, omdat ik nou niet bepaald het zonnetje in huis was en ik toch wel een beetje de slechterik was in dit alles. Afijn, ik beloofde hem wel naar hem toe te komen in de common room.
Daar was ik dan nu ook naar op weg. Ik hoopte op mijn weg geen mensen tegen te komen zoals Danny en Luke, maar in Frankies had ik ook niet zoveel zin. Volgens mij mocht zij mij ook echt niet. Ik voelde me niet al te best. Ik wilde gewoon dat alles tussen mij en Danny weer goed zou komen, maar hoe het er nu uitzag, zou dat nog lang duren. Ik had dan ook helemaal geen zin in onaardige en prikkende comments van anderen.
Ik kwam aan in de common room en daar zag ik Dreven. Ik stak mijn hand naar hem op en bracht het op om een glimlach op mijn gezicht te brengen - een nogal zwakke weliswaar.
'Kom hier,' zegt Dreven als ook hij mij ook in het zicht heeft gekregen. Langzaam loop ik naar hem toe. Niet dat ik bang of boos ben - in ieder geval niet op hem - maar ik had gewoon niet echt zin en energie om snel en enthousiast naar hem toe te lopen. Ik hoopte dat hij het niet zou zien als een aanslag op hem, want het kwam echt totaal niet door hem.
Eenmaal bij hem trok hij me op de bank en sloeg hij zijn armen om me heen. Wat lief. Ik liet me geknuffeld worden en ik glimlachtte naar hem.
'Luister alsjeblieft naar die idioten, oké? Het zijn gewoon een stelletje dramaqueens en jij bent veel meer waard.' vertelde hij me, maar ik wist niet zo goed hoe ik het moest vertellen. Ik bedoel; het was niet één iemand die het zei, maar het waren er een heleboel. Dan wordt het wel echt even een stukje geloofwaardiger.
'Heel lief van je, Dreve.' zei ik, terwijl ik zijn armen van me af haalde. 'Maar we gaan jouw dag niet laten verpesten doordat ik me toevallig even wat minder voel.'
Ik kon echt niet de hele dag blijven mokken en andere mensen ook slecht laten voelen. Misschien zou ik het zelf ook wel een beetje vergeten als ik zou doen alsof er niets aan de hand was. Bovendien kon ik mijn gevoelens toch niet helemaal laten beïnvloeden door een jongen? Als het een kip was, zou het nog kunnen, maar een pietpreutige kleine stomme lelijke irritante jongen? Nee, dat ging niet gebeuren.
Oke stop, hij was niet lelijk of stom of irritant en ook niet pietpreutig of klein, maar ik wilde zo graag dat ik hem kon haten of vergeten voor een tijdje. Ugh, ik haatte liefde. Want dat was het toch? - liefde - Tenminste, dat moest wel. Waarom zou ik me anders zo raar voelen?
Ik sprong op van de bank om maar gedachtengolf te dammen.
'Laten we iets heel leuks gaan doen!' zei ik - zogenaamd - blij. Ik wist niet zo goed wat we konden gaan doen, maar Dreven had vast wel een heel goed idee.
'Je verpest mijn dag niet Chloe. Het feit dat ik iemand vrolijk kan maken maakt mijn dag alleen maar goed,' worp hij tegen op wat ik zei. Poeh, die gast was echt hufflepuff. Ondanks dat ik nog niet heel lang op school zat, was ik er al wel een beetje achtergekomen hoe de afdelingen werkten, maar eigenlijk vond ik het een beetje onzin. Ik vond dat ik niet echt in mijn afdeling hoorde, maar het zou wel. Er waren hier wel aardige mensen en dat was het belangrijkste. Nou ja, niet iedereen was aardig, maar dat terzijde.
'Oké dan, maar als je erover wilt praten moet je het zeggen. Heb je zin in een potje toverschaak?' stelt hij dan voor. Gelukkig wil hij wat leuks gaan doen en gaat hij me niet zitten ondervragen. Dan voel ik me altijd zo ... Nou ja, ik houd er gewoon niet van als er heel veel aandacht naar mijn problemen toegaan. Er zijn altijd mensen die al die aandacht veel liever zouden hebben en het ook beter kunnen gebruiken en verdienen dan ik.
'Zal ik doen.' beloof ik hem. 'Eh, ja hoor' Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat het is, maar ik denk dat ik het wel zou kunnen. Ik kan ook normaal schaken - al ben ik daar niet heel goed in.
Dreven pakt een schaakbord en gaat weer terug op de bank zitten, terwijl ik lui op mijn kont blijf zitten.
'Je kent toverschaak toch wel?' vraagt hij me als hij echt helemaal zit, nadat hij een gevallen boek op de tafel gelegd heeft. 'anders kan ik het aan je uitleggen.'
'Eh, nou ik kan schaken, maar toverschaken deden we niet in mensenwereld' gaf ik aarzelend toe. 'Of mugglewereld, zoals het velen hier het waarschijnlijk noemen.'
Dreven is de stukken aan het uitstallen als hij me antwoordt. De stukken lijken eigenlijk niet heel anders dan het normale schaakspel, maar er zal vast wel iets mee zijn.
'Het is in principe hetzelfde. Je moet de koning van de andere schaakmat zien te zetten. Het enige verschil is dat de schaakstukken leven?'
Ik voel mijn wenkbrauwen omhoog gaan. Hoe bedoelde hij leven? Konden ze ook echt praten enzo?
'Ik zal het voordoen. Pion naar G6.' Als de pion ook nog echt naar de plek gaat, voel ik mijn mond openvallen. Eigenlijk zou het me niet meer moeten verbazen, maar toch vind ik het erg bijzonder.
'Het is eigenlijk een luie versie van schaken. Oh en kijk uit, want als de stukken elkaar kapotslaan - dat doen ze namelijk ook - dan kunnen er splinters in het rond schieten. Niet dat je straks iets in je oog krijgt. Dat willen we niet hebben.' Ik kijk van het bord, dat me zo verbaasde, op naar Dreven die me aankijkt met een lach. Hoe kan hij doen alsof dit zo normaal is? Dit is echt supergaaf! Eigenlijk vond ik het best wel raar dat mensen dit nog niet met hun magie - machines - uitgevonden hadden.
Stiekem vond ik het ergens ook een beetje eng. Als die poppetjes leefden en ingesteld waren om de anderen kapot te maken, zouden ze ons dan ook niet aan kunnen vallen?
Ik zie dat Dreven inmiddels zijn telefoon checkt. Ergens vind ik het een beetje onbeleefd, maar ach, hij is al zo lief geweest dat het er niet echt toe doet.
'Eh,' breng ik uit en ik kijk naar het bord zonder enig idee wat ik moet doen. Ik heb ooit weleens geschaakt, maar dat was nogal lang geleden en ik weet echt niet hoe al die vakjes heten.
Na even gestaard hebben zonder ook maar een enkele ingeving te krijgen, besluit ik om maar gewoon voor het simpelste te gaan. Mijn hand wil zich al naar de pion laten gaan, maar gelukkig herinner ik me op tijd dat ik lekker lui mag zijn.
'Pion naar G6' zeg ik dan. Als hij het doet, moet het vast wel een goede zet zijn. 'Orgineel hè?' voeg ik er een beetje lachend aan toe.
Ik trek mijn benen in kleermakerszit en knik met mijn hoofd naar hem. Ik weet niet waarom ik dat deed, want het moest er waarschijnlijk heel raar uitzien, maar ik negeer het maar eventjes.
'Jouw beurt' maak ik hem duidelijk, alhoewel hij dat waarschijnlijk ook wel doorheeft.
Terwijl hij nadenkt over zijn beurt, bedenk ik me dat ik wel meer over hem zou willen weten.
'En?' vraag ik hem. 'Hoe zit het eigenlijk met jouw leven? Met jou liefdesleven?'
Als Dreven zijn pion verzet en mijn pion slaat, kijk ik er een beetje beteuterd naar. Man, ik ben hier echt slecht in.
Dreven lijkt even over mijn vraag na te denken, waarna hij zijn schouders ophaalt en een beetje lacht.
'Welk liefdesleven?' vraagt hij me dan. Wow, heeft hij meerdere liefdeslevens? Wat een casanova! Of bedoelt hij het meer als...
'Op het moment hou ik me vooral bezig met school en vrienden,' vertelt hij me dan. Aha, mijn tweede vermoedens klopten dus.
'ik ben daar nu niet zoveel mee bezig. Ik zou waarschijnlijk toch niet zoveel tijd hebben voor een vriend of een vriendin, maar als ik een leuke jongen of meisje tegenkom, zou ik die kans zeker niet laten gaan.'
Oh, hij is bi. Het was niet alsof ik dat niet verwacht had of dat ik er iets tegen had. Ik had er gewoon nog niet echt over nagedacht. Ik zag Dreven echt gewoon als vriend, dus ik had er ook niet echt over na hoeven te denken.
Ik knik begrijpend, omdat ik het ook begreep - dat hij zich nu bezig hield met school en vrienden. Dat is ook gewoon veel rustgevender. Liefde geeft enkel stress.
'Maar ja,' gaat hij dan verder. 'dat dus.' Of begint hij weer opnieuw, dat kan ook.
'En jij? Nog leuke jongens of meisjes op het oog?' vraagt hij me dan en even laat ik mijn gedachten weer naar Daniël gaan. Ho, stop, nee die laten we niet binnen komen. Hij is vanaf nu verboden in mijn gedachten. Ik gedraag me ook alleen maar koel tegen hem. Alsof hij beter verdient.
Oke, dat doet hij, maar ik kan het gewoon niet opbrengen om warmere gevoelens naar hem te laten gaan, omdat ik weet dat ik dan op een gegeven moment mezelf niet meer kan stoppen en ik misschien wel in huilen bij hem uit zou barsten.
Ach, wat gevoelig en dramatisch toch weer. Het was gewoon over en uit. Hij is een lul.
'Nou, buiten Justin Bieber is er niemand die mijn hart laat springen.' besloot ik.
Ik verzette een random pion, toen Dreven opmerkte dat ik aan de beurt was. Ja, weet ik veel wat ik moest doen.
Dreven is verbaasd over mijn mening over Justin Bieber. Nou, sorry hoor, maar ik vind zijn liedjes leuk en hij ziet er toch best wel goed uit? Ik bedoel; zie die ogen, dat haar, die benen... Bovendien ook nog best wel onbereikbaar, wat aan de ene kant natuurlijk erg jammer is, maar aan de andere kant een groot voordeel. Dan kan hij je hart tenminste ook niet breken. Niet dat ik verliefd ben op hem hoor, maar een simpele crush kan toch wel?
Dreven zet zijn pion, waarop de mijne in stukken breekt. Ik schrik een beetje. Niet om het feit dat hij mijn pion schaakt, dat had ik allang verwacht, maar omdat mijn pion in stukken breekt. Ergens had ik het wel kunnen verwachten, maar toch roept dit allerlei vragen bij mij op. Kun je dit spel hierna dan nooit meer spelen? Worden de stukken na het spelen weer heel? Als ze "leven" doet het dan ook pijn?
'Sorry' verontschuldigt hij zich. Ik glimlach naar hem en houd mijn schouders op om te tonen dat het niet uit maakt. Weer zet ik gewoon een random pion, want ik begrijp er echt helemaal niets van.
’Hee, ga jij eigenlijk nog naar het feest van Sirius Black?’ vraagt Dreven me dan. Eerlijk gezegd wil ik er wel heen, maar nu ben ik met hem bezig en dat vind ik eigenlijk ook wel erg gezellig en ik had de hele tijd niet aan het feest gedacht, dus mij maakte het niet zoveel meer uit. Bovendien was Danny op het feestje, als ik het goed had en ik had nou niet bepaald veel zin om hem tegen het lijf te lopen.
'Mwah, ik weet niet. Het lijkt me wel even leuk, maar sommige mensen kom ik ook liever niet tegen.' Ik keek hem aan met een blik van 'je-weet-wel-wie'. Het was ook niet alsof Sirius zo'n goede vriend van me was, maar op whatsapp had hij me heel aardig geleken en ik vond het toch wel aardig om even te gaan.
’Misschien ga ik wel gewoon vroeg naar bed, gezien morgen Hogsmeade is en ik niet zo veel zin heb in een feestje,’ vertelde Dreven me toen. Oh jammer, anders hadden we samen kunnen gaan. Ik voelde dat mijn gezicht op een teleurgestelde blik stond, dus liet deze snel mijn gezicht verlaten om plaats te maken voor een glimlach.
'Jij bent weer trouwens.'
’We kunnen wel eventjes gaan als je wil? Ik kan zien dat je teleurgesteld bent,’ stelde Dreven voor met glimlachje op zijn gezicht. Of die gemeend was, wist ik echter niet zo goed. Ik wilde hem niet meetrekken als hij geen zin had, maar als hij het zelf voorstelde...
Ik twijfelde ergens toch nog wel, want Danny tegenkomen was dus echt niet iets waar ik op het moment zin in had. Maar was hij überhaupt wel op het feestje? Bovendien wilde ik hem niet laten denken dat ik zwak was of me slecht voelde. Nee, ik moest gewoon gaan.
Inmiddels zag ik dat Dreven alweer een volgende zet gedaan had. Weer glimlacht hij naar me, waarvan ik hoop dat het wel gemeend is. Ik vind hem heel erg aardig, maar als dit alles allemaal fake zou zijn, zou ik daar niet zo blij van worden. Ach, hij was een leuke, eerlijke, lieve jongen. Hij zou het vast wel menen.
Ik staar naar het schaakspel in de hoop plots een superinzicht te krijgen in het spel en allemaal geweldige strategieën te bedenken, maar jammer genoeg - en niet heel verbazingwekkend - bleef mijn hoofd net zo leeg als daarvoor. Net als de beurt ervoor verzette ik dus maar een random pion in de hoop dat het een goede zet geweest was.
’Weet je wat,’ Ik keek vragend naar hem op toen hij me uit mijn gedachten haalde. ‘we kunnen ons potje morgen wel afmaken,’
Meent hij dit? Ik vond het eigenlijk nogal gemeen om nu van hem weg te gaan. Hij had gelijk; ik wilde graag naar het feest, maar om hem nu hier achter te laten vond ik ook zo lullig. Ik beet even twijfelend op mijn lip, terwijl ik een beetje aan mijn handen frummelde.
‘Ik ben toch erg moe, dus misschien ga ik gewoon slapen en dan kan jij even langs Sirius gaan om hem te feliciteren.’ Nog even twijfelend keek ik opnieuw naar hem op. Ik onderzocht een beetje of dit waarheid was. Ik bedoel; ik wilde hem graag geloven, maar ik wilde ook niet zomaar weggaan.
'Weet je het zeker?' vroeg ik hem dus maar weifelend. 'Je hebt gelijk dat ik graag naar het feest wil, maar ik vind het ook zo stom om nu maar zomaar weg te gaan.' biechtte ik op. Ik vond het het eerlijkst als hij dit zou weten.
'Ik vond het heel leuk en gezellig vanavond, maar als ik eerlijk mag zijn - ik begrijp niks van schaken.' Ik glimlachtte een beetje ondeugend naar hem.
Ik stond op van de bank om het spel maar op te ruimen. Daar zouden we waarschijnlijk toch niet meer door mee gaan. Toen het weer op zijn plaats stond, liep ik terug naar Dreven. Ik pakte zijn hand en trok hem van de bank af.
'Laten we dan op zijn minst wel samen lopen.' Stelde ik voor. 'Als je daar nog zin in hebt?'
Ik opende mijn ogen en wist de eerste paar seconden niet waar ik was. Ik herkende de kamer niet, of tenminste niet in die korte tijd.
Tot ik onder mijn hoofd iets zacht voelde, wat tegelijkertijd ook hard was. Langzaam, doordat ik nog slaperig was, liet ik mijn hoofd van het dubbelvoelige voorwerp af.
Zo snel als ik kon zijn wanneer ik net wakker was, begreep ik al waar mijn hoofd op gelegen had - of eerder; op wie. Geschrokken sprong ik op van het bed in de poging Jase niet wakker te maken. Ik moest hier zo snel mogelijk weg, dit was gewoon genant. Ik had nog wel aan Blake beloofd dat...
Wacht, er was helemaal niks gebeurd. De vorige avond kwam in korte beelden weer terug in mijn hoofd. Vooral veel gelach en onschuldig gepraat. Oke, we hadden elkaar soms misschien een beetje geplaagd en had een geweldige avond gehad, maar ik had het beloofd aan Blake en zou me daar ook aan houden. Niet dat ik iets van plan was als ik vrij stond van haar woord, wat niet als een belediging voor Jase bedoeld was.
Ik liep terug naar het bed om Jase in zijn wang te prikken, om hem te wekken. Vandaag zouden we naar Hogsmeade gaan, waar een heleboel roerend enthousiaste woorden over uitgesproken waren. Ik was er nooit geweest en wist dus niet wat ik moest verwachten, maar aangezien Jase er vast ook graag heen zou gaan, liet ik hem niet door slapen, wat ik normaal wel gedaan had.
Eenmaal dicht bij hem, besloot ik een veel betere manier om de jongen wakker te maken. Ik liet mijn lippen langzaam en voorzichtig naar zijn oor gaan. Hij mocht niet nu al wakker worden.
'ER STAAT EEN WOEST BEEST VOOR DE DEUR!' riep ik in zijn oor. Het was niet echt mijn intentie om hem bang te maken - ik wist ook niet of hij dat zou worden. Het was gewoon het eerst wat in mijn hoofd op kwam. Hij zou het vast superfijn vinden om zo wakker te worden.
Als gevolg van mijn super comfortabele en vredige wakkermaking, rolt Jase het bed uit de grond op. Hij lijkt nog half te slapen als hij warrig en zich niet bewust van de situatie opkrabbelt van de vloer, terwijl hij een slaperig en mompelend 'Waar?' uitbrengt. Verdwaasd kijkt hij rond in zijn kamer, maar het besef lijkt hem nog steeds niet te krijgen.
Dan vallen zijn ogen op mij en hij blijft naar me staren voor een aantal seconden. Een giechel die ik niet kan onderdrukken, hoor ik mijn mond uit vliegen.
Echter zegt hij geen woord, om zich om te draaien voor een beker water en een aspirine, wat ik heel goed begrijp met die kater die hij lijkt te hebben. Zelf voel ik me op en top, maar dat is ook niet zo raar als je niets drinkt behalve frisdrank en water.
Jase ogen gaan weer naar mij en ik kijk hem met een verlegen glimlach aan. Het lijkt alsof hij diep nadenkt over iets en voor een seconde vraag ik me af of hij vergeten is wie ik ben. Ik schudt de gedachte weg. Tuurlijk niet, we hadden het hartstikke leuk gisteravond. Dat vergeet je toch niet zomaar?
'Hey goedemorgen,' zegt hij dan eindelijk met een vreselijk brakke stem en een waterige glimlach op zijn gezicht.
Jase wankelt naar me toe om me een knuffel te geven. Even weet ik niet wat ik moet doen, maar dan realiseer ik me dat het alleen maar vriendschappelijk is, totaal vriendschappelijk. Het kan dus geen kwaad.
'Goed geslapen?' vraagt hij me dan met een nog even slechte stem. Arme jongen. Ik voel een beetje van zijn gewicht op mijn steunen. Fijn, ik ben dus benoemd tot zijn steunpilaar.
'Ja hoor,' antwoord ik vrolijk. Ik heb heerlijk geslapen in zijn bed. Dat klinkt verkeerd. Niet meer denken of zeggen.
Ik probeer hem in de knuffel goed te ondersteunen en loop zo langzaam met hem terug naar zijn bed. Als steunpilaar kan ik mijn werk maar beter zo goed mogelijk doen, niet?
'Als jij nou lekker blijft zitten,' stel ik voor als ik hem op zijn bed geplaatst heb. Ik loop naar een kast die wel zijn kledingkast zou kunnen zijn. 'pak ik je spullen voor je en help ik je, wat vind je daarvan?'
Ik vind dat ik hem best mag helpen. Ik ben niet zijn dienstmeid ofzo, maar ik heb het gevoel dat wij best wel eens vrienden zouden kunnen worden, ook al was hij dronken de vorige avond. Vrienden mag je helpen, toch?
Bovendien was hij superbrak en voelde ik me prima. Ik dronk bijna nooit wat. Daardoor had ik dan ook nooit zulke katers, of uberhaupt katers. Buiten dat, maakte ik mijn hersenen natuurlijk niet kapot met alcohol, maar dat maakte me niet zoveel uit, mijn hersenen waren toch al niet zo geweldig. De voornaamste reden was eigenlijk dat ik alcohol niet te drinken vond. Bier, wijn, rosé, mixjes, shotjes, cocktails; allemaal ew. Ik hield het maar gewoon bij een colaatje, wat ik eigenlijk wel prima vond.
Ik trek de kast open om mijn vermoedens goed te doen als ik zie wat er in de kast ligt; kleding.
'Wat wilt u vandaag aan, Sir?' vraag ik Jase met een glimlachje, terwijl ik me weer naar hem omdraai.
Alhoewel ik wilde dat hij gewoon lekker bleef zitten, zodat ik hem goed kon helpen en hij nog even uit kon rusten, stond hij toch op en liep hij naar me toe. Hij pakte zelf een ander shirt en liet me weten dat hij er - natuurlijk - een broek bij aan wilde.
Ik gaf hem een random broek aan, al had hij deze nu ook wel zelf had kunnen pakken.
'Hey, ik vroeg me af; ik ga zo ontbijten met Blake en als je nog geen plannen hebt mag je mee.' Stelde hij me vriendelijk voor. Twijfelend beet ik op mijn lip. Het leek me erg leuk en gezellig, maar aan de andere kant ook nogal ongemakkelijk. Ik was al veel verder gegaan dan dat ik dacht dat Blake zou willen, al was er niets ergs gebeurd.
'Ik denk dat ik daar nee tegen moet zeggen.' zei ik en ik ging op het bed zitten, terwijl ik hem aankeek. 'Ik denk dat je vriendinnetje dat niet zo leuk zou vinden.'
Na een aantal seconden gezeten te hebben, stond ik op om naar zijn badkamer te lopen. Ik moest niet echt naar de wc of iets anders doen, maar ik vond het ook zo onbeleefd om recht voor zijn gezicht mijn telefoon erbij te pakken.
Eenmaal op de badkamer deed ik dus wel wat ik anders zo onbeleefd vond. Ik ging naar whatsapp en stuurde daar een berichtje naar Daniel.
<< are you going to Hogsmeade today?
>> I don't now yet. Why?
<< i wanna talk
Zo sprak ik met hem af op de binnenplaats. Ik deed mijn telefoon uit en stommelde de badkamer uit. Ik kwam weer in Jase' kamer, waar hij nog was.
'Ik moet gaan. Veel plezier met Blake.' mompelde ik snel en ik liep de kamer uit. Ik wilde op dit moment gewoon heel graag met Danny praten. Ik wist bijna zeker dat het niets meer ging worden, maar ik wilde niet langer meer in ruzie zijn met hem.
Al snel stond ik op de binnenplaats, Danny was echter nog nergens te zien. Zo snel was ik toch ook weer niet geweest? Oke, misschien wel een beetje, moest ik toegeven. Ik wachtte nog even, maar toen het wachten me begon te vervelen, stuurde ik de jongen een berichtje op whatsapp met de vraag of hij nog zou komen.
Ik wilde niet zeuren of hem opjagen, maar ik had gewoon geen zin om nog langer te wachten. Al zou ik het waarschijnlijk wel gedaan hebben, zo graag wilde ik dit nu gewoon even uitpraten.
Na nog eens vijf minuten zag ik Daniel - ik zal niet zeuren over hoelang het duurde - aan komen lopen. Hij propt het laatste stukje van zijn brood naar hem toe. Ik glimlach naar hem als hij zo dicht bij me staat dat hij de glimlach kan zien.
'Howdy' groet hij me als een soort cowboy en mijn glimlach vergroot.
Hij lijkt echter minder opgewekt en tevreden over dit gesprek. Hij zet zijn capuchon op en zijn stem klinkt niet al te blij als hij me vraagt waarover ik wilde praten.
Ik schaapte mijn keel, terwijl ik een paar seconden naar de grond keek. Ik had besloten mijn schuld te bekennen. Het was niet persé alsof ik hier volledig achterstond en het overeenkwam met mijn mening, maar ik wilde dit gewoon niet. Ik had Daniel meegemaakt als een heel aardige jongen en wilde hem ergens - ook al voelde het na ons begin als poging tot dating - wel als vriend.
'Sorry' begon ik, mijn hoofd weer naar de jongen richtend. 'ik heb me echt heel kinderachtig gedragen. Je had gelijk. Ik heb je gepusht en dat had ik niet moeten doen.'
Ik schoof een beetje met mijn voeten over de grond. Ik was namelijk best zenuwachtig over hoe hij zou gaan reageren.
'Wil je nog vrienden zijn?' Mijn hoofd was inmiddels weer naar de grond gericht. Ik keek Danny gespannen aan vanuit mijn bovenste ooghoeken.
Ik stond haast stijf van spanning te wachten op Dans antwoord. Ik hoopte dat hij hier positief op zou reageren, maar ik wist eerlijk gezegd echt niet wat er nu zou gebeuren.
Ik keek Daniel inmiddels niet meer aan, te bang voor hoe hij zou reageren. Aan zijn adem hoorde ik dat er maar een kleine kans was dat dit positief zou zijn.
'Ben je- Ben je helemaal gek geworden?' Jep, dat was niet positief. Ik kromp een beetje ineen en hief mijn hoofd langzaam naar hem op. Hij had nu een houding die te vergelijken was met een kwade kat. Waarschijnlijk voelde hij zich ook zo.
'Ik- Ik heb het geprobeerd. Ik heb geprobeerd om een soort van vriendschap tussen ons te krijgen na alles wat er gebeurd is, maar je bleef moeilijk doen,' Au, zijn ogen deden me eigenlijk best wel pijn, al was het voor mijn gevoel niet helemaal waar. Niet dat dat nu ook maar een klein beetje belangrijk was.
'Nu je je fout toegegeven hebt verwacht je zeker dat ik je alles vergeef? Nou, mooi niet. Je hebt me pijn gedaan Chloe. Hoe graag ik ja zou willen zeggen, ik zal er altijd aan herinnerd worden dat je in eerste instantie niets met een mogelijke vriendschap te maken wilde hebben,' Ik voelde halverwege deze woorden mijn tranen over mijn wangen stromen. Ik wilde dat alles weer goed tussen ons was. Het maakte me allang niet meer uit of ik nou gelijk kreeg of niet. Hij had ons dan misschien nooit als vrienden gezien, ik wilde deze vriendschap niet opgeven.
Machteloos keek ik toe hoe hij zich omdraaide om weg te lopen. Ik wist dat het niet slim was om hem terug te horen of achter hem aan te lopen, maar ik wilde ook niet dat het eindigde zoals dit.
'Daniel' zei ik zacht, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen gleden. Ik moest dit goed doen, ik moest nu de juiste woorden kiezen. 'Het spijt me echt heel erg en ik hoop dat je goed eindigt met wie dan ook.' zei ik welgemeend.
MODERN MARAUDERS CHRISTMAS CAROL
Nadat ik over de gangen gerend was, kwam ik eindelijk aan bij mijn slaapkamer. Enigszins in de war opende ik de deur om naar mijn bed te rennen en daar op neer te ploffen om tot bedaren te proberen te komen. Er was niemand anders te bekennen, wat me niet echt verbaasde en wat ik ook wel fijn vond. Nu kon ik tenminste rustig in mijn eentje even goed op een rijtje zetten wat er nou allemaal precies gebeurd was, want dat was voor mijn gevoel niet zomaar wat.
Het was begonnen als een normale gezellig leuke vriendschap, met Jase niet te vergeten. Het was echt hartstikke onschuldig geweest. Ja oke, hij had foto’s gestuurd van een geweldige sixpack en we hadden misschien dingen tegen elkaar gezegd die heel misschien wat verder gingen dan enkel een vriendschap, maar zo was Jase gewoon, toch? Daar was ik niet anders in dan alle andere vrienden, vrouwelijke vrienden van Jase.
Waarom had Blake mij dan allemaal berichten gestuurd? Berichten met een enigszins dreigend toontje, die mij eigenlijk steeds slechter laten voelen.
Eerst zag ik het als een soort grapje. Ja, ik wist dat er een heleboel dingen gebeurd waren tussen Blake en Jase die veel meer dan enkel vriendschap hadden betekend, dus ik begreep best dat ze jaloers kon zijn, maar dat was echt niet nodig. Jase zou echt nooit wat in mij zien en zeker niet met al die andere meisjes die aan zijn voeten lagen. Vond ik hem leuk? Weet ik veel, misschien, een beetje… Ik zag hem gewoon niet zo. Jase en ik waren hele goede vrienden en dat zou ik echt niet met zoiets stoms willen verpesten, wat het zeker zou doen. Jase zou mij echt never nooit niet op die manier zien. Ho stop, niet denken dat ik verliefd op hem was, want dat is dus niet zo.
Afijn, de berichtjes kwamen steeds beter binnen bij mij, ik begon ze steeds serieuzer te nemen. Alhoewel ik niet alles precies begreep, maakte het me wel bang en zeker met die jongen die vermoord was. Zou hetzelfde met mij kunnen gebeuren? Volgens Blake wel, haar exacte woorden waren geweest; "I might not be the one to finish you, but i know plenty of people who will"
Alhoewel ik het één nu wel met het ander verbond, zonder zeker te weten of dat eigenlijk wel goed was, kon ik niet geloven dat Blake iets met de moord op de jongen te maken had. Daar zag ik haar gewoon niet voor aan. Voor het gedoe met Jase heb ik haar nooit echt goed leren kennen, maar ik zag haar altijd als een aardig persoon, wat dus absoluut niet aansloot bij deze doorzichtige vermoedens.
Ik kroop onder mijn dekens en pakte mijn telefoon erbij om twitter te openen. Ik had Jase al geblokt op de weg naar de kamer, zodat ik dat gestopt had. Ja natuurlijk vond ik het rot voor hem, alhoewel hij waarschijnlijk een enkele minuut treurde om vervolgens weer door te gaan, als het niet al veel minder was. Ik kon het gewoon niet door laten gaan. Ik wilde er niet aan denken wat er zou gebeuren als ik dat deed.
Ook Blake vermeed ik, ik besloot om voor een persoon te gaan waarmee ik het wat luchtiger kon houden; Lana, al bleek al snel dat ik helemaal niet in de stemming was voor een luchtig gesprek. Ook dit gesprek eindigde bij alles wat erin mijn hoofd rond spookte en eerlijk gezegd raakte ik alleen maar meer overstuur. Of ik me aanstelde? Ik wist het niet en eerlijk gezegd maakte het me ook niet zoveel uit. Ik was op het moment gewoon even helemaal radeloos.
Lana raadde me aan om Jase te unblocken, maar ik wist het echt niet. Zou dat het niet allemaal nog veel erger maken? Ze overtuigde me dat zij me zou helpen, maar niet alleen met deze problemen, ook met het toveren. Doordat ik hier nog niet zolang op school zat, was het eigenlijk allemaal nog wel erg lastig en dat maakte me soms onzeker. Lana maakte me echter wel weer een beetje blij. Heel fijn dat ik zo'n lieve vriendin had, dat maakte het allemaal toch net wat minder erg, wat toch erg fijn was in deze kerstvakantie.
Ik besloot uiteindelijk toch maar te doen wat Lana me aanraadde; ik unblockte Jase. Ik wist echter wel dat het hem waarschijnlijk niet veel uit zou maken. Ik was echt heel raar van hem weggerend, de great hall uit en had hem gelijk geblockt. Ach, we zouden wel zien...
Ik bleef nog even wikkend, wegend en wachtend voor iets beters op mijn bed zitten, toen ik plots een onverwacht bericht van Blake binnenkreeg. Ik had haar misschien een beetje heel erg desperate gevraagd of het nu goed was nu ik hem geblokt had. Ze had het geaccepteerd, wat mij ergens ook wel rustiger gemaakt had. Weliswaar was dat nu niet meer het geval door de boost zelfvertrouwen die ik door Lana gekregen had, maar dat wist Blake niet, behalve als ze een ninjahacker was, wat ik eerlijk gezegd niet echt achter haar zocht. Wie zei dat ze niet hartstikke blufte? Ik moest me er gewoon minder zorgen over maken.
Omdat ik na al dit ergens wel de behoefte had Jase even te zien en ik dit bovendien niet zomaar digitaal wilde bespreken. Ik besloot terug te keren naar de great hall, waar hij volgens mijn vermoedens nog wel rond zou hangen.
Na nog even een blik in de spiegel geworpen te hebben om mijn haar en ogen, die een beetje verwilderd waren, weer op orde te stellen, vertrok ik naar de great hall.
Daar kwam ik na een niet zo'n lange tijd, doordat ik gerend had, aan. Zonder veel te zoeken, had ik de jongen die ik op het moment zo graag wilde zien, gevonden. Alleen was hij echter niet. Niet dat ik dat verwacht had hoor; Jase was niet bepaald het persoon dat je alleen zou zien. Gelukkig waren de personen die bij hem stonden niet de ergsten, eerder het tegenovergestelde.
'hey' zei ik een beetje verlegen toen ik schoorvoetend bij Alice, Lana, twee meisjes wiens naam ik niet kende en Jase was gaan staan. Ik glimlachtte zwakjes een dankbare glimlach naar Lana, want zonder haar had ik immers nood de moed gehad om weer hierheen te komen. Jase durfde ik echter niet aan te kijken.
'ik eh' begon ik in een poging Jase even voor mezelf te krijgen, die met deze woorden alleen natuurlijk fataal zou mislukken. Ik keek naar Jase' voorhoofd om zijn gezichtsuitdrukking niet te hoeven zien. Ik haalde even diep adem, waarna ik zijn hand vastpakte zodat ik hem even later mee zou kunnen trekken.
'Ik wil even met je praten' Ik nam hem mee naar een wat afgelegener plekje waar ik hem even voor mij alleen zou hebben en waar Blake - voor wie ik enigzins nog angst had - ons niet zou kunnen zien.
'Ik eh' zei ik weer, omdat ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik moest zeggen, terwijl ik mijn blik opnieuw naar de grond niet gaan. Dat die prachtig was, was me eigenlijk nog niet eerder opgevallen.
Dan is Jase degene die iemand meetrekt; hij trekt me mee naar een bankje waar hij op gaat zitten met mij naast zich. Hij plaatst zijn vinger onder zijn kind om mijn blik te trekken als hij begint met praten. Ik ben eigenlijk heel erg blij en dankbaar dat hij het praten even van mij overneemt. De spanningen namen hoog op, wat eigenlijk nogal best wel heel erg mutsig was. Ik wilde dit gewoon niet verkeerd doen.
'hey' Er staat een zwakke glimlach op zijn gezicht, die iets in me een beetje laat opbloeien. 'Het spijt me als ik iets heb gedaan waardoor je geen vrienden meer wilt zijn. Beloof me alleen dat je – je niet al te veel angst laat aanjagen door Blake. Ik weet niet wat er met haar aan de hand is, maar ze heeft geen reden om je zo te behandelen.'
Hij denkt toch niet dat hij hier schuld aan heeft? Het ligt dus echt absoluut niet aan hem. Het is aan een paar mensen toe te schuiven, waarschijnlijk het meest aan mij, maar echt niet aan hem. Ik vond het gewoon moeilijk.
Na even stil te zijn, maakte ik mijn lippen nat om hem te antwoorden; 'Jase, kijk me aan. Het is absoluut niet jouw schuld, jij kan er niets aan doen. Ik... Het komt vooral door mij en een beetje door Blake, die mij inderdaad een heleboel angst aangejaagd heeft en vooral nu die jongen vermoord is. Natuurlijk geloof ik niet dat zij daar iets mee te maken zou kunnen hebben, maar zorgt wel voor een heleboel gedachten. Ik weet zeker dat zij het niet goed zou vinden, maar natuurlijk wil ik nog vrienden met je zijn.'
Het werd warm in me tijdens het uitspreken van deze woorden en eventuele gevoelens liepen op, maar ik vond Jase niet leuk. Die gedachte liet ik mezelf goed indringen, omdat ik wist dat dat het best zou zijn.
Ik sloeg enigszins onwennig mijn armen om hem heen voor een knuffel. Ik wist niet of hij het zou accepteren, maar ik had daar op het moment toch echt wel even behoefte aan en zoals wel meerdere mensen deden, voldeed ik mijn behoeften.
Gelukkig wordt mijn knuffel beantwoord en voel ik even later ook zijn warme gespierde armen om mij heen vallen. Pft, het was al ongemakkelijker, maar het was echt nog tien keer zo ongemakkelijk geweest als hij zich als een rare paalvis ging gedragen in onze knuffel, wat hij dus tot mijn geruststelling niet deed. Dat hij zijn armen om me heen sloeg was voor mij een teken dat het weer goed was. Oke, als iemand je een knuffel gaf, knuffelde je meestal terug, maar ik zou absoluut geen knuffel geven aan iemand wie ik duidelijk wilde maken dat ik niets met dat persoon te maken wilde hebben. Tenminste, dat dacht ik. Het was niet alsof ik er van te voren over nagedacht had of het eerder meegemaakt had. Nee, geen sarcasme, echt.
'Het is al goed, vergeven en vergeten?' Jase stelt me nog meer gerust met deze woorden. Ik ben echt heel erg blij dat hij er verder geen drama van maakt. Ik weet niet of ik dat aangekund had. Nee oke, dat is overdreven; ik had het in ieder geval wel erg vervelend gevonden.
Wat er daarna kwam, liet mijn wangen in een mum van tijd rood worden. Ik probeerde het nog tegen te gaan door de schrik en verrastheid heen, maar het leek alsof de rode kleur een snelheid had die sneller dan licht was, waardoor dat tegenhouden fataal mislukte; Jase plantte een zachte kus op mijn hoofd.
Gelukkig wist ik mijn hersenen wel op orde te houden, wat ook niet echt heel erg knap was. Ik bedoel; het zou me toch niet door de war moeten maken dat Jase mijn hoofd een kusje geeft, we zijn vrienden, die doen dat toch? Zo was Jase gewoon. Hij deed dit met iedereen. Hij zou immers ook met Lana op date gaan. Als vrienden weliswaar, wat dus ook aangaf dat hij zulke dingen gewoon met vrienden deed. Hoe jammer ik het ook zou kunnen vinden, ik betekende niets meer dan één van zijn andere vrienden, waarschijnlijk stond ik zelfs ergens onderaan het lijstje.
Dat ik hierover nadacht, gaf me eigenlijk een antwoord op de vraag waar ik liever geen antwoord op had gevonden; ja, ik had gevoelens voor Jase. Gevoelens die verder gingen dan vriendschap. Gevoelens die beïnvloed werden door zijn lach, stem en humor, die geteisterd werden door iedere keer dat hij met een ander meisje was. Ugh, ik haatte mezelf op het moment van de complete realisatie. Ik wilde hem niet leuk vinden. Ik wilde gewoon vrienden blijven.
Ik duwde de gedachten weg en maakte plaats voor een plannetje dat zich in mijn hoofd begon te vormen. Ik wist dat het misschien wat minder leuk voor Jase zou zijn, maar volgens mijn gevoel was dit plan erg goed en het juiste om te doen op dit moment. Zeker als ik Jase vaker wilde blijven zien met Blake op de loer.
'Zien we elkaar later weer?' vroeg ik Jase met een zwak glimlachje, terwijl ik opstond van de bank om opnieuw zijn hand vast te pakken en hem dit keer weer terug te trekken naar de great hall. Daar ging ik tegenover hem staan en keek hem boos aan.
'Wat ben jij een lul!' riep ik zo hard mogelijk door de hal, waarna ik hem in zijn gezicht sloeg. Zonder nog een enkele blik achterom te werpen naar Jase, die waarschijnlijk erg verbaasd was door deze actie, liep ik de great hall door om een opvallende exit te maken.
Ik hoopte vurig dat het veel leerlingen opgevallen was en hoopte ook dat, alhoewel ik haar echt enorm verafschuwde, iemand Gossip Girl zou inlichten over onze "ruzie".
Aan de overkant van de great hall hield ik stop. Ik liep nu wel ergens heen, maar wat was dat ergens eigenlijk? Ik had niet met iemand afgesproken en waar mijn vrienden waren wist ik ook niet - niet dat ik er nu zoveel had, maar van degene die ik vrienden kon noemen wist ik de precieze locatie niet.
Ik draaide me om en keek de great hall door om erachter te komen dat het groepje waarbij Jase gestaan had, inclusief Lana er nog steeds zat. Ik besloot om maar gewoon naar hen toe te gaan, het zag er wel gezellig uit. Stiekem zou ik het liefst naar Jase toegaan, maar dat was natuurlijk niet het allerslimste om te doen. Bovendien zou het erg raar zijn om terug te gaan nadat ik hem in zijn gezicht geslagen heb en weggestormd ben.
Terwijl ik terugliep door de great hall naar het groepje ging mijn blik onbewust terug naar de plek waar ik Jase hoogstwaarschijnlijk een rode plek op zijn gezicht geleverd had. Daar zag ik iets wat ik eigenlijk niet verwacht had. Jase stond er nog, maar hij was niet alleen. Naast hem stond het persoon dat ik het minst graag naast hem zou zien staan; Blake. Ik wist niet echt meer wat ik moest denken over wat Jase van haar vond. Het was allemaal nogal verwarrend geweest, maar eerlijk gezegd zou ik toch het liefst willen dat Blake iets minder aantrekkelijk was. Niet dat ik me tot haar aangetrokken voelde - zeker niet - maar Jase vond dat - ik wist het bijna zeker - vast wel.
Ook zag hun gesprek er in zekere zinnen niet negatief uit als in dat het misschien zelfs wel positief genoemd kon worden. Ik wendde mijn blik even af. Ik moest hier niet over nadenken. Nu ik wist dat ik Jase misschien wel leuker vond dan verwacht, betekende niet dat hij daar rekening mee moest houden, of überhaupt kon; ik had het hem immers niet verteld.
Ik was inmiddels bij het groepje aangekomen. Ik glimlachtte terwijl ik hen even groette en bij Lana ging staan. Het gesprek dat er gevoerd werd volgde ik echter niet echt. Ik kon mijn nieuwsgierigheid en jaloezie niet tegenhouden; mijn ogen gleden weer naar Jase en Blake. Daar zag ik iets wat me aangaf dat ik mijn nieuwsgierigheid misschien toch beter had kunnen negeren. Hun lippen gingen namelijk niet meer op en neer van het praten, ze stonden een stuk dichterbij elkaar dan eerder. Ze zoenden. Au.
Ik rukte mijn blik van ze af. Ik moest mijn gedachten afleiden. Ik wist dat dit misschien niet het aller vriendelijkst was om te doen, maar ik besloot het gesprek in te vallen.
'Sorry, maar waar hebben jullie het over?' Ik verontschuldigde met een klein glimlachje.
ff kieken of dr in topic 1 van christmas carol niet nog iets staat
Na een dag van vrijwel niets doen besloot ik toch maar eens mijn schoolgenoten op te gaan zoeken op het feest dat gehouden ter ere van iets. Ik wist niet wat dat iets was, maar het was vast iets. Alhoewel er in de groep gezegd werd dat het niet echt de moeite waard zou zijn, kon het me er niet van te weerhouden toch een kijkje te komen nemen. Na een dag niets doen op je kamer is er bijna niets wat nog saaier kan zijn.
Het eerste wat ik opmerkte toen ik aankwam in the great hall, was dat er blijkbaar een dresscode was. Het was ergens ook best logisch dat je je netjes aankleedde voor een feest. Het was echter niet iets geweest waar ik veel over na gedacht had voordat ik hierheen kwam.
De eerste persoon die ik herkende na even rond gekeken te hebben, was — natuurlijk — de persoon die ik nu even beter niet kon zien. Echter was dat niet iets waar ik over na dacht op dat moment.
'Jase!' riep ik en zette een paar stappen in zijn richting. Hij zat aan de zijkant van de zaal bij een tafeltje. Na die paar stappen zag ik dat hij er niet alleen zat. Ik kon ook zien dat wie er naast hem zat niet bepaald een persoon was die ik graag wilde zien nu. Blake.
Het was niet dat ik bang voor haar was of haar probeerde te ontlopen. Het was meer dat ik geen drama wilde veroorzaken en ook geen zin had om ook maar iets van drama verwikkeld te zijn.
Daarom draaide ik me om en liep zo snel mogelijk van de twee weg alsof ik niets gezegd had. Ik liep naar de andere kant van the great hall om daar op een stoel neer te ploffen. Vanaf daar zou ik het allemaal even wat beter kunnen bekijken. Waar waren al mijn vrienden heen? Jase was druk met andere dingen, maar waar was Jil? Lana? Maia? Misschien waren ze net als ik eerst niet gegaan of waren ze druk met andere mensen.
Voordat ik mijn derrière ook maar op de stoel geplaatst had, krijg ik een geërgerde blik van een jongen die ik herken als Celebran - ik heb ooit een tweet over sneeuw van hem geretweet.
'Het spijt mij,' begon hij, wat op mijn gezicht een vragend gezicht opwekte.'maar heb ik je toestemming gegeven om hier te mogen zitten? Misschien was deze stoel wel bezet,' Van verbazing bleef ik een aantal seconden naar de jongen staren, waarvan ik even niet meer begreep dat hij volgens zijn tweet een hekel aan sneeuw heeft; hij leek een soort ijsprins, Jack Frost. Die horen toch juist wel van sneeuw te houden? Doordat mijn aandacht voor deze aantal seconden op hem bleef hangen, hoorde ik ook wat hij zegt na op te staan van zijn stoel.
'Ik hoef niet naast een of ander dom Hufflepufje te zitten of wat je ook bent. Waarschijnlijk ook nog eens een mudblood,' Ik keek hem enigszins verbaasd na, terwijl hij de great hall uitliep. Het spijt me zeer, meneer moody. Ik vroeg me af of hij altijd zo was en waarom de halve school zich opeens aan mij leek te ergeren. Ik begreep de helft van wat hij tegen me had gezegd. Ik wist inmiddels dat Hufflepuff mijn afdeling was en het woord mudblood had ik eerder gehoord, maar wat het betekende was mij niet duidelijk.
Ik bleef enigszins radeloos op de stoel zitten. Moest ik nu weggaan of ergens bij willekeurige mensen gaan staan? Datlaatste zou hoogstwaarschijnlijk net als dit, simpel op een stoel gaan zitten, niet geweldig goed uitpakken.
Op het moment dat ik wilde opstaan om terug te gaan naar mijn kamer en terug te kruipen in mijn dekens, kwam er iemand zitten op de stoel waar Celebran net gezeten had. Degene die was gaan zitten was, in tegenstelling tot mijn eerste onbewuste verwachtingen, niet Celebran. Deze jongen keek me echter gelukkig vriendelijk aan.
'Hey, Chloe, toch? Ben je hier ook alleen?' Hij keek me aan met een glimlach op zijn gezicht, wat het ergens een beetje negatieve gevoel in me een beetje minder liet worden.
'Jep hey,' antwoordde ik met een net gevormde glimlach. 'ja, ik zat hier maar gewoon een beetje te zitten.' Ik boog een beetje naar hem toe en vervolgde op een lager volume.
'Ik ging hier zitten, wat degene die voor jou op die stoel zat blijkbaar niet aankon. Hij ging zo snel mogelijk weg.' Ik haalde mijn schouders op en trok een een beetje vies gezicht. 'Zeg, ik stink toch niet ofzo?'
Ollie lacht alvorens hij mijn vraag beantwoord; 'Nee, je stinkt niet. Mensen hebben gewoon geen smaak.' Ik glimlachde om deze reactie en voelde mijn wangen iets warmer worden.
'Ik ben Ollie, trouwens,' stelde hij zich voor. Ergens was ik wel blij dat hij zich nog een keer voorstelde. Niet omdat ik zijn naam niet wist, maar omdat ik niet zeker wist of ik 'm wist en nu dus wel. 'Een van Jase's vrienden.. dat is hoe ik je naam weet.' Ik had er eigenlijk niet over na gedacht dat het misschien gek zou zijn dat hij mijn naam wist of dat hij het misschien van Jase gehoord had. Überhaupt verbaasde het me dat Jase het over me had, soms. Ik vond mezelf eigenlijk niet bepaald interessant en vroeg me dan ook af wat er over mij te zeggen was.
'Nou, ik ben dus Chloe.' stelde ik mezelf glimlachend voor, al wist hij mijn naam dus al. Ik stak mijn hand naar de zijne uit om deze te schudden.
'Heb je het wel een beetje naar je zin?' vraagt hij me dan, alsof hij mijn gevoelens voelt of mijn gedachten leest. Ik twijfel een beetje over mijn antwoord. Ik wil zeggen dat ik, nu ik met hem ben, het zeker naar mijn zin heb, maar ik weet zeker dat ik dan als zo'n jongen klink die duizenden meisjes om zijn vinger windt - een meisje kan natuurlijk ook. Dat is misschien zelfs nog wel beter gezien ik een meisje ben. Echter praat hij alweer door voordat ik mijn mond kan openen.
'Ik hou normaal gesproken niet zo van dit soort feestjes,' zegt hij. 'Te veel kleffe stelletjes en mensen die overdreven dronken worden. Maar het is kerst, dus dan moet je soms maar een uitzondering maken, vind je niet?' Ergens ben ik het wel met hem eens. Op deze manier, in je eentje toekijken hoe anderen het leuk hebben, al die dingen doen die hij zei, is er bar weinig aan. Met mijn oude, niet-tover - of muggles, zoals ze ze hier noemen - kon ik echt veel lol hebben op dit soort feesten, maar hier is het allemaal anders.
'Ik weet niet echt wat ik ervan moet vinden' Ik frutsel een beetje met mijn handen, mijn blik is op hetgene recht voor me gericht. 'Met jou is het in ieder geval veel beter.' Ik draaide me weer naar hem terug en schonk hem een schappelijke glimlach.
'Iedereen lijkt gewoon zo druk te zijn met "belangrijke" dingen of weet ik veel wat. Ik ben gewoon dat ene vrolijke meisje. En ja, blijkbaar dus niet belangrijk.' Ik ga met mijn hand door mijn haar, mijn blik gaat van de grond naar het plafond.
'Wat zit ik nou te zeuren? Dat is eigenlijk drama maken van niks...' Opnieuw draai ik me terug naar Ollie.
'Ik weet niet hoe jij je hierover voelt - jij bent ook nieuw in dit gedoe toch - ik voel me hier gewoon nog steeds niet helemaal thuis. Iedereen lijkt zo zelfverzekerd en weet alles over alles en iedereen, maar ik loop steeds achteruit op de feiten.' Ik laat mijn hoofd steunen op mijn elleboog die op zijn beurt zijn steun vindt op het tafeltje naast ons.
'Sorry, je zult me vast echt raar vinden. Ik weet ook niet waarom dit nu opeens allemaal naar buitenkomt.' Ik stond op zonder Ollie aan te kijken. Ik schaamde me ergens een beetje voor deze opbiechtingen.
'Ik denk dat ik maar gewoon naar bed moet gaan ofzo.'
"Huh" hoor ik achter me en ik twijfel of ik me zal omdraaien. Heeft hij nu helemaal niet geluisterd? Ergens voel ik me best wel beledigd. Echter verdwijnt dit beledigde gevoel al snel. Immers was het nogal begrijpelijk dat mijn ergernissen hem helemaal niets interesseerden. Ik draaide me dus weer terug met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht na zijn woorden over dat hij saai zou zijn.
"Ik zou het heel ongezellig vinden als je al weg zou gaan..," Ik wist niet helemaal of ik dit kon geloven aangezien hij net ook niet naar me geluisterd had, maar zijn gezicht leek oprecht dus ik gaf hem voordeel van de twijfel en bleef staan.
"Laat me je op z'n minst naar je kamer brengen.. voor de gezelligheid. Anders ben ik zo alleen." Dat leek me ergens een top idee, maar iets in me zei dat dat ook lullig voor hem zou zijn. "Maar we kunnen ook gaan dansen, of zo. Tussen alle stelletjes." vervolgde hij, maar bij dit idee betrok mijn gezicht een beetje. Zoals eerder gezegd hield ik van dansen, maar vanavond leek me het niet het beste tijdstip om te dansen voor mij en al zeker niet tussen de stelletjes, want Ollie en ik waren geen stelletje en dat zou gegarandeerd alleen maar heel erg ongemakkelijk worden. Daarom was ik ook blij met het volgende idee dat hij voorstelde.
'Wat dacht je van een potje van mijn favoriete spelletje? Het heet 'relatie-status', en ik heb het zelf uitgevonden. Je kiest een willekeurig stelletje en raadt dan wat ze van elkaar zijn. Die twee bijvoorbeeld-' Ik laat mijn blik zijn vinger volgen die wijst naar een jong meisje en jongen die er nogal ongemakkelijk uitzien. 'zijn gekoppeld door hun vrienden. Hij vindt haar wel leuk, zij hem ook wel, maar ze vinden het vooral heel gênant. Ook omdat hun vrienden super dichtbij staan te kijken, dus ze willen allebei geen fouten maken, want dan ziet iedereen het meteen.' Hij heeft me voor nu overgehaald. Ik ga terugzitten op de stoel en kijk ook naar het koppeltje.
'Ergens is het best wel zielig.' De vrienden staan om de twee heen te gniffelen, wat me doet denken aan vroeger, toen een vriendin van me een jongen leuk vond en ik ze ging koppelen. Vervolgens volgde ik ze ook overal. Plots popte er een idee op in mijn hoofd.
'Ik trakteer je op een drankje als je naar ze toeloopt en tussen ze kruipt, ze groet en vervolgens weer weggaat.' Ik keek Ollie lachend en uitdagend aan. Ik vroeg me af of hij het zou doen. Ik wist niet echt of het een jongen was die dit soort dingen deed. Deze uitdaging was niet zo lastig, er was immers zoveel ruimte tussen de jongen en het meisje. Ze dansten met gestrekte armen alsof ze zover mogelijk uit elkaar wilden blijven. Hoogstwaarschijnlijk zaten ze half in de fase waarin jongens nog vies en raar waren, maar toch ook waren ze nieuwsgierig naar het andere geslacht.
ja hier komt dan weer wat nieuws oh ja dat ze met de trein gaan
Met een puf en hijg liet ik twee van mijn tassen op de grond vallen. Ik keek om me heen, maar kon niemand die ik kende herkennen. Ik stond in de trein, ook wel Hogwarts Express, op weg terug naar Hogwarts. Ik was deze vakantie naar huis gegaan om terug te gaan naar mijn familie en vrienden, een plek waar ik toch even wat steviger stond. Ik had ze allemaal best wel gemist, al had ik die gevoelens op Hogwarts zoveel mogelijk had willen vermijden. Vooral mijn hondje moet even opzoeken hoe die ook alweer heette had ik erg graag willen zien. Dat schatje had ik het liefst meegenomen naar school, maar jammer genoeg werden daar alleen dieren toegelaten die geen enkel normaal persoon als huisdier zou hebben.
Maar goed, ik was dus alleen in de trein. Ik was al een keer heen en weer gelopen om te kijken of ik iemand kon vinden die ik kende, maar ik had niemand kunnen ontdekken, wat best raar was aangezien er best wat personen waren die ik wel zou moeten kennen, maar het was ook wel heel erg druk.
Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak om te informeren over waar iedereen was. Ik was namelijk wel een beetje klaar met de obstakeltour door de trein. Lily liet me weten dat ze zich in de achterkant van de trein bevonden. Normaal ging ik niet echt met haar om, maar ze leek me wel aardig en bovendien bleek ze met Lana en Nova te zijn, die ik beiden wel als vriendinnen beschouwde. Na opnieuw te zuchten, pakte ik opnieuw mijn tassen op om naar de meiden toe te lopen en zo mijn obstakeltour door de trein te voortzetten.
Deze keer zag ik ze gelukkig wel zitten. Ik worstelde me met mijn tassen door de mensen om zo bij ze aan te komen.
'Hey' groette ik ze puffend, terwijl ik mijn tassen naast de bank op de grond liet vallen. 'Niet normaal man, die drukte.' Ik plofte neer op de bank. 'Ik ben blij dat ik jullie gevonden heb. Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie er een beetje zin in?'
Ik werd vrolijk begroet door een aantal van de meiden, waarna er opeens een paar acties in sneltreinvaart voorbij kwamen. Snap je 'm? Sneltrein, we zaten in een — ja, laat maar, sorry. Er kwamen nog een paar meiden binnen die ik maar vaag kende. Ik had nooit echt met ze gesproken, maar weleens gezien. Ik glimlachte naar ze maar verder vond ik het ook een beetje ongemakkelijk om ze helemaal enthousiast te gaan begroeten, dus deed ik dat niet.
Wanneer iedereen zat, begonnen we met het vertellen over onze vakanties, ofzoiets. Lana begon in ieder geval te vertellen over de grote verandering in haar liefdesleven. Nou ja, ik wi
Er zijn nog geen reacties.